wymowa:
IPA[ˈd͡ʑivak], AS[ʒ́ivak], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która nie zachowuje się normalnie, zgodnie z przyjętymi normami[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Cóż za dziwak, w środku miasta trzyma na działce osła.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) cudak, dziwoląg, ekscentryk, fiksat, oryginał
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziwaczność ż, dziwność ż
zdrobn. dziwaczek m
forma żeńska dziwaczka ż
przym. dziwaczny, dziwny
przysł. dziwacznie
czas. dziwaczeć ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
od pol. dziw, od prasł. *divъ, od czasownika prasł. *diviti (sę)dziwić (się)[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „dziwak” w: SJP.pl.
  2. Widać wielkie podobieństwo w słowach dziwka i dziwak. w: Poradnia językowa UŚ.