Înainte Băiatul şi fata visau la nave de multă vreme, dinainte să fi văzut Marea Adevărată. Erau ... more Înainte Băiatul şi fata visau la nave de multă vreme, dinainte să fi văzut Marea Adevărată. Erau navele din poveştile copilăriei, vase magice cu catarge cioplite din lemn de cedru dulce şi cu pânze din fir de aur ţesute de fecioare. Echipajele lor erau cohorte de şoareci albi, care cântau şi spălau punţile cu cozile lor roz. Verrhader nu era însă o navă magică, ci un vas comercial kerchian a cărui cală era ticsită cu mei şi melasă. Duhnea a trupuri nespălate şi a ceapă crudă, despre care echipajul credea că prevenea scorbutul. Marinarii înjurau, scuipau şi jucau cărţi pe raţii de rom. Pâinea pe care o primeau fata şi băiatul era plină de gândaci, iar cabina lor era o cămăruţă strâmtă, pe care trebuiau so împartă cu alţi doi pasageri şi cu un butoi de cod în saramură. Dar nu le păsa. Se obişnuiseră repede cu clinchetele clopotelor care marcau orele, cu ţipetele pescăruşilor şi cu bolboroseala de nedescifrat a kerchienilor. Vasul era regatul lor, iar marea, un enorm şanţ de apărare ce ţinea duşmanii la distanţă. Băiatul s-a deprins cu viaţa la bordul navei la fel de repede cum se deprindea cu toate lucrurile noi. A învăţat să facă noduri şi să coasă rupturile velelor, iar când i s-au vindecat rănile, a început să tragă de parâme şi odgoane alături de ceilalţi marinari, iar la nevoie îşi dădea jos ghetele şi se căţăra fără frică pe catarg. Kerchienii se minunau de uşurinţa cu care zărea delfinii, bancurile de calcani şi peştii-tigri cu dungi strălucitoare, de precizia cu care ghicea locul unde avea să iasă la suprafaţă o balenă, înainte ca spinarea ei lată şi noduroasă să despice valurile. Ziceau că s-ar fi îmbogăţit dacă ar fi avut măcar o fărâmă din norocul lui. În schimb, fata îi neliniştea. După trei zile pe mare, căpitanul i-a cerut să rămână sub punte cât mai mult cu putinţă. I-a explicat că era o măsură impusă de superstiţiile marinarilor, care credeau că o femeie la bord poate atrage furtuni asupra navei. Şi, într-adevăr, aşa credeau, dar echipajului i-ar fi prins bine compania unei fete vesele, care spunea glume şi se străduia să cânte la fluier. Această fată stătea uneori tăcută şi nemişcată lângă balustrada de la proră, strângându-şi eşarfa la gât, împietrită ca o statuie sculptată în lemn alb. Această fată ţipa în somn şi îi trezea pe marinarii care moţăiau în gabie{1}. Aşa că îşi petrecea zilele bântuind prin pântecele întunecat al navei, numărând butoaiele cu melasă şi studiind registrele căpitanului. Noaptea, ieşea cu băiatul pe punte şi se strecura la adăpostul braţelor sale, căutând împreună constelaţii în vastul ocean de stele: Vânătorul, Învăţatul, Trei Fii Nesăbuiţi, spiţele strălucitoare ale Vârtelniţei, Palatul de Sud, cu cele şase turnuri înclinate. Fata îl ţinea pe punte cât mai mult cu putinţă, spunându-i poveşti şi punându-i tot felul de întrebări, întrucât ştia că, odată ce o fura somnul, avea să viseze. Uneori, visa oameni ţipând în întuneric şi nave de nisip despicate în două, cu pânze negre şi cu punţi pătate de sânge lipicios. Dar cele mai înfricoşătoare erau visele cu un prinţ palid care îşi lipea buzele de gâtul ei, apoi îşi aşeza mâinile pe colierul din coarne de cerb şi îi invoca puterea, stârnind o explozie de lumină solară. Ori de câte ori îl visa, se trezea tremurând şi simţea în adâncul ei ecoul propriei sale puteri, iar pielea încă îi era încălzită de lumină. Băiatul o strângea în braţe şi îi şoptea vorbe de alinare, încercând so adoarmă la loc.-E doar un coşmar, îi şoptea el. Într-o bună zi, visele o să înceteze. Dar băiatul nu înţelegea. Acum, visele erau sigurul loc în care îşi putea folosi puterea în siguranţă. Şi fata tânjea după ele. În ziua când de pe Verrhader s-a văzut uscatul, băiatul şi fata au stat împreună lângă balustradă, urmărind cum se apropie coasta Novyi Zemului. Au intrat în port, înaintând printr-o pădure de catarge tocite de vânturi şi ploi, cu velele strânse. Erau ancorate acolo goelete elegante şi corăbioare dărăpănate de pe coastele stâncoase ale Shu Hanului, nave de război şi ambarcaţiuni de croazieră, vase comerciale pântecoase şi baleniere fjerdane. O galeră uriaşă care pleca spre Coloniile Sudice avea arborat un steag cu vârf roşu, ce avertiza că la bordul ei se aflau ucigaşi. Când a trecut pe lângă vasul lor, fata ar fi putut jura că aude clinchet de lanţuri. În cele din urmă, Verrhader a ajuns lângă dană{2} şi a fost coborâtă pasarela. Docherii şi echipajul vasului s-au salutat cu chiote, au legat odgoane şi au pregătit încărcătura pentru descărcare.
