manke
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar mank-, pennrann ar verb mankout, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | manke |
| dre vlotaat | vanke |
| dre c'hwezhañ | digemm |
| dre galetaat | digemm |
| amreizh | vanke |
manke /ˈmãŋ.ke/
- Furm ar verb mankout e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat war-lerc'h ar rannigoù-verb a ha nac'h ne, da skouer) :
- Un toullad mein-glaz a vanke dezañ da beurdeiñ (beurdoiñ) an ti. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 222.)
- — Ur rumm all tud hag i pinvidik na oant ket kontant, na vanke netra dezhe, ha bremañ treut, ha maleürus war ar boued hag an danvez. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 35.)
Troidigezhioù
- galleg : (elle)/(il) devait (fr) ; faiblissait (fr) ; manquait (fr) ; (s')évanouissait (fr)