Francis Picabia
Francis-Marie Martínez de Picabia, nado en París o 22 de xaneiro de 1879 e finado na mesma cidade o 30 de novembro de 1953, foi un pintor francés. Amais de practicar a pintura e o debuxo, exerceu como escritor e poeta.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) François Marie Martinez Picabia 22 de xaneiro de 1879 París, Francia |
| Morte | 30 de novembro de 1953 (74 anos) París, Francia |
| Lugar de sepultura | Cemiterio de Montmartre |
| Educación | Ecole Nationale Supérieure des Arts Décoratifs (pt)  Collège Stanislas (París) Académie de La Palette (en) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Pintura |
| Lugar de traballo | París Barcelona Nova York |
| Ocupación | pintor, poeta, debuxante, guionista, escritor, escultor |
| Xénero artístico | Retrato, arte de xénero, Arte abstracta e Natureza morta |
| Movemento | Cubismo, Dadaísmo e Surrealismo |
| Alumnos | Buffie Johnson (pt) |
| Pseudónimo literario | Udnie |
| Representante | Artists Rights Society |
| Obra | |
Obras destacables | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Gabrièle Buffet-Picabia (1909–1930) |
| Fillos | Laure Marie Catalina Martinez-Picabia, Gabriel François Martinez-Picabia, Gabrielle Martinez-Picabia, Vincent Martinez-Picabia |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  |
| Páxina web | picabia.com |
         | |
Tras comezar experimentando co impresionismo e o puntillismo, achegouse ao cubismo. Realizaba unhas composicións abstractas planas e moi coloridas e ricas en constrastes. Foi unha das primeiras figuras importantes do movemento dadaísta en Francia e nos Estados Unidos. Posteriormente asociouse, brevemente ao surrealismo para, finalmente, abandonar os círculos artísticos.
Traxectoria
editarA súa nai, Marie Davanne, era francesa e o seu pai, hispano-cubano, traballaba de adxunto na embaixada española en Francia. Segundo algunhas fontes, o pai de Picabia tería ascendencia galega.[1]
Estudou na Escola de Belas Artes e na Escola de Artes Decorativas de París. Alí recibiu unha forte influencia da pintura impresionista e fauvista. Destacou a súa admiración por Camille Pissarro e sobre todo por Alfred Sisley, a quen coñeceu en 1898. Entre os anos 1909 e 1911 estivo vinculado ao cubismo e foi membro do grupo de Puteaux, no que trabou gran amizade con Marcel Duchamp.
En 1913 viaxou aos EUA, onde contactou co grupo dadá norteamericano. Participou na exposición 'Armory Show e fundou xunto a Duchamp e Ray a revista predadaísta 291. Publicou o primeiro número da revista "391", como dadaísta convencido, en Barcelona en 1916, coa colaboración de Guillaume Apollinaire, Tristan Tzara, Man Ray e Jean Arp. Uniuse a Tzara e ao grupo dadá en Zürich en 1918.
Durante tempada na que viviu na Costa Azul, a súa obra estivo fortemente influída polo surrealismo, dentro do cal suliñaba a faceta humorística particularmente provocativa. De volta en París, creou, asociado con André Breton, a revista "491". Porén, en 1922 abandonou o dadaísmo, movemento do que fora un dos principais propagadores.
Desde moi cedo mostrou interese pola fotografía, na que logo se iniciou, e polo cine. En 1924 escribiu un guión delirante sobre unha partida de xadrez entre Marcel Duchamp e Man Ray para a curtametraxe Entr'acte. Estaba dirixido por René Clair para ser proxectado no entreacto do seu ballet "instantaneísta" Relâche, con coreografía de Jean Börlin e música de Erik Satie. Colaborou tamén nos Ballets suédois de Rolf de Maré, para os que realizou varios decorados.
Afeccionado á festa e aos automóbiles (tivo uns 150), chegou a arruinarse pola súa vida dispendiosa, malia a fortuna familiar que herdara. Este feito impulsouno a pintar un gran número de lenzos de pequeno tamaño e xéneros diversos, ás veces mesmo inspirados en revistas pornográficas. De modo persoal e non profesional, cultivou a poesía.