Sâmbătă, 28 octombrie 2012 7:29 p.m. Mă ridic şi privesc patul, ţinându-mi respiraţia de teama su... more Sâmbătă, 28 octombrie 2012 7:29 p.m. Mă ridic şi privesc patul, ţinându-mi respiraţia de teama sunetelor care-mi urcă din adâncul pieptului. No să plâng. No să plâng. Lăsându-mă uşor în genunchi, îmi pun mâinile pe marginea patului şi-mi trec degetele peste stelele galbene revărsate pe fundalul albastru-închis al cuverturii. Fixez cu privirea stelele, până când încep să se înceţoşeze din cauza lacrimilor care-mi înnegurează vederea. Închid ochii, strâns, şi-mi îngrop faţa în moliciunea patului, umplându-mi pumnii cu faldurile mototolite ale păturii. Umerii încep să-mi tremure, fiindcă hohotele pe care m-am străduit să le ţin în frâu îmi izbucnesc cu violenţă. Dintr-o singură mişcare iute, mă ridic, ţip şi smulg pătura de pe pat, azvârlind-o cât colo prin cameră. Strâng din pumni şi caut înnebunită în jur altceva de aruncat, înşfac pernele de pe pat şi le arunc în imaginea reflectată de oglindă a unei fete pe care no mai recunosc. Privesc cum fata din oglindă se holbează la mine, hohotind jalnic. Slăbiciunea din lacrimile ei mă înfurie. Ne repezim una spre cealaltă, până când pumnii ni se izbesc de sticlă, spărgând oglinda. Urmăresc cu privirea milioanele de cioburi sclipitoare căzând pe covor. Apuc de margini măsuţa pentru toaleră şi-o împing într-o parte, scoţând un alt ţipăt de prea multă vreme zăgăzuit. Când măsuţa ajunge să zacă pe spate, îi smulg sertarele şi împrăştii conţinutul prin cameră, rotindu-mă şi aruncând şi izbind cu picioarele tot ce
Înainte Băiatul şi fata visau la nave de multă vreme, dinainte să fi văzut Marea Adevărată. Erau ... more Înainte Băiatul şi fata visau la nave de multă vreme, dinainte să fi văzut Marea Adevărată. Erau navele din poveştile copilăriei, vase magice cu catarge cioplite din lemn de cedru dulce şi cu pânze din fir de aur ţesute de fecioare. Echipajele lor erau cohorte de şoareci albi, care cântau şi spălau punţile cu cozile lor roz. Verrhader nu era însă o navă magică, ci un vas comercial kerchian a cărui cală era ticsită cu mei şi melasă. Duhnea a trupuri nespălate şi a ceapă crudă, despre care echipajul credea că prevenea scorbutul. Marinarii înjurau, scuipau şi jucau cărţi pe raţii de rom. Pâinea pe care o primeau fata şi băiatul era plină de gândaci, iar cabina lor era o cămăruţă strâmtă, pe care trebuiau so împartă cu alţi doi pasageri şi cu un butoi de cod în saramură. Dar nu le păsa. Se obişnuiseră repede cu clinchetele clopotelor care marcau orele, cu ţipetele pescăruşilor şi cu bolboroseala de nedescifrat a kerchienilor. Vasul era regatul lor, iar marea, un enorm şanţ de apărare ce ţinea duşmanii la distanţă. Băiatul s-a deprins cu viaţa la bordul navei la fel de repede cum se deprindea cu toate lucrurile noi. A învăţat să facă noduri şi să coasă rupturile velelor, iar când i s-au vindecat rănile, a început să tragă de parâme şi odgoane alături de ceilalţi marinari, iar la nevoie îşi dădea jos ghetele şi se căţăra fără frică pe catarg. Kerchienii se minunau de uşurinţa cu care zărea delfinii, bancurile de calcani şi peştii-tigri cu dungi strălucitoare, de precizia cu care ghicea locul unde avea să iasă la suprafaţă o balenă, înainte ca spinarea ei lată şi noduroasă să despice valurile. Ziceau că s-ar fi îmbogăţit dacă ar fi avut măcar o fărâmă din norocul lui. În schimb, fata îi neliniştea. După trei zile pe mare, căpitanul i-a cerut să rămână sub punte cât mai mult cu putinţă. I-a explicat că era o măsură impusă de superstiţiile marinarilor, care credeau că o femeie la bord poate atrage furtuni asupra navei. Şi, într-adevăr, aşa credeau, dar echipajului i-ar fi prins bine compania unei fete vesele, care spunea glume şi se străduia să cânte la fluier. Această fată stătea uneori tăcută şi nemişcată lângă balustrada de la proră, strângându-şi eşarfa la gât, împietrită ca o