hakim

See also: Hakim and hâkim

English

Alternative forms

• hackeem, hakeem, huckeem, hukeem (all archaic)

Etymology 1

From Hindustani حکیم / हकीम (hakīm), from Classical Persian حکیم (hakīm), from Arabic حَكِيم (ḥakīm, “wise, learned”).

Noun

hakim (plural hakims)

1. (South Asia) A doctor, usually practicing traditional medicine.
   • 1638, Thomas Herbert, Some Yeares Travels, section I:

     The second speaks of naturall Philosophy or Physick, and is studyed by the Hackeams or Physitians […]

   • 1903, GA Henty, With Kitchener in the Soudan:

     I went up to them, and they said, ‘We hear that you are a hakim, who has done great things.’

   • 1924, EM Forster, A Passage to India, Penguin, published 2005, page 28:

     ‘It was his duty to report suspicious characters, and conceivably it was some disreputable hakim who had prowled up from the bazaar.’

   • 1990, Peter Hopkirk, The Great Game, Folio Society, published 2010, page 116:

     The Englishman was to remain there for three weeks, this time posing as a hakeem, secretly observing and noting down everything of significance.

Etymology 2

From Classical Persian حاکم (hākim), from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Noun

hakim (plural hakims)

1. (historical) A judge or governor in Islamic India.

Anagrams

• Makhi

Azerbaijani

Etymology

From Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

• IPA^(key): [hɑːˈkim]

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ha‧kim

Noun

hakim (definite accusative hakimi, plural hakimlər)

1. (law) judge
2. (sports) referee (especially in football)

   Synonyms: həkəm, müsnif

3. (historical) ruler

   Synonyms: hökmdar, hökmran

Declension

Declension of hakim
	singular	plural
nominative	hakim	hakimlər
definite accusative	hakimi	hakimləri
dative	hakimə	hakimlərə
locative	hakimdə	hakimlərdə
ablative	hakimdən	hakimlərdən
definite genitive	hakimin	hakimlərin

Possessive forms of hakim
	nominative
	singular	plural
mənim (“my”)	hakimim	hakimlərim
sənin (“your”)	hakimin	hakimlərin
onun (“his/her/its”)	hakimi	hakimləri
bizim (“our”)	hakimimiz	hakimlərimiz
sizin (“your”)	hakiminiz	hakimləriniz
onların (“their”)	hakimi or hakimləri	hakimləri
	accusative
	singular	plural
mənim (“my”)	hakimimi	hakimlərimi
sənin (“your”)	hakimini	hakimlərini
onun (“his/her/its”)	hakimini	hakimlərini
bizim (“our”)	hakimimizi	hakimlərimizi
sizin (“your”)	hakiminizi	hakimlərinizi
onların (“their”)	hakimini or hakimlərini	hakimlərini
	dative
	singular	plural
mənim (“my”)	hakimimə	hakimlərimə
sənin (“your”)	hakiminə	hakimlərinə
onun (“his/her/its”)	hakiminə	hakimlərinə
bizim (“our”)	hakimimizə	hakimlərimizə
sizin (“your”)	hakiminizə	hakimlərinizə
onların (“their”)	hakiminə or hakimlərinə	hakimlərinə
	locative
	singular	plural
mənim (“my”)	hakimimdə	hakimlərimdə
sənin (“your”)	hakimində	hakimlərində
onun (“his/her/its”)	hakimində	hakimlərində
bizim (“our”)	hakimimizdə	hakimlərimizdə
sizin (“your”)	hakiminizdə	hakimlərinizdə
onların (“their”)	hakimində or hakimlərində	hakimlərində
	ablative
	singular	plural
mənim (“my”)	hakimimdən	hakimlərimdən
sənin (“your”)	hakimindən	hakimlərindən
onun (“his/her/its”)	hakimindən	hakimlərindən
bizim (“our”)	hakimimizdən	hakimlərimizdən
sizin (“your”)	hakiminizdən	hakimlərinizdən
onların (“their”)	hakimindən or hakimlərindən	hakimlərindən
	genitive
	singular	plural
mənim (“my”)	hakimimin	hakimlərimin
sənin (“your”)	hakiminin	hakimlərinin
onun (“his/her/its”)	hakiminin	hakimlərinin
bizim (“our”)	hakimimizin	hakimlərimizin
sizin (“your”)	hakiminizin	hakimlərinizin
onların (“their”)	hakiminin or hakimlərinin	hakimlərinin

