Bronisław Baranowski
Bronisław Baranowski ps. „Czarny” (ur. 1 stycznia 1922 w Szpetalu Górnym, zm. 15 sierpnia 1943 w Życzynie) – działacz ruchu robotniczego, bojownik ruchu oporu.
| Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 sierpnia 1943 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
dowódca oddziału partyzanckiego |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys
edytujSyn Jana, robotnika rolnego, brat Feliksa. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Lublinie. Klasę VII kończył na kursach wieczorowych, pracując już w tym czasie jako uczeń, a później jako mechanik w warsztatach samochodowych. Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1934 uczęszczał do wieczorowej szkoły zawodowej.
Od 1934 był członkiem Czerwonego Harcerstwa; w 1937 został przewodnikiem gromady czerwonoharcerskiej w Lublinie. Funkcję tę pełnił do wybuchu wojny. Od 1940 utrzymywał kontakt z PPS-WRN, od 1941 należał do PS, pełniąc funkcję łącznika między Warszawą a okręgiem lubelskim oraz kierownika okręgowego kolportażu prasy PS (później RPPS).
Równocześnie pracując w warsztatach samochodowych, a potem kolejowych, brał udział w licznych akcjach sabotażowych. W maju 1943 objął dowództwo sformowanego przez lubelską organizację RPPS oddziału partyzanckiego, który operował w obrębie powiatów puławskiego i garwolińskiego. Sam Baranowski dowodził wieloma akcjami bojowymi, mającymi na celu głównie walkę z kontyngentami. Poległ 15 sierpnia 1943 podczas ataku na posterunek niemieckiej żandarmerii w majątku Życzyn, w powiecie garwolińskim. Po wyzwoleniu jego zwłoki ekshumowano i pochowano na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[1].
Przypisy
edytuj- ↑ Bogdan Hillebrandt, Baranowski Bronisław, [w:] Feliks Tych (red.), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 1 A-D, Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 108.