statuie sculptată în lemn alb. Această fată ţipa în somn şi îi trezea pe marinarii care moţăiau în gabie{1}. Aşa că îşi petrecea zilele bântuind prin pântecele întunecat al navei, numărând butoaiele cu melasă şi studiind registrele căpitanului. Noaptea, ieşea cu băiatul pe punte şi se strecura la adăpostul braţelor sale, căutând împreună constelaţii în vastul ocean de stele: Vânătorul, Învăţatul, Trei Fii Nesăbuiţi, spiţele strălucitoare ale Vârtelniţei, Palatul de Sud, cu cele şase turnuri înclinate. Fata îl ţinea pe punte cât mai mult cu putinţă, spunându-i poveşti şi punându-i tot felul de întrebări, întrucât ştia că, odată ce o fura somnul, avea să viseze. Uneori, visa oameni ţipând în întuneric şi nave de nisip despicate în două, cu pânze negre şi cu punţi pătate de sânge lipicios. Dar cele mai înfricoşătoare erau visele cu un prinţ palid care îşi lipea buzele de gâtul ei, apoi îşi aşeza mâinile pe colierul din coarne de cerb şi îi invoca puterea, stârnind o explozie de lumină solară. Ori de câte ori îl visa, se trezea tremurând şi simţea în adâncul ei ecoul propriei sale puteri, iar pielea încă îi era încălzită de lumină. Băiatul o strângea în braţe şi îi şoptea vorbe de alinare, încercând so adoarmă la loc.-E doar un coşmar, îi şoptea el. Într-o bună zi, visele o să înceteze. Dar băiatul nu înţelegea. Acum, visele erau sigurul loc în care îşi putea folosi puterea în siguranţă. Şi fata tânjea după ele. În ziua când de pe Verrhader s-a văzut uscatul, băiatul şi fata au stat împreună lângă balustradă, urmărind cum se apropie coasta Novyi Zemului. Au intrat în port, înaintând printr-o pădure de catarge tocite de vânturi şi ploi, cu velele strânse. Erau ancorate acolo goelete elegante şi corăbioare dărăpănate de pe coastele stâncoase ale Shu Hanului, nave de război şi ambarcaţiuni de croazieră, vase comerciale pântecoase şi baleniere fjerdane. O galeră uriaşă care pleca spre Coloniile Sudice avea arborat un steag cu vârf roşu, ce avertiza că la bordul ei se aflau ucigaşi. Când a trecut pe lângă vasul lor, fata ar fi putut jura că aude clinchet de lanţuri. În cele din urmă, Verrhader a ajuns lângă dană{2} şi a fost coborâtă pasarela. Docherii şi echipajul vasului s-au salutat cu chiote, au legat odgoane şi au pregătit încărcătura pentru descărcare.
Sâmbătă, 28 octombrie 2012 7:29 p.m. Mă ridic şi privesc patul, ţinându-mi respiraţia de teama su... more Sâmbătă, 28 octombrie 2012 7:29 p.m. Mă ridic şi privesc patul, ţinându-mi respiraţia de teama sunetelor care-mi urcă din adâncul pieptului. No să plâng. No să plâng. Lăsându-mă uşor în genunchi, îmi pun mâinile pe marginea patului şi-mi trec degetele peste stelele galbene revărsate pe fundalul albastru-închis al cuverturii. Fixez cu privirea stelele, până când încep să se înceţoşeze din cauza lacrimilor care-mi înnegurează vederea. Închid ochii, strâns, şi-mi îngrop faţa în moliciunea patului, umplându-mi pumnii cu faldurile mototolite ale păturii. Umerii încep să-mi tremure, fiindcă hohotele pe care m-am străduit să le ţin în frâu îmi izbucnesc cu violenţă. Dintr-o singură mişcare iute, mă ridic, ţip şi smulg pătura de pe pat, azvârlind-o cât colo prin cameră. Strâng din pumni şi caut înnebunită în jur altceva de aruncat, înşfac pernele de pe pat şi le arunc în imaginea reflectată de oglindă a unei fete pe care no mai recunosc. Privesc cum fata din oglindă se holbează la mine, hohotind jalnic. Slăbiciunea din lacrimile ei mă înfurie. Ne repezim una spre cealaltă, până când pumnii ni se izbesc de sticlă, spărgând oglinda. Urmăresc cu privirea milioanele de cioburi sclipitoare căzând pe covor. Apuc de margini măsuţa pentru toaleră şi-o împing într-o parte, scoţând un alt ţipăt de prea multă vreme zăgăzuit. Când măsuţa ajunge să zacă pe spate, îi smulg sertarele şi împrăştii conţinutul prin cameră, rotindu-mă şi aruncând şi izbind cu picioarele tot ce
Uploads
Books by Silvia Teletin