ΥΠΟΒΛΗΤΙΚΗ "ΑΡΚΑΝΤΙΑ"

Για μένα η "Αρκάντια" του 2024, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Την θεωρώ μια από τις πραγματικά σημαντικές ταινίες του ελληνικού φανταστικού, είδους που, βεβαίως, δεν ακμάζει ιδιαίτερα στη χώρα μας. Αγγελική Παπούλια και Βαγγέλης Μουρίκης ερμηνεύουν τους βασικούς λόγους.

Ένα ζευγάρι γιατρών ταξιδεύει μέσα στο χειμώνα στην ελληνική επαρχία με προορισμό ένα έρημο αυτή την εποχή καλοκαιρινό θέρετρο. Πρέπει να αναγνωρίσουν το πτώμα κάποιας που σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Σιγά - σιγά αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει... και βυθιζόμαστε σε έναν παράδοξο κόσμο ζωντανών και νεκρών, ανθρώπων και φαντασμάτων, παρόντος και παρελθόντος.

Για λόγους σπόιλερ απέφυγα να σας πω "τι ακριβώς συμβαίνει", αν και η κατανόηση έρχεται μόλις 15 με 20 λεπτά μετά την έναρξη του φιλμ. Σας αφήνω να το ανακαλύψετε. Από εκεί και πέρα θα πω ότι η ταινία είναι ατμοσφαιρική και προσωπικά όσο κυλούσε με έβαζε όλο και πιο μέσα. Καταφέρνει με κάποιο τρόπο να είναι απόκοσμη και ταυτόχρονα οικεία, να κινείται στο χώρο του φανταστικού και συγχρόνως να σε "πιάνει" συναισθηματικά. Ουσιαστικά διαχειρίζεται το θέμα της απώλειας και του πένθους, αλλά και της μνήμης, με έναν ευφάνταστο τρόπο. Ταυτόχρονα διατηρεί το αφηγηματικό ενδιαφέρον, αφού τα κομμάτια του παζλ για το τι έχει συμβεί εμφανίζονται και μπαίνουν σιγά- σιγά (με όχι γραμμικό τρόπο) στις θέσεις τους. Κι έπειτα στον θεατή μένει μια γεύση γλυκιάς μελαγχολίας - αλλά και λύτρωσης.

Προειδοποιώ ότι η ταινία είναι σχετικά αργή, η αφήγηση όπως είπαμε όχι γραμμική και γενικά υπάρχει ένα κάπως βαρύ κλίμα (αναμενόμενο με το θέμα που διαπραγματεύεται). Οπότε όσοι ποθούν δράση και αισθητική βινετοκλίπ (όπως του σύγχρονου ανέμπνευστου Χόλιγουντ με τα ατελείωτα πρι - σίκουελ) ας μείνουν μακριά. Προσωπικά τη θεωρώ από τις πλέον ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

"COMPANION" : ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ "ΜΗΧΑΝΕΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ"

Το φιλμ "Companion" (2025) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Drew Hancock, ο οποίος είναι και σεναριογράφος και στην οποία πρωταγωνιστεί η νεαρή Sophie Thatcher. Όπως όλα δείχνουν το αμφιλεγόμενο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης θα τροφοδοτήσει για πολύ καιρό τις κινηματογραφικές ιδέες...

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι (από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκε) πάει να περάσει ένα σαββατοκύριακο στο πολυτελές σπίτι ενός πλούσιου σε απομονωμένη περιοχή. Εκεί  θα βρίσκονται ακόμα η ερωμένη του ιδιοκτήτη και ένα άλλο ζευγάρι. Σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε ότι η κάπως "κλειστή" πρωταγωνίστρια δεν είναι αυτό που φαίνεται και τα γεγονότα θα αρχίσουν να επιταχύνονται ιλιγγιωδώς...

