Powszechnym symbolem kryzysu są 40. urodziny. W myśl rozpoznań kulturowych przechodzimy wówczas tak zwany trzeci kryzys rozwojowy. Redakcja „Czasu Kultury” właśnie wkroczyła w tę fazę. Z tego powodu pragniemy spojrzeć na siebie i zapytać, co jest dalej – po kryzysie. Interesuje nas nie tylko kryzys, ale i to, co wydarza się, gdy się z niego wychodzi. Jakie rola i zadania przypadają humanistom w chwili, gdy kryzys mija? Czy w ogóle nasza kondycja „poza kryzysem”, „po kryzysie” jest do pomyślenia, skoro to właśnie kryzys nas zasila, jest glebą naszych refleksji?

Czy możemy sobie wyobrazić lata 80. ubiegłego wieku poza podziałem na trzy obiegi kultury: oficjalny, finansowany przez instytucje państwowe; niezależny, związany z „Solidarnością”, politycznie zaangażowany oraz trzeci, alternatywny i najczęściej subkulturowo-młodzieżowy?Po czterdziestu latach od premiery pierwszego numeru pisma chcemy zapytać o możliwość innej historii kultury i sztuki lat 80.: takiej, która problematyzuje relacje pomiędzy trzema obiegami.

Trzeci numer kwartalnika w roku jubileuszu wypełnią teksty pisane przez młodych naukowców i młode naukowczynie, którzy_re niejednokrotnie stają na rozdrożu własnych badawczych zainteresowań i dalszych zawodowych ścieżek.

Jak pracują młodzi i do czego prowadzi młoda naukowa aktywność w akademii i poza akademickimi centrami? Chcemy się temu przyjrzeć i sprawdzić, jak powstają i jak mogą ze sobą dyskutować różne obiegi wiedzy. Chcemy wychwycić różnice, przecięcia i podobieństwa badań i doświadczeń.

Obecnie potrzeba ciszy staje się coraz bardziej widoczna poprzez rozmaite inicjatywy realizowane  w przestrzeni publicznej, np. „strefy ciszy” w pociągach, czy tzw. „godziny ciszy” w dużych sklepach. Jaki jest prywatny, indywidualny, a nawet intymny i duchowy wymiar ciszy i spokoju?Poprawa akustycznej konstrukcji świata – pisał kompozytor Raymond Murray Schafer – będzie możliwa „dopiero po odzyskaniu ciszy jako pozytywnego stanu w naszym życiu. Ucisz hałas w umyśle; to jest pierwsze zadanie – wtedy wszystko inne nastąpi z czasem”. Jakie metody stosujemy by to osiągnąć? Czy nam się to udaje? Kto lub co nas w tym wspiera?