Recaréu
Recaréu I (559, Sevilla – 21 d'avientu de 601, Toledo) foi un rei del reinu visigodu d'Hispania, Septimania y Galicia dende 586 hasta la so muerte en Toledo en payares del añu 601. El so reináu foi'l de la conversión de los visigodos, col so rei a la cabeza, dende l'arrianismu, que yera la relixón oficial del reinu visigodu, al catolicismu en 587.
Recaréu | |||
|---|---|---|---|
 | |||
586 - 601 ← Leovigildo (es)  - Liuva II (es) → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Sevilla, 559 | ||
| Nacionalidá | Reinu visigodu | ||
| Muerte | Toledo, 21 d'avientu de 601 (41/42 años) | ||
| Familia | |||
| Padre | Leovigildo | ||
| Casáu con | Baddo | ||
| Fíos/es |
Liuva II (es) | ||
| Hermanos/es |
Hermenegildo (es) | ||
| Estudios | |||
| Llingües falaes | castellanu[1] | ||
| Oficiu | soberanu | ||
 | |||
Recaréu yera'l fíu más pequeñu del rei Leovixildu y la so primer muyer, Teodosia. Como so padre, tenía la capital del so reinu en Toledo y, como ellí y los demás nobles godos, yera arrianu; los sos súbditos hispanorromanos, por embargu, yeren católicos. Influyíu pol obispu católicu Leandro de Sevilla el fíu mayor y heriede de Leovixildu, Hermenexildu, convirtióse a esta fe y rebelose escontra so pa, fracasando nel intentu. L'obispu foi exiliáu pol so sofitu al rebelde.
A la muerte de Leovixildu, el 21 d'abril de 586, Leandro tardó poco en volver a Toledo. Demientres, Recaréu, que tenía sío asociáu por so pa al tronu con elli dende 581, foi aclamáu como rei ensin oposición pola nobleza visigoda. En xineru de 587 renunció a la so fe arriana, y la mayoría de los nobles y eclesiásticos arrianos de la corte ficieron lo mesmo. Hubo, sicasí, delles revueltes, especialmente en Septimania, la provincia más septentrional del reinu, p'arriba los Pirineos. El cabezaleru la revuelta ellí yera l'obispu arrianu Athaloc, que tenía fama ente los cátolicos de ser poco menos qu'un segundu Arriu. Ente los cabezaleros de la revuelta estaben tamién los condes Granista y Wildigern, que pidieron ayuda a Guntram de Borgoña, que vio la oportunidá d'aumentar el so reinu y unvió-yos al dux Desiderius. Sicasí, les tropes de Recaréu derrotaron a los sulevaos, matando inclusive al mesmu Desiderius[2].
Tamién hubo una sulevación nel oeste, en Lusitania. L'obispu arrianu de Mérida, Sunna, y el conde Seggo, rebeláronse, pero foron derrotaos pol gobernador (dux Lusitaniae) Claudius, que desterró al obispu, mentantu que'l conde retiróse a Galicia.[3]. Entá hebo una tercera conspiración, en 588. La reina vilba Goiswintha y l'obispu arrianu Uldila conspiraben pa solevase, pero foron descubiertos y l'obispu foi desterráu[4].
El Tercer Conceyu de Toledo, organizáu por Leandro en nome del rei en mayu de 589 afitó la conversión del reinu. L'axuración pública del rei, lleída de viva voz por un notario, tien una claridá espositiva y amuesa un conocimientu teolóxicu tan fondu que sospechase que foi escrito pa elli, quiciás por Leandro. Esti tamién dio'l sermón de cierre del conceyu, una homilía sobro'l triunfu que representaba pa la Ilesia la conversión de los godos al qu'Isidoro, hermanu de Leandro, cita nes sos obres como Homilia de triumpho ecclesiae ob conversionem Gothorum y qu'entá se conserva. Leandro y los sos obispos entamaron darréu el proceso de xunificación relixosa del reinu, obligando a los xudíos a convertise y persiguiendo como herexes a los arrianos que quedaben. La historiografía católica pon la culpa d'estes persecuciones nos reis, y el so alcance verdaderu ye motivu de discusión ente los historiadores.
Les noticies sobro'l restu del reináu de Recaréu son escases. Xuan de Biclaro, contemporaneu del rei, finaliza'l so rellatu col Tercer Conceyu de Toledo. Isidoro, pela so banda, fai allabancia del so bon gobiernu, so clemencia y la so xenerosidá, afalagos habituales pa falar de los reis y que mos dicen, poro, poco de la realidá de su reináu. Persabemos, sicasí, que devolvió delles propiedaes que foran confiscaes por so pa, y que fundó munches ilesies y monasterios. El papa Gregoriu I escribió-y n'agostu de 599 p'allabar la so conversión y pa pidí-y que forciara la de los sos súbditos; regaló-y tamién un cachu de la Vera Cruz, dellos fragmentos de les cadenes de San Pedru y pelo de San Xuan Bautista.
Recaréu morrió de muerte natural en Toledo en payares de 601, y foi sucedíu nel trono pol so fíu Liuva II.
Referencies
editar- ↑ Afirmao en: catálogu de la Biblioteca Nacional Checa. Identificador NKCR AUT: mub20211133643. Data de consulta: 1r marzu 2022.
- ↑ Xuan de Biclaro, Crónica, 91.
- ↑ Isidoru de Sevilla, Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum, capítulu 54.
- ↑ Xuan de Biclaro, Crónica, 90.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Recaréu.
| Predecesor: Leovixildu |
Rei de los visigodos 586-601 |
Socesor: Liuva II |
