Rinoceronte laúdo

Rinoceronte laúdo Rango fósil: Plistoceno - Plistoceno tardío
Esqueleto do animal
Estado de conservación
Extinto
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Mammalia Orde: Perissodactyla Familia: Rhinocerotidae Xénero: †Coelodonta' Bronn, 1831 Especie: †C. antiquitatis''
Nome binomial
'Coelodonta antiquitatis' (Blumenbach, 1807)

O rinoceronte laúdo (Coelodonta antiquitatis) era un membro da familia dos actuais rinocerontes, que vivía en rexións glaciais e posuía un avantaxado manto de pelo, atinxindo cerca de 3,5 m de longo, 1,8 m de altura e 3,5 toneladas de peso. Alimentábase de gramíneas e musgos, utilizando o seu corno cando fose necesario para cavar na neve para obtelas. Viviu xunto ao mamut, ao oso das cavernas e grandes felinos prehistóricos, cos que disputaba alimentos e defendía as súas crías, pois un rinoceronte-laúdo adulto non posuía moitos depredadores naturais. O seu parente máis próximo vivo é o rinoceronte de Sumatra.

Historia natural

Reconstrución do rinoceronte.

Os cornos eran excepcionalmente longos, sobre todo o primeiro que podía alcanzar un metro de lonxitude, e aplanados, tan diferentes dos doutros rinocerontes que cando se descubriron os primeiros cornos illados e conxelados en Siberia no século XIX, foron clasificados inicialmente como gadoupas de aves xigantescas. Ademais de como defensa fronte aos carnívoros e arma na época de celo, servían para apartar a neve durante o inverno e acceder así á herba oculta baixo ela. Grazas a esta característica, os rinocerontes laúdos non tiñan que emigrar a outras rexións para conseguir alimento nos períodos invernais como si debían facer outros animais da súa contorna. Como tampouco se trasladaron a outros ambientes fóra da súa tundra-estepa glacial, estes animais non colonizaron áreas afastadas como Irlanda e América do Norte, cousa que si fixeron os mamuts e bisontes.

Os fósiles de rinocerontes laúdos son un claro indicador das condicións climáticas que caracterizaban a Europa e Rusia durante o Plistoceno, pois avanzaban ou retrocedían á par que os climas fríos e as estepas boreais, sendo substituídos nos períodos cálidos por outras especies de rinocerontes desprovistas de pelo, como o rinoceronte de Merck. A partir das estepas de Asia central onde se orixinaron fai pouco menos de medio millón de anos, os rinocerontes laúdos alcanzaron a súa máxima distribución durante o pico glacial de hai 30.000 anos, e minguaron posteriormente pouco a pouco ata súa extinción en Siberia occidental cara ao 8.000 a. C. As causas da súa desaparición son debidas a razóns puramente climáticas, pois as ocasións en que esta especie era cazada polos neandertales ou os membros de nosa propia especie eran pouco frecuentes, debido probablemente á perigosidade deste animal.