Żołnierski blues

Żołnierski blues
G.I. Blues
Gatunek	muzyczny
Rok produkcji	1960
Data premiery	18 września 1960
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski
Czas trwania	104 min
Reżyseria	Norman Taurog
Scenariusz	Edmund Beloin; Henry Garson
Główne role	Elvis Presley; Juliet Prowse
Muzyka	Joseph J. Lilley
Zdjęcia	Loyal Griggs
Montaż	Warren Low
Produkcja	Hal B. Wallis
Wytwórnia	Paramount Pictures
Dystrybucja	Paramount Pictures

Żołnierski blues – film muzyczny z 1960 roku utrzymany w stylu komedii romantycznej. Główną rolę gra w nim Elvis Presley. W cotygodniowym rankingu magazynu Variety film znalazł się na drugim miejscu oraz otrzymał nagrodę Laurel Award w kategorii najlepszy musical 1960 roku^[1].

Fabuła

Tulsa McLean służy w armii jako działonowy czołgu. Razem z radiooperatorem Cookym i kierowcą Rickiem stacjonuje w Niemczech Zachodnich. Tworzą zespół muzyczny „The Three Blazes” który występują w nocnych klubach. W czasie jednego z występów uwagę zespołu zwraca tancerka Lili. Ponieważ ma ona reputację nieprzystępnej, Tulsa zakłada się, ze swoim przyjacielem Dynamite o 300 dolarów, że spędzi u niej noc. Wykorzystując swój urok zaprzyjaźnia się z dziewczyną i odkrywa, że wbrew powszechnej opinii jest ona całkiem miła i sympatyczna. Zakochuje się w niej, ale pomimo tego, że często bywa u niej w domu to zawsze o zmierzchu jest wypraszany. Tymczasem jego przyjaciel Rick zostaje ojcem. Gdy któregoś dnia on i jego żona muszą wyjść z domu, proszą McLeana o opiekę nad dzieckiem. Ponieważ jednak zupełnie nie daje sobie z tym rady, dzwoni do Lili po pomoc, która proponuje by przyniósł dziecko do jej domu. W ten sposób spędza u niej noc, wygrywa zakład i zdobywa jej serce.

Obsada

Elvis Presley jako Tulsa McLean
Juliet Prowse jako Lili
Robert Ivers jako Cookie
James Douglas jako Rick
Letícia Román jako Tina
Sigrid Maier jako Marla
Arch Johnson jako sierżant McGraw
Mickey Knox jako Jeeter
John Hudson jako kapitan Hobart
Trent Dolan jako Mickey

Produkcja

Powołanie Elvisa do wojska spowodowało jego zniknięcie ze sceny muzycznej na dwa lata. W tym czasie piosenki, które wydał w latach 50. były już klasykami a on niekwestionowanym królem rock and rolla. Jednak w czasie jego nieobecności zaszło wiele zmian na rynku muzycznym a rockandrollowe piosenki straciły swoją drapieżność i spontaniczność. Menadżer Pułkownik Parker postanowił dostosować Elvisa do nowych trendów i zrobić z niego aktora oraz piosenkarza, który byłby do przyjęcia przez wszystkich. Żołnierski blues miał zaprezentować jego nowy wizerunek. Choć od nakręcenia ostatniego filmu, Król Kreol minęło dwa lata, a krytyka nie zostawiła na jego wcześniejszych filmach suchej nitki, to Elvis nadal wiązał swoją przyszłość z aktorstwem.

Osiem miesięcy przed zakończeniem służby wojskowej w Niemczech, Elvisa odwiedził producent Hal B. Wallis, który przybył specjalnie po to, by pokazać mu scenariusz Żołnierskiego blusea i sfilmować kilka oryginalnych miejsc jego służby. Chociaż niektóre z tych scen zostały wykorzystane w filmie, to w żadnej z nich nie pojawia się Presley. Armia dostarczyła na potrzeby filmu czołgi i inne pojazdy oraz wyznaczyła oficera Johna J. Mawna (1915 – 2007) na konsultanta technicznego^[2].

Elvis wrócił z wojska w marcu 1960 roku a pracę nad filmem rozpoczął pod koniec kwietnia. Producent Hal Wallis zadbał o atrakcyjną obsadę, a scenariusz oparto częściowo na przebiegu służby piosenkarza^[1]. Gdy 23 listopada 1960 roku na ekrany kin wszedł jego pierwszy po dwuletniej przerwie film, krytycy zgodnie uznali, że Elvis wypadł w nim zaskakująco dobrze. Chwalili go nawet ci, którzy wcześniej odmawiali mu talentu^[3]. Mimo iż sam obraz nie został zbyt wysoko oceniony, to przyciągnął do kin tłumy ludzi i uplasował się na czternastym miejscu najbardziej kasowych filmów 1960 roku. Nominowano go także do dwóch nagród Grammy. Film okazał się później jednym z najbardziej popularnych musicali Elvisa.

Sukces Żołnierskiego bluesa, jak na ironię stał się wyznacznikiem dla kolejnych filmów muzycznych Elvisa, które producenci masowo kręcili w latach 60., a których Presley nie cierpiał^[1]. Jego następne dwa filmy, Płonąca gwiazda i Dzikus z prowincji, gdzie pojawia się więcej pojazdów, mniej piosenek i poważniejsze podejście do fabuły, odniosły mniejszy sukces niż ich poprzednik, więc powrócono do muzycznych komedii. Wydane w 1961 roku Błękitne Hawaje odniosły jeszcze większy sukces niż Żołnierski blues i stały się najpopularniejszym filmem Elvisa, jednak jego wadą było to, że producenci zaczęli masowo robić podobne, co niekorzystnie wpłynęło na ich jakość i karierę aktorską piosenkarza.

Ścieżka dźwiękowa

Osobny artykuł: G.I. Blues.

Ciekawostki

Zespół McLeana w jednym z barów znajduje w szafie grającej nagranie Blue Suede Shoes śpiewane przez jakiegoś Elvisa.
Roboczy tytuł filmu brzmiał Café Europa.
Na planie filmu wizytę Elvisowi złożyli m.in. Shirley MacLaine, Dean Martin, król i królowa Nepalu, księżniczka Małgorzata z Danii, księżniczka Astrid z Norwegii oraz księżniczka Małgorzata ze Szwecji.
Tydzień przed premierą kinową w Hollywood odbył się specjalny pokaz filmu, podczas którego zbierano pieniądze dla Hemophilla Foundation. Na pokazie obecny był Ronald Reagan, Juliet Prowse i Cesar Romero^[1].

Linki zewnętrzne

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d G.I. Blues (1960)
↑ Terry Rowan: Character-Based Film Series Part 3. Lulu, 2005, s. 56. ISBN 978-1-365-02131-2.
↑ Leszek C.L.C. Strzeszewski Leszek C.L.C., Elvis, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, ISBN 83-224-0291-0, OCLC 830221683 .

[przypis-1] G.I. Blues (1960)

[2] Terry Rowan: Character-Based Film Series Part 3. Lulu, 2005, s. 56. ISBN 978-1-365-02131-2.

[3] Leszek C.L.C. Strzeszewski Leszek C.L.C., Elvis, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, ISBN 83-224-0291-0, OCLC 830221683 .

[1]

[2]

[3]