Ενδιαφέρον φιλμ επιστημονικής φαντασίας, όπου άνθρωποι και μη μπερδεύονται με - κατά τη γνώμη μου - ευφάνταστο τρόπο, έως ότου θα συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκοτεινό θρίλερ με αμείωτη ένταση και αρκετές ανατροπές. Η ταινία θέτει ερωτήματα και ζητήματα ηθικής που για πρώτη φορά συναντήσαμε στο μακρινό  "Blade Runner" σχετικά με τα δικαιώματα ή τη στάση μας απέναντι σε ανθρώπινα όντα που... δεν είναι άνθρωποι. Φυσικά εδώ τέτοια ζητήματα τίθενται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της κλασικής ταινίας, ωστόσο στη βάση τους παραμένουν ίδια. Ανεξαρτήτως των ιδεών όμως πάντως η ένταση παραμένει σε υψηλά επίπεδα...

Την βρήκα καλή ταινία, που κατάφερε να με κρατήσει από την αρχή ως το τέλος. Και, όπως είπα, αρκετά σκοτεινή όπως θα διαπιστώσετε σύντομα...

"PRESENCE" ΚΑΙ... ΧΛΙΑΡΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

 

Το 2024 ο ενδιαφέρων αλλά πραγματικά "παντός καιρού" Steven Soderbergh επιστρέφει με το "Presence", μια ταινία (ψυχολογικού) τρόμου με πρωταγωνίστρια την Λούσι Λιου. 

Μια οικογένεια (ζευγάρι και δύο παιδιά στην εφηβεία) μπαίνουν στο καινούριο τους σπίτι. Σύντομα όλοι θα βιώσουν παράξενα φαινόμενα, ενώ η κόρη - από την αρχή κάπως κλειστή και ευαίσθητη - είναι σίγουρη ότι στο σπίτι υπάρχει κάποια αόρατη "παρουσία" (ο γιος, εγωιστής και είρωνας, ξέρει μόνο να προσβάλλει την αδελφή του).

Όπως καταλάβατε το θέμα "στοιχειωμένο σπίτι" το έχουμε δει χιλιάδες φορές. Ο Soderbergh σίγουρα δεν θέλει να τρομάξει με ξαφνικά "μπου". Τον ενδιαφέρει περισσότερο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανησυχίας. Επίσης τον ενδιαφέρει (ακόμα περισσότερο μάλλον) η κατάδειξη της ψυχολογία των μελών μιας οικογένειας που, ενώ δείχνει περίπου τέλεια, έχει πολλά προβλήματα. Καταπιεστική μητέρα, άβουλος πατέρας, μ..λ..κ..ς γιος, δειλή και φοβισμένη κόρη (μάλλον δικαιολογημένα όταν μάθουμε το παρελθόν της). Έτσι το στοιχείο του τρόμου παραμένει χλιαρό, ενώ αυτό της ψυχολογικής εξερεύνησης των μελών μιας ύπουλα δυσλειτουργικής οικογένειας έχει το πάνω χέρι.

Το είδα με σχετικό ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω όμως ενθουσιάστηκα. Έχω δει καλύτερα και σε φιλμ με παρόμοιο θέμα και σε φιλμ του Soderbergh γενικότερα.

 

ΠΟΛΛΑΠΛΟΣ "MICKEY 17"

Ο εξαιρετικός Κορεάτης δημιουργός Bong Joon Ho ("Μητέρα", "Επισκέπτης", "Μνήμες Εγκλήματος" κλπ.), μετά τα πολυσυζητημένα "Παράσιτα" επανέρχεται το 2025 με ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας : "Mickey 17", με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στον βασικό ρόλο.

