zegenen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch segenen, from Old Dutch *seginon, from Latin signāre. By surface analysis, zegen +‎ -en. Cognate to German segnen, English sain. Doublet of seinen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzeː.ɣə.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ze‧ge‧nen
• Rhymes: -eːɣənən

Verb

zegenen

1. (transitive) to bless

Conjugation

Conjugation of zegenen (weak)
infinitive	zegenen
past singular	zegende
past participle	gezegend
infinitive	zegenen
gerund	zegenen n
	present tense	past tense
1st person singular	zegen	zegende
2nd person sing. (jij)	zegent, zegen2	zegende
2nd person sing. (u)	zegent	zegende
2nd person sing. (gij)	zegent	zegende
3rd person singular	zegent	zegende
plural	zegenen	zegenden
subjunctive sing.1	zegene	zegende
subjunctive plur.1	zegenen	zegenden
imperative sing.	zegen
imperative plur.1	zegent
participles	zegenend	gezegend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• in gezegende omstandigheden
• zegening

 

Related terms

• zegen

 

Descendants

• Afrikaans: seën
• Negerhollands: segen

Anagrams

• genezen