Adjective

hakim

1. ruling, reigning

   hakim partiya ― ruling party

   hakim ideologiya ― ruling ideology

Related terms

• hakimiyyət
• məhkəmə
• məhkum
• mühakimə

 

Indonesian

Etymology

From Malay hakim, from Classical Malay hakim, from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhakɪm/
• Rhymes: -kɪm, -ɪm, -m
• Hyphenation: ha‧kim

Noun

hakim (plural hakim-hakim, first-person possessive hakimku, second-person possessive hakimmu, third-person possessive hakimnya)

1. judge

   Synonyms: pengadil, magistrat

   Barangsiapa meniru atau memalsukan uang kertas, dan barangsiapa mengeluarkan dengan sengaja atau menyimpan uang kertas tiruan atau uang kertas yang dipalsukan, akan dituntut dimuka hakim.

   Whoever imitates or falsifies banknotes, and whoever releases them deliberately or keeps falsified banknotes, will be prosecuted before the judge.

2. court

   Synonym: pengadilan

3. jury, judge (in a competition)

   Synonyms: juri, penilai

Derived terms

• berhakim
• kehakiman
• menghakimi
• penghakiman

 

Related terms

• tahkim

 

References

• “hakim” in Kamus Besar Bahasa Indonesia, Jakarta: Agency for Language Development and Cultivation – Ministry of Education, Culture, Research, and Technology of the Republic of Indonesia, 2016.

Ladino

Etymology

From Arabic حَاكِم (ḥākim). Doublet of haham.

Noun

hakim m (Latin spelling)

1. judge

Malay

Etymology

Borrowed from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

• IPA^(key): [ha.kem]
• Rhymes: -kim, -im
• Hyphenation: ha‧kim

Noun

hakim (Jawi spelling حاکيم, plural hakim-hakim, informal 1st possessive hakimku, 2nd possessive hakimmu, 3rd possessive hakimnya)

1. A judge:
   1. A public judicial official.
   2. Someone who decides the results of a competition.
2. A smart or wise person.

Affixations

• berhakim
• berhakimkan
• hakimi
• hakimkan
• kehakiman
• penghakiman

 

Compounds

• hakim besar

 

Phrases

• dihadapkan ke muka hakim
• menjadi hakim sendiri

 

Descendants

• Indonesian: hakim

Further reading

• “hakim” in Pusat Rujukan Persuratan Melayu | Malay Literary Reference Centre, Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka, 2017.

Serbo-Croatian

Alternative forms

• hàćim

Etymology

Borrowed from Ottoman Turkish حاكم (hakim), from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

• IPA^(key): /xǎkim/
• Hyphenation: ha‧kim

Noun

hákim m (Cyrillic spelling ха́ким)

1. (regional) a wise man
2. (regional) judge

Declension

Declension of hakim

	singular	plural
nominative	hakim	hakimi
genitive	hakima	hakima
dative	hakimu	hakimima
accusative	hakima	hakime
vocative	hakime	hakimi
locative	hakimu	hakimima
instrumental	hakimom	hakimima

References

• “hakim”, in Hrvatski jezični portal [Croatian language portal] (in Serbo-Croatian), 2006–2024
• Škaljić, Abdulah (1966) Turcizmi u srpskohrvatskom jeziku, Sarajevo: Svjetlost, page 302

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish حكیم (hakim), from Arabic حَكِيم (ḥakīm, “wise”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ha.cim/

Adjective

hakim

1. wise

   Synonym: bilge

Synonyms

• akıllı

Noun

hakim (definite accusative hakimi, plural hakimler)

1. sage, wise man
2. philosopher

Declension

Inflection
Nominative	hakim
Definite accusative	hakimi
	Singular	Plural
Nominative	hakim	hakimler
Definite accusative	hakimi	hakimleri
Dative	hakime	hakimlere
Locative	hakimde	hakimlerde
Ablative	hakimden	hakimlerden
Genitive	hakimin	hakimlerin

Synonyms

• (philosopher): felsefeci

See also

• hâkim

Uzbek

Etymology

Borrowed from Arabic حَكِيم (ḥakīm).

Noun

hakim (plural hakimlar)

1. (medicine) doctor
2. (government) mayor