Moncef Marzouki: Diferenzas entre revisións
m Desfixéronse as edicións de 194.98.67.18 (conversa); cambiado á última versión feita por Zaosbot Etiqueta: Reversión |
Sen resumo de edición |
||
| Liña 43: | Liña 43: | ||
[[Categoría:Presidentes de Tunisia]] |
[[Categoría:Presidentes de Tunisia]] |
||
[[Categoría:Alumnos da Universidade de Estrasburgo]] |
[[Categoría:Alumnos da Universidade de Estrasburgo]] |
||
[[Categoría:Médicos da Tunisia]] |
|||
Revisión como estaba o 25 de marzo de 2024 ás 06:48
  | |
| Nome orixinal | (ar) المنصف المرزوقي |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 7 de xullo de 1945 (79 anos) Grombalia, Tunisia (en)  |
 Presidente da Tunísia (pt) | |
| 13 de decembro de 2011 – 31 de decembro de 2014 ← Fouad Mebazaâ (pt) – Beji Caid el Sebsi → | |
| Member of the 2011 Constituent National Assembly (en) | |
| 22 de novembro de 2011 – 13 de decembro de 2011 – Samia Abbou (en) → Circunscrición electoral: Q16628608 | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Sunnismo |
| Educación | Universidade de Estrasburgo |
| Actividade | |
| Ocupación | político, escritor, Activista polos dereitos humanos, médico, académico |
| Partido político | Congresso para a República (pt) (–2015) Hizb Al-Harak (en) (2015–) |
| Participou en | |
| 2015 | Freedom Flotilla III (en) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Béatrix Marzouki |
| Fillos | Myriam Marzouki |
| Pai | Muhammad al-Badawi al-Marzuki |
| Irmáns | Mohamed Ali Bedoui |
| Parentes | Lotfi Bel Hadj, sobriño |
| Premios | |
| |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  |
| Páxina web | moncefmarzouki.com |
   | |
Moncef Marzouki, cuxo nome completo é Moncef ben Mohamed Bedoui-Marzouki[1], nado en Grombalia o 7 de xullo de 1945, é un político, escritor e médico tunisiano, presidente de Tunisia desde o 13 de decembro de 2011, tras ser elixido o día anterior pola Asemblea Constituínte, e até ese momento presidente do partido Congrès pour la République (CPR) dende a súa fundación no 2001.
Traxectoria
Cursou os seus estudos secundarios no Colexio Sadiki entre 1957 e 1961. Durante a independencia do país, os vaivéns da política enviaron á súa familia ao exilio en Tánxer, onde o seu pai, que era partidario de Salah Ben Youssef, inimigo declarado de Habib Burguiba, refuxiouse. Foi en Tánxer onde rematou os seus estudos secundarios.[2]
Gañador do premio xeral de Bacharelato do ano 1963 desde o Liceo Francés de Tanger,[3] recibiu unha bolsa universitaria para proseguir os seus estudos en Francia,[4] onde se gradúa en medicina pola Universidade de Estrasburgo en 1973, especializándose en medicina interna, neuroloxía e saúde pública. De 1981 a 2000 exerceu como profesor de medicina comunitaria na Universidade de Sousse de Tunes.
Ao seu regreso a Tunisia no 1979,[4] comezou o seu compromiso en favor dos dereitos humanos a partir de 1980, ao entrar na Liga tunisiana dos dereitos humanos. É elixido en 1985 durante o terceiro congreso membro do seu comité directivo e máis tarde, en 1987, como vicepresidente de formación pública e formación de militantes. No 1989 é elixido por unanimidade como presidente da liga.
Con todo, o 14 de xuño de 1992, a organización disolveuse debido á súa oposición a unha nova lei de asociacións. Marzouki crea entón, en 1993, o Conseil national pour les libertés en Tunisie (Consello nacional para as liberdades en Tunisia), que é declarada ilegal. A liga é novamente legalizada en marzo de 1993, pero debido a distintas presións, Marzouki anuncia despois do congreso de febreiro de 1994, a súa decisión de non optar a ningún cargo no seo da organización e critica os compromisos co réxime.[4]
En novembro de 2021, Moncef Marzouki foi obxecto dunha orde de detención internacional por pór en perigo a seguridade do Estado.
Carreira política
Opositor ao réxime de Ben Ali
Decidiu presentar a súa candidatura ás eleccións presidenciais de 1994. Con todo, non consegue reunir o número de firmas necesarias para poder participar nas mesmas e será mesmo encadeado[5] e retirado o seu pasaporte.[4][6]
De 1989 a 1997 é así mesmo membro do comité director da Organización árabe dos dereitos humanos con base no Cairo e membro activo da sección tunisiana de Amnistía Internacional. É designado presidente da comisión árabe dos dereitos humanos entre 1996 e 2000, e portavoz do Conseil national pour les libertés en Tunisie (Consello nacional para as liberdades en Tunisia), posto que exerceu desde o 10 de decembro de 1998 até o 16 de febreiro de 2001.
