gurçik

Kurmancî

gurçikên mihan

gurçik mê, r-ya nerm, ç-ya nerm, k-ya nerm

kilî, du endamên leşî yên hinavan in ku li rexê çep û rastê dikevin
erka wan e ku pêkhateya xwînê bi awayekî biparêzin ku guhertinên nelirê yan tirsnak têde rû nedin
bi vê mebestê gurçik madeyên ne xwazyar ên di xwînê de bişaftî derdixin derveyî laşî
ev pêvajo hem aktîv û hem pasîv cî digire
gurçik wek erk herwiha radeya tirşahiya xwînê diparêzin û di encam de mîz pêk tê
- Ger di beden da pir av hebe, tansîyon derdikêve jor. Wê gavê, gurçik wê avê wek mîz ji bedenê davêjin der û bi wî awayî jî tansîyon cardin dadikeve jêr. — (Anatomiya Bedena Mirovan, Huseyin Bektaş, Weşanên Deng)
- ظهر پشته سره ناڤک جوف ناڤ
  کبد جرگه کلیه گرچک کدنه بز
  روڤین امعاء مرارت هم ظراڤ
  Z̤ehr-i puşt e; sirre navik; cewf-i nav
  Kebd-i cerg e; kulye gurçik; kidne bez
  Rûviyin emʿaʾ; meraret hem z̤irav — (1683, Ehmedê Xanî, Nûbihara Biçûkan)
- Dibêjin, kevir di gurçikên te de hene, ma ez çi zanim... — (Firat Cewerî, Girtî, Weşanên Nûdem, 1986)
tiştên bi şiklî xwe mîna gurçikan, gurçikên titûnê, gurçikên ceket
- (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Bi soranî گورچیله‎ (gurçîlh) (gurçîle), kurdiya başûrî gurcig, gurcîlik, lekî gurdałe, hewramî wełk, zazakî velike, farisî گرده‎ (gordê), pehlewî gurtek, tacikî гурда (gurda), avestayî veretke-, sanskrîtî वृक्क (vŕkkaḥ)... ji proto-îranî.