Ένας άνδρας εργάζεται σε έναν παγωμένο πλανήτης ως... αναλώσιμος. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιείται για κάθε επικίνδυνη δουλειά (από πειραματικές ιατρικές εφαρμογές έως παρακινδυνευμένες αποστολές αυτοκτονίας). Αυτό σημαίνει επίσης ότι κάθε τρεις και λίγο... πεθαίνει με ποικίλους τρόπους, αλλά με την προηγμένη τεχνολογία της εποχής "αναπαράγεται" (κλωνοποιείται) σε ένα νέο πανομοιότυπο σώμα και με τις ίδιες αναμνήσεις. Ώσπου κάποια στιγμή θα έρθει σε επαφή με τα παράξενα ζώα που ζουν στον πλανήτη...

Επιστημονική φαντασία με πολύ χιούμορ (κωμωδία επιστημονικής φαντασία χαρακτηρίζεται), διαθέτει εντυπωσιακές εικόνες και σκηνικά, αρκετή δράση, σασπένς, "μηνύματα" και άλλα τινά ώστε να μπορεί να θεωρηθεί  ως μια καλή ταινία του είδους. Ωστόσο, ενώ το παρακολούθησα με σχετικό ενδιαφέρον, μου φάνηκε ότι ένας τόσο καλός σκηνοθέτης δεν κατάφερε να απογειώσει το φιλμ. Είχε κάτι αποσπασματικό, σα να μην έδεναν καλά όλα αυτά που θέλει να αφηγηθεί και να υπογραμμίσει. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς, πάντως ήταν κατώτερο από αυτό που περίμενα από έναν δημιουργώ που εκτιμώ ιδιαίτερα. Επίσης - δεν με πειράζει τόσο αυτό, απλώς το αναφέρω - η ιστορία θυμίζει κάπως το "Moon" του 2009 του Duncan Jones.

Δεν πειράζει. Εξακολουθώ να περιμένω ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του.

ΣΚΟΤΕΙΝΟ "ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ"

 

Ο πάντοτε ενδιαφέρων Ιταλός σκηνοθέτης Matteo Garrone γυρίζει το 2015 μια ταινία διαφορετική από ό,τι είχε κάνει ως τότε : "Το Παραμύθι των Παραμυθιών" (Il Racconto dei Racconti) είναι μια παράξενη "συρραφή" τριών ιταλικών παραμυθιών χαλαρά εμπνευσμένων από τα ναπολιτάνικα παραμύθια που κατέγραψε ο Gianbattista Basile στις αρχές του 17ου αιώνα. Μεταξύ των πρωταγωνιστών η Σάλμα Χάγιεκ, ο Βενσάν Κασέλ και ο Τζον Ράιλι. 

Ένας βασιλιάς, μετά από συμβουλή ενός μάγου, θα αντιμετωπίσει με κίνδυνο της ζωής του ένα θαλάσσιο τέρας προκειμένου να μείνει έγκυος η βασίλισσα, την οποία υπεραγαπά. Ένας άλλος άρχοντας θα ερωτευτεί τη φωνή μιας γυναίκας, δίχως να γνωρίζει ότι αυτή ανήκει σε μία από δύο γριές και άσχημες αδελφές. Ένας άλλος βασιλιάς τέλος θα ασχοληθεί εμμονικά (και κρυφά) με την εκτροφή ενός γιγάντιου... ψύλλου, παραμελώντας το μέλλον (τον γάμο δηλαδή) της όμορφης κόρης του.

Μεγάλη παραγωγή, εντυπωσιακές, όμορφες και ατμοσφαιρικές εικόνες και "λοξή" αφήγηση συνθέτουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. "Λοξή" εννοώ ότι δεν έχουμε τη αφήγηση της κάθε ιστορίας τη μία μετά την άλλη. Η αφήγηση εγκαταλείπει σε κάποιο κρίσιμο σημείο την κάθε ιστορία για να επιστρέψει και να συνεχίσει την προηγούμενη, την οποία επίσης είχε αφήσει σε κρίσιμο σημείο, και μετά να συνεχίσει την επόμενη κ.ο.κ. 