Preside desde o 25 de xullo de 2001 o Congrès pour a République, partido que fundou e que non foi recoñecido polas autoridades tunisianas até a Revolución tunisiana. Defende o estado de dereito, as liberdades fundamentais e a igualdade de sexos, denunciando a miseria social e a desigualdade rexional.[4] De ideas esquerdistas, iniciou en 2003 un achegamento co Partido do Renacemento, movemento que el cualifica de «conservador cunha connotación relixiosa», coa firma da Declaración de Tunisia.[4]
O 17 de xaneiro de 2011 anunciou a súa candidatura ás presidenciais, despois de que o deposto presidente Ben Ali fuxísese.[7] Marzouki regresou do seu exilio ao día seguinte. O 8 de marzo anunciouse a legalización do seu partido.[8]
Nas eleccións da Asemblea constituínte do 23 de outubro de 2011, primeira eleccións ceibes desde a independencia do país, o seu partido obtén o segundo posto en número de escanos, detrás do partido islamita Ennahda. Durante a campaña, reafirmou a identidade arábigo-musulmá do país, acusando os seus adversarios de ser a vella esquerda francófona, totalmente desconectada dos verdadeiros problemas do país[4][9]
Presidencia da República
O 22 de novembro de 2011 anúnciase a súa candidatura á presidencia,[10][11] dentro do marco do acordo tripartito entre o Partido do renacemento, o Forum démocratique pour le travail et les libertés (Ettakatol) e o CPR. É elixido o día 12 con 153 votos a favor, tres en contra, dúas abstencións e 44 votos en branco, sucedendo así a Fouad Mebazaa, que exercía interinamente. Toma as súas funcións ao día seguinte, despois dunha cerimonia oficial no palacio presidencial de Cartago, onde foi recibido polo presidente saínte.[12] Dimitiu o mesmo día da presidencia do seu partido, conforme á lei provisonal dos poderes públicos, e cedeu a presidencia do mesmo a Abderraouf Ayadi.[13]
Publicacións
Escritor bilingüe, publicou dezaseis libros en árabe e catro en francés, tratando sobre medicina comunitaria, de ética médica, dos dereitos humanos e do problema da democratización nos países árabigo-musulmáns.
Notas
- ↑ (en francés) Biografía na web persoal de Moncef Marzouki Arquivado 14 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
- ↑ "Moncef Marzouki, de la rupture à la compromission?". Slate Afrique (en francés). Consultado o 2022-04-21.
- ↑ (en francés) Currículo profesional[Ligazón morta]
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 (en francés) Camille le Tallec, Moncef Marzouki, l'indocile, La Libre Belgique, 13 decembro 2011
- ↑ Michel Camau et Vincent Geisser, Habib Bourguiba. Trácea et l'héritage, éd. Karthala, Paris, 2004, p. 241 ISBN 2845865066
- ↑ (en francés) Dominique Lagarde, Pluralisme à la tunisienne, L'Express, 21 outubro 1999 Arquivado 22 de abril de 2008 en Wayback Machine.
- ↑ (en francés) Tunisie - L'opposant Moncef Marzouki candidat à la présidentielle après le départ de Ben Ali, Le Point, 17 xaneiro do 2011
- ↑ (en francés) Tunisie - 31 partis politiques autorisés, Business News, 8 marzo 2011
- ↑ (en francés) L'ancien opposant Moncef Marzouki élu président da Tunisie, France Info, 12 decembro 2011
- ↑ (en inglés) Tunisian parties choose veteran human rights activist as country's new interim president, Associated Press, 15 novembro 2011 Arquivado 24 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
- ↑ (en inglés) Mischa Benoit-Lavelle, Ben Ali Critic Reportedly Offered Tunisian Presidency, Tunisia Live, 15 novembro 2011 Arquivado 18 de decembro de 2011 en Wayback Machine.
- ↑ (en francés) Hamida Ben Salah et Kaouther Larbi, «Hamida Ben Salah et Kaouther Larbi, Tunisie: Moncef Marzouki succède à Ben Ali comme président de la 1e république arabe libre, Agence France-Presse, 12 decembro 2011
- ↑ "Abberraouf Ayadi succède à Moncef Marzouki à la tête du CPR". Leaders (en francés). Consultado o 2022-04-21.
