Κίλικες

Οι Κίλικες ήταν λαός της Μικράς Ασίας, που από το όνομα του γενάρχη τους Κίλικα, τον γιο του Αγήνορα, αδελφό του Κάδμου και του Φοίνικα, πήραν το όνομά τους καθώς και η χώρα τους η Κιλικία (σύμφωνα με τοπική παράδοση που σημειώνει ο Ηρόδοτος Ζ-91).

Πρώτος που κάνει αναφορά γι΄ αυτό το λαό είναι ο Όμηρος στην Ιλιάδα Ζ΄397-415, όπου και αναφέρεται ως Βασιλιάς των Κιλίκων ("Κιλίκεσσ΄ άνδρεσσιν ανάσσων"), ο "μεγαλήτωρ" Ηετίων, πατέρας της Ανδρομάχης, συζύγου του Έκτορα.^[1] Ο Στράβων αναφέρει ότι βασίλευαν δύο δυναστείες αυτή του Ηετίωνα και του Μύνητα,^[2] τους οποίους, κατά τον Τρωικό πόλεμο, φόνευσε ο Αχιλλέας.

Οι Κίλικες αποτελούσαν ένα κράμα γηγενών Πελασγικών φυλών της Μικράς Ασίας και Μυκηναίων - Αχαιών από τον Ελλαδικό χώρο. Σημαντικώτερες πηγές για την καταγωγή τους είναι ο Όμηρος στην Ιλιάδα, αλλά και ο περιηγητής Στράβων στα Γεωγραφικά τους. Εκ των αρχαίων κειμένων συμπεραίνεται ότι τα ονόματα των Κιλίκων ήσαν πανάρχαια Πελασγικά, αλλά και νεώτερα Μυκηναϊκά - Αχαϊκά. Οι Κίλικες υπήρξαν λαός πολεμικός και γι αυτό πολλές φορές έμειναν ανεξάρτητοι, έστω και αν η χώρα τους είχε καταληφθεί (βλ. σχετικά: Κιλικία). Εκτός των Ελληνικών αρχαίων κειμένων και η Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται στην περιοχή της Κιλικίας, συγκεκριμένα σύμφωνα με το βιβλίο Α΄ Βασιλειών (10:28,29) ο Σολομώντας εφοδιαζόταν άλογα από τους Κίλικες, τα οποία στη συνέχεια εμπορευόταν σε περιοχές των Χετταίων και Αραμαίων.

Αναφορές

↑ Ἦ ῥα γυνὴ ταμίη, ὃ δ' ἀπέσσυτο δώματος Ἕκτωρ τὴν αὐτὴν ὁδὸν αὖτις ἐϋκτιμένας κατ' ἀγυιάς. εὖτε πύλας ἵκανε διερχόμενος μέγα ἄστυ Σκαιάς, τῇ ἄρ' ἔμελλε διεξίμεναι πεδίον δέ, ἔνθ' ἄλοχος πολύδωρος ἐναντίη ἦλθε θέουσα Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἠετίωνος Ἠετίων ὃς ἔναιεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ Θήβῃ Ὑποπλακίῃ Κιλίκεσσ' ἄνδρεσσιν ἀνάσσων· τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθ' Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ.Ομήρου Ιλιάδα Ζ 397-415
↑ μετὰ δὲ τοὺς Λέλεγας τὴν ἑξῆς παραλίαν ᾤκουν Κίλικες καθ’ Ὅμηρον, ἣν νῦν ἔχουσιν Ἀδραμυττηνοί τε καὶ Ἀταρνεῖται καὶ Πιταναῖοι μέχρι τῆς ἐκβολῆς τοῦ Καΐκου. διῄρηντο δ’ εἰς δύο δυναστείας οἱ Κίλικες, καθάπερ εἴπομεν, τήν τε ὑπὸ τῷ Ἠετίωνι καὶ τὴν ὑπὸ Μύνητι. Perseus, Στράβωνος Γεωγραφικά^{[νεκρός σύνδεσμος]}

Πηγές

"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.10ος, σελ.709.
David and Patt Alexander "Το εκπληκτικό Εγχειρίδιο της Βίβλου" , Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα 1993, σελ.661.

[1] Ἦ ῥα γυνὴ ταμίη, ὃ δ' ἀπέσσυτο δώματος Ἕκτωρ τὴν αὐτὴν ὁδὸν αὖτις ἐϋκτιμένας κατ' ἀγυιάς. εὖτε πύλας ἵκανε διερχόμενος μέγα ἄστυ Σκαιάς, τῇ ἄρ' ἔμελλε διεξίμεναι πεδίον δέ, ἔνθ' ἄλοχος πολύδωρος ἐναντίη ἦλθε θέουσα Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἠετίωνος Ἠετίων ὃς ἔναιεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ Θήβῃ Ὑποπλακίῃ Κιλίκεσσ' ἄνδρεσσιν ἀνάσσων· τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθ' Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ.Ομήρου Ιλιάδα Ζ 397-415

[2] μετὰ δὲ τοὺς Λέλεγας τὴν ἑξῆς παραλίαν ᾤκουν Κίλικες καθ’ Ὅμηρον, ἣν νῦν ἔχουσιν Ἀδραμυττηνοί τε καὶ Ἀταρνεῖται καὶ Πιταναῖοι μέχρι τῆς ἐκβολῆς τοῦ Καΐκου. διῄρηντο δ’ εἰς δύο δυναστείας οἱ Κίλικες, καθάπερ εἴπομεν, τήν τε ὑπὸ τῷ Ἠετίωνι καὶ τὴν ὑπὸ Μύνητι. Perseus, Στράβωνος Γεωγραφικά^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[1]

[2]