Το κύριο χαρακτηριστικό της ωστόσο δεν είναι όσα είπα παραπάνω. Το βασικό στοιχείο είναι ότι τα 3 παραμύθια που βλέπουμε κάθε άλλο παρά σε παιδιά απευθύνονται. Είναι παράδοξα, σκοτεινά, σκληρά, βίαια και συχνά αγγίζουν τα όρια του τρόμου. Μιλούν για ανεξέλεγκτα ερωτικά πάθη, για αδίστακτους ή άβουλους ηγεμόνες, για σκληρές αποφάσεις, για γυναίκες που εκδικούνται βίαια τους τυράννους τους... για τα ανθρώπινα πάθη στο απώγειό τους. Είναι σκληρά όπως πραγματικά ήταν τα παλιά, αυθεντικά παραμύθια, πριν βάλει το χεράκι του - μεταξύ άλλων - ο Ντίσνεϊ. Κοινώς μην διανοηθείτε να τη δείτε με τα παιδιά σας).

Είναι από τις λίγες σχετικά φορές που διαφωνώ με το γενικό πνεύμα της κριτικής που, απ' όσο θυμάμαι, μάλλον είχε θάψει το φιλμ. Προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. 

Η ΦΡΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΩΝ ΣΤΟ "ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ"

Ο Βραζιλιάνος Walter Salles επιστρέφει το 2024 μετά πολλά χρόνια απουσίας με το πολύ δυνατό "Είμαι ακόμα εδώ" (Ainda Estu Aqui), με την εξαιρετική Fernanda Torres στον βασικό ρόλο. 

Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ξαφνική απαγωγή από το σπίτι του και εξαφάνιση στη συνέχεια ενός πρώην αριστερού βουλευτή και νυν απλώς πολιτικού μηχανικού κατά τη διάρκεια της στυγνής βραζιλιάνικης δικτατορίας. Το περιστατικό συνέβη το 1971. Η ταινία καταγράφει τα γεγονότα και επικεντρώνεται στο "μετά" της οικογένειας.

Η ταινία γίνεται συγκλονιστική, καθώς αρχικά παρακολουθεί την ευτυχισμένη καθημερινότητα της πολυμελούς οικογένειας (το ζευγάρι έχει 4 παιδιά), στη συνέχεια την κτηνώδη εισβολή των γουρουνιών της χούντας, την απαγωγή του συζύγου και τις πρώτες εφιαλτικές μέρες και στη συνέχεια την πολύχρονη αγωνία, αναζήτηση και δράση της όσων απόμειναν - και βεβαίως κυρίως της "επίμονης" και ήρεμα ηρωικής συζύγου. 

Αυτό ακριβώς είναι και η κύρια αρετή του φιλμ: Υπάρχουν πολλές ταινίες που ασχολούνται με τη βία και την τρομοκρατία διαφόρων δικτατοριών. Αυτή εδώ όμως προχωρά και στο "μετά". Εξετάζει και αναλύει τις επιπτώσεις της βάρβαρης πράξης στα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας. Με λίγα λόγια επιμένει στο τι συμβαίνει, τι ανεπούλωτα τραύματα μένουν μετά την πράξη καθεαυτή. Έτσι δείχνει σε βάθος το κακό που προκαλούν παρόμοια καθεστώτα. Δεν είναι μόνο οι θάνατοι, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις, οι εξορίες. Είναι και οι τραγικές επιπτώσεις στις ζωές όσων μένουν πίσω, οι οποίοι πιθανόν δεν παθαίνουν κάτι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά το γεγονός συνήθως αλλάζει πλήρως τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Προς το χειρότερο φυσικά, προς τον εφιάλτη. Ανακεφαλαιώνοντας: Μια άγρια πράξη των καθαρμάτων δημιουργεί πολύ περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις, όπως ακριβώς μια πέτρα που πέφτει στο ήσυχο νερό δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους που απλώνονται σε όλη την πρώην ήρεμη επιφάνεια.

Για μένα αποτελεί μια από τις καλύτερες και δυνατότερες ταινίες της χρονιάς. 

ΤΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ "CHILDREN OF THE DAMNED"

 

Ο Anton Leader (1913-1988) είναι ένας αμερικανός τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Στην 20χρονη (και) καριέρα του γύρισε μόλις δύο ταινίες. Η πρώτη είναι το "Children of the Damned" του 1964. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ασπρόμαυρο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, απ' αυτά τα σκοτεινά που γυρίζονταν την εποχή αυτή. Οι ηθοποιοί (μού) είναι άγνωστοι. Βασίζεται όμως σε βιβλίο του γνωστού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας John Wynham.

Οι επιστήμονες εντοπίζουν στο Λονδίνο ένα σιωπηλό και μοναχικό παιδί εξωπραγματικής ευφυίας (και αγνώστου πατρός). Σύντομα θα ανακαλύψουν σε ολόκληρο τον κόσμο άλλα 5 παιδιά ίδιων απίστευτων δυνατοτήτων, που προέρχονται από κάθε γωνιά και φυλή του πλανήτη. Όταν τα παιδιά θα συναντηθούν και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους... θα είναι απειλή ή ευλογία για την ανθρωπότητα; 

Καλή ταινία αν βεβαίως παραβλέψετε τις εμφανείς αφέλειες και την όλη "παλιομοδίτικη" αισθητική της εποχής (και το budget ενός μάλλον b-movie, αλλά αυτό προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου). Διαθέτει αρκετό σασπένς (τα παιδιά κλείνονται σε μια ερειπωμένη εκκλησία και πολιορκούνται από στρατό και επιστήμονες) και καυτηριάζει τα κακά του ανθρώπινου πολιτισμού (φυσικά η πρώτη σκέψη των "πολιτισμένων" ανθρώπων είναι πώς θα τα αναλάβουν οι καραβανάδες για να τα χρησιμοποιήσουν για στρατιωτικούς σκοπούς). Η στάση του φιλμ απέναντι στα τρομερά παιδιά (στο διαφορετικό δηλαδή) είναι επαμφοτερίζουσα. Είναι ψυχρά, τρομαχτικά για τους γύρω τους, αλλά δεν παύουν να αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Και σίγουρα ο κοινωνικοπολιτικός ανθρώπινος περίγυρος είναι, στην πλειοψηφία του τουλάχιστον, χειρότερος.

Αν δεν είστε κολλημένοι με την σύγχρονη απαστράπτουσα και εφετζίδικη χολιγουντιανή επιστημονική φαντασία με τους τόννους ψηφιακών εφέ, μάλλον θα το βρείτε ενδιαφέρον. Με τις αφέλειες της εποχής, επαναλαμβάνω.

ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΕΣ, ΕΝΩ "ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ"

 

 

"Αγαπούσε τα Λουλούδια περισσότερο" (2025) είναι ο παράξενος τίτλος της 2ης μεγάλου μήκους ταινίας του Γιάννη Βεσλεμέ μετά τη "Νορβηγία". Δική του είναι και η μουσική, αφού είναι ενεργός και στα μουσικά πράγματα με αρκετούς δίσκους στο ενεργητικό του ως Φελιζόλ. Να πω από την αρχή: Το φιλμ είναι μάλλον το πλέον παραισθητικό που γυρίστηκε ποτέ στην Ελλάδα και (ίσως και γι' αυτό ακριβώς) απευθύνεται μάλλον σε λίγους (θέλω να πω ότι εξ αρχής είναι φτιαγμένο για να μην κόψει εισιτήρια).

Τρία αδέλφια κλείνονται στο απομονωμένο παλιό σπίτι τους και προσπαθούν να φτιάξουν μια χρονομηχανή που θα φέρει πίσω τη νεκρή μητέρα τους, ενώ καταναλώνουν κάθε λογής ουσίες (χάπια κλπ. κλπ.). Η είσοδος στο σπίτι μιας νεαρής κοπέλας, υποψήφιας φίλης του ενός από τους τρεις, θα ανατρέψει τις ισορροπίες. Σύντομα κάθε έλεγχος θα χαθεί.

