Όταν τελειώνει το λαμβάνειν

 

Δυο φίλοι έχουν απομείνει,

τον επισκέπτονται συχνά,

οι άλλοι εξαφανισμένοι·

στη λήθη τα παλιά τερπνά.

Στην άκρη του ο καλλιτέχνης,

τα χρόνια γίνανε πολλά,

δυο φίλοι έχουν απομείνει,

δε λησμονούνε τα παλιά.

Φιλόξενος ο καλλιτέχνης,

το σπίτι σ’ όλους ανοιχτό,

πληθώρα οι γνωστοί και φίλοι,

κεράσματα και φαγητό.

Περηφανεύονταν οι φίλοι

που είχαν φίλο ακριβό,

υμνούσανε τον καλλιτέχνη,

του δείχνανε το θαυμασμό.

Φιλόξενος ο καλλιτέχνης

και οι συνάξεις καρδιακές,

τι όμορφα περνούσαν όλοι,

τι ευκαιρίες για δουλειές!

Στην άκρη πια ο καλλιτέχνης,

τα χρόνια γίνανε πολλά,

δυο φίλοι έχουν απομείνει 

που δεν ξεχνούνε τα καλά.

Το έργο και οι συμβολισμοί

 

Δυο χρόνια δούλεψε ο γλύπτης,

το έργο του κοπιαστικό.

Για τ’ αποκαλυπτήριά του

μελετημένο σκηνικό.

Επίσημοι εκεί στημένοι,

αδημονούσε το κοινό,

και τα σκοινιά μόλις κοπήκαν,

ακούστηκε μεγάλο Ωωωω!

Πυκνές αποδοκιμασίες,

χειρονομίες σκωπτικές 

και κάποιες αθυροστομίες,

αποχωρήσεις νευρικές.

Πρωτοποριακό το έργο,

το ύμνησαν οι κριτικοί,

κατεβατά κι ορολογίες

για τη μοντέρνα γλυπτική.

Το είπανε πολύ σπουδαίο

και αραδιάσανε –ισμούς.

Κανείς δεν είπε για Ωραίο,

μονάχα για συμβολισμούς.

Μόνον εγωισμός;

 

Εχθρός τής όποιας οικειότητας

φορεί τη μάσκα τής ψυχρότητας.

Πώς άραγε τα αισθήματά του;

πώς με το μέσα τού εαυτού του;

Μπορεί τα πάντα υπό το πέλμα

τού άκριτου εγωισμού του.

Στο πεύκο μας

 

Τράβηξα γι’ άλλη μια φορά στη μυστική μας λαγκαδιά·

ήξερα κάποιος με καλούσε.

Περήφανο μοναχικό μες στην ωραία ζωγραφιά

το πεύκο μας με καρτερούσε.

Μες στη λυκαύγια σιωπή ο ψίθυρός του καθαρός

από μακριά με χαιρετούσε,

το πεύκο φίλος συνεπής απ’ όταν ήμουνα μικρός,

ήξερα πόσο μ’ αγαπούσε.

Τώρα οι στίχοι της ηχούν στον ψίθυρο το μαγικό,

σαν τότε που μου τραγουδούσε

δίπλα στο πεύκο μας εδώ, στον τόπο τον ερημικό,

την ξανακούω πώς μιλούσε.

Πλημμύριζε τη λαγκαδιά μ’ αυτήν τη θεία της φωνή,

τον ουρανό μας τον δονούσε.

Κι οι δυο την ευτυχία μας τη βλέπαμε παντοτινή·

ποτέ κανείς δε θα πονούσε.

Έχεις το δικαίωμα;

 

Πολιτισμένοι και καλοί οι γείτονές μου,

διακριτικά κι εμείς κι εκείνοι μεταξύ μας,

την καλημέρα μας, και πρόβλημα κανένα.

Μα κάτι πλέον με λυπεί πολύ εμένα.

Η κόρη τους καλότροπη, συνεσταλμένη,

κατάλαβα γιατί ’ναι πάντα λυπημένη.

Δεν άντεξα μια μέρα· εκεί απ’ το μπαλκόνι,

μ’ έναν μεγάλο δισταγμό, είπα «συγγνώμη,

με μέτρο την αγάπη σου κυρα-Μαρία,

σεβάσου τού παιδιού σου την ελευθερία».

Το ζαρκάδι και το άλογο

 

Φορές το χορταράκι λιγοστό,

ζαρκάδι μου,

ο λύκος πάντα ενεργός

και ο χειμώνας συνεργός.

Μες στο στάβλο σίγουρο

τ’ αλογάκι μου,

λύκο, πείνα δε γνωρίζει,

ο χειμώνας δεν τ’ αγγίζει

τ’ αλογάκι μου.

Αποτίναξη

 

Άγονα τα χώματα, ξύλινα τα άροτρα,

λίγη η σοδειά.

Οι σπαχήδες άγριοι, άπληστα μας άρπαζαν

ως και τη μπουκιά.

Έγινε αβάσταχτη τόση αδικία τους,

κι ήρθε ο καιρός

πάνω απ’ το φόβο μας και την απραξία μας

να σκεφτούμε αλλιώς:

Σκλάβοι γεννηθήκαμε σκλάβοι θα πεθάνουμε·

είν’ αυτό ζωή;

Το χαντζάρι έτοιμο πάνω απ’ το κεφάλι μας,

μόνιμη απειλή.

Τόση βαρβαρότητα κέντρισε το είναι μας,

είπαμε «ως εδώ!».

Έχουμε τα χέρια μας, ώρα να παλέψουμε

τ’ άγριο θεριό.

Όσο υπομένουμε, σίγουρος ο θάνατος,

σίγουρη σκλαβιά.

Τα χαντζάρια μας κι εμείς. Επιτέλους άφοβοι·

για τη λευτεριά.

Σχετικά ποιήματα  1  2  3  4  5  6  7