A finais de 1951, Picabia padecía unha aterosclerose paralisante que o obrigou a deixar de pintar. Finou en París o 30 de novembro de 1953.
Vida persoal
editarEn 1909 casou con Gabrièle Buffet. Tiveron dúas fillas e dous fillos: Laure Marie Catalina (1910), Pancho Gabriel François (1911), Gabrielle Cécile, Jeannine (1913) e Vincente (1919).
Características
editarA influencia de Picabia é fundamental na introdución da vangarda artística contemporánea no continente americano, especialmente en Nova York. Picabia foi un home aberto a todas as correntes innovadoras e rexeitou ligarse a un único tipo de expresión. Pasaría por períodos ligados ao futurismo, á figuración e, desde 1945, á arte abstracta.
Obras destacadas
editar- Caoutchouc. 1909, acuarela sobre papel, 46 x 61,5 cm. Museo Nacional de Arte Moderna, París. Considerada un dos alicerces da arte abstracta.
- Udnie. 1913, óleo sobre lenzo, 290 x 300 cm. Museo Nacional de Art Moderna, París.
- Edtaonisl. 1913, óleo sobre lenzo, Art Institute, Chicago.
- Prostitution universelle (1916, Yale University Art Gallery, New Haven).
- Danse de Saint Guy (Tabac Rat) (1919, M.N.A.M, París)
- L'œil Cacodylate (1921, M.N.A.M, París).
- Chapeau de Paille? (Chapeu de palla ?) (1921, M.N.A.M, París).
- La femme au chien (Muller con can) (1924-26)
- Baigneuse (Bañista) (ca. 1925-26).
- Printemps (Primavera) (1938), Galerie Rose Fried USA).
- Flirt. Materiais diversos (chumbo, arame, palla,...) sobre lenzo, 92 x 73 cm. Vendido en poxa no 2004 por 908.238 €.
Escritos
editar- Cinquante-deux miroirs, outubro de 1917, Barcelona
- Poèmes et dessins de la Fille née sans mère, abril de 1918, Lausanne, Imprimeries réunies. Rééd. Allia, 1992.
- L'Îlot de Beau-Séjour dans le Canton de Nudité, xuño de 1918, Lausanne
- L'Athlète des Pompes funèbres, decembro de 1918, Bégnins
- Râteliers platoniques, decembro de 1918, Lausanne
- Poésie ron-ron, febreiro de 1919, Lausanne
- Pensées sans langage, abril de 1919, París
- Unique Eunuque febreiro de 1920, París, éditions Au Sans Pareil, coll. «Dada». Rééd. Allia, 1992[2].
- Jésus-Christ Rastaquouère, 1920, París, éditions Au Sans Pareil, coll. «Dada». Rééd. Allia, 1992[3]
- Caravansérail, 1924, París, éditions Luc-Henri Mercié. Rééd. Belfond, 1975[4]
- Choix de poèmes par Henri Parisot, 1947, París, éditions Guy Lévis Mano
- Lettres à Christine, 1945-1951, edición de Marc Dachy e Jean Sireuil, París, éditions Champ libre, 1988 ISBN 978-2851841841
Publicacións póstumas
- Écrits, edición de Olivier Revault d'Allonnes e Dominique Bouissou, París, Belfond, 1975 et 1978 ISBN 9782714411204
- Écrits critiques, edición de Carole Boulbès, prólogo de Bernard Noël, París, Mémoire du Livre, coll. «Essais», 2005 ISBN 978-2913867512
- Correspondance avec Tristan Tzara et André Breton 1919-1924, edición de Henri Béhar, París, Gallimard, 2017
Notas
editar- ↑ Padín, Ángel (31 de maio de 2004). "Picabia (II)". lavozdegalicia.es (en castelán). Consultado o 9 de novembro de 2021.
- ↑ 1992, Paris, éditions Allia, coll. « Avant Gardes » ISBN 978-2904235467.
- ↑ 1996, Paris, Allia, coll. « Petite Collection » ISBN 978-2911188237.
- ↑ 1975, Paris, éditions Belfond.