Ουσίες, επιστημονική και όχι μόνο φαντασία, ψυχεδελική εικόνα και παράδοξα εφέ συνθέτουν μια από τις πλέον ιδιόμορφες ταινίες του ελληνικού σινεμά. Η σινεφιλία του δημιουργού και οι αναφορές του είναι εμφανείς: Στον Νικολαϊδη και τη "Γλυκειά Συμμορία" κυρίως, αλλά και στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, στο κινηματογραφικό σύμπαν του Jeane-Pierre Jeunet - ακόμα και ο μόνιμος ηθοποιός του Dominique Pinon εμφανίζεται σε βασικό ρόλο στην ταινία του Βεσλεμέ, στον Cronenberg κλπ. Η εικόνα είναι πειραγμένη, τα εφέ εντυπωσιακά και η απομόνωση (και άγνοια) των ηρώων από κάθε τι καθημερινό και από οτιδήποτε συμβαίνει στον έξω κόσμο χαρακτηριστική. Όσο για την ιστορία και το σενάριο... εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Δύσκολα κανείς βγάζει συμπέρασμα για το τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Τόσο, ώστε θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι τίποτα από τις χρονομηχανές, τις νεκραναστάσεις, τις μεταμορφώσεις κλπ. δεν συμβαίνει, απλά παρακολουθούμε ένα (κακό ως επί το πλείστον) trip των σχεδόν διαρκώς μαστουρωμένων ηρώων.

Οπτικά ενδιαφέρον, σεναριακά μάλλον αλλού γι' αλλού, η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα για τη μοναδικότητά της στα ελληνικά πράγματα και ο Βεσλεμές ένας από τους λίγους Έλληνες σκηνοθέτες με πολύ συγκεκριμένο και προσωπικό όραμα. Δοκιμάστε το με δική σας ευθύνη και ίσως κάποιοι με την κατάλληλη αισθητική να το απολαύσουν. 

 

 

"THE BRUTALIST": ΕΠΟΣ ΜΕ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ...

Ο πρώην ηθοποιός και από το 2024 σκηνοθέτης Brady Corbet γυρίζει το μεγαλεπήβολο "The Brutalist", ένα... αρχιτεκτονικό έπος 3,5 ωρών, με τον πολύ καλό Άντριαν Μπρόντι στον βασικό ρόλο, αλλά και τους Γκάι Πιρς και Φελίσιτι Τζόουνς. 

Ένας ουγγροεβραίος πρώην διάσημος μοντερνιστής αρχιτέκτονας βγαίνει από στρατόπεδο συγκέντρωσης και φτάνει στις ΗΠΑ. Ωστόσο πίσω έχει αφήσει τη γυναίκα του και την ανιψιά του, που κι αυτές ήταν σε στρατόπεδο, αλλά δεν έχουν τα κατάλληλα χαρτιά (ή μέσα) για την Αμερική. Πάντως ο ήρωας θα γνωριστεί επεισοδιακά με έναν εκατομμυριούχο και θα ξεκινήσει μια δύσκολη σχέση μεταξύ του. Ο ήρωας θα αναλάβει ένα μεγαλεπήβολο κτίριο, έργο ζωής για τον εργοδότη του και για τον ίδιο... και όλα θα γίνουν μια διαρκής εναλλαγή νηνεμίας και καταιγίδων.

Ο ήρωας είναι φανταστικό πρόσωπο, πλην όμως η ιστορία του αντλεί ιδέες από πολλές παρόμοιες αληθινές περιπτώσεις σημαντικότατων Ευρωπαίων καλλιτεχνών και μη, που κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν από τους ευρωπαϊκούς πολέμους και, στην ουσία, έδωσαν την μεγάλη ώθηση στην αμερικάνικη κουλτούρα. Η ταινία λοιπόν θέλει να είναι ένα ιστορικό έπος, μια μελέτη των αντιφάσεων του χαρακτήρα μεγάλων καλλιτεχνών και γενικότερα μια μελέτη για το φαινόμενο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μια κριτική στο αμερικάνικο όνειρο και το "κόστος" του, μια αλληγορία της σχέσης κεφαλαίου - κοινού ανθρώπου (άσχετα αν είναι καλλιτέχνης ή μη), μια καταδίκη των στυγνών πλουτοκρατών και άλλα ακόμα που ίσως σκεφτείτε εσείς.   

Προσωπικά δεν μου άρεσε. Με κούρασε κάπως, το βρήκα άνευ λόγου σκοτεινό και μουντό, μελό σε κάποια σημεία και γενικά τόσο μεγαλεπήβολο που γίνεται... δυσκολοχώνευτο. Επίσης μου φάνηκε ξεκάρφωτο και άγαρμπο το συμβολικό τέλος, που έρχεται από το πουθενά και υποτίθεται ότι μας δείχνει αλληγορικά το αληθινό πρόσωπο των αδίστακτων πλούσιων.Το βρήκα εκτός του όλου κλίματος τέλος πάντων. Ο Μπρόντι είναι πολύ καλός, αλλά για μένα αυτό δεν κάνει μια μεγάλη ταινία, όπως θα ήθελε ο δημιουργός της.

FLOW : ANIMATION, ΖΩΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Το "Flow : Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό" είναι για μένα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Είναι animation (με ιδιαίτερη ψηφιακή τεχνική) και γυρίστηκε το 2024 από τον Λετονό Gints Zibalodis.

Βρισκόμαστε σε έναν μετακαταστροφικό κόσμο. Άνθρωποι δεν υπάρχουν πλέον. Υπάρχουν μόνο τα ερείπια και τα μισοχαλασμένα αντικείμενα που άφησαν πίσω τους. Όταν μια ξαφνική πλημμύρα κάνει τα πάντα να καλυφθούν από νερό, μια γάτα και μερικά άλλα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ζώα βρίσκουν σωτηρία σε μια βάρκα και περιπλανιούνται σε έναν κατεστραμμένο κόσμο. 

Η ταινία δεν έχει καθόλου διαλόγους. Μόνο οι κάθε λογής ήχοι και οι φωνές των ζώων, οι οποίες είναι όπως στην πραγματικότητα. Η πρωταγωνίστρια γάτα δεν είναι καν αστεία. Προσπαθεί να επιβιώσει, όπως όλα εκεί. Όσα θέλει να μας πει η ταινία περνάνε υπόγεια", δίχως διδακτισμούς. Αν θέλουν να επιβιώσουν τα ετερόκλητα ζώα πρέπει να συνεργαστούν και να βοηθήσουν το ένα το άλλο. Στο μεταξύ ζουν διάφορες περιπέτειες, διατρέχουν διάφορους κινδύνους, διασχίζουν υποβλητικά τοπία και βυθισμένες στο νερό πόλεις... Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς το ρεαλιστικό στοιχείο (οι αληθινές φωνές των ζώων, οι αντιδράσεις τους κλπ.) συνυπάρχει με το χιούμορ, το φανταστικό και την ποίηση (δείτε τη σκηνή ενός θανάτου, που αποκτά υπερβατική διάσταση). Και φυσικά υπάρχει το πανταχού παρόν οικολογικό στοιχείο, σα να μας προειδοποιεί για κάτι που έρχεται...

Είχα πολλά χρόνια να ευχαριστηθώ τόσο ένα animation και να νοιώσω ότι πρόκειται για μια διαφορετική πρόταση στον χώρο αυτόν. Απολαύστε το!

ΥΓ: Όταν τελείωσε σκέφτηκα αυθόρμητα : Ευτυχώς πυ δεν ήταν αμερικάνικο...