Галина Санко
Галина Санко (1904–1981) била руска фотографка која работела како фоторепортер и била една од само петте жени кои служеле како воен фотограф за време на Втората светска војна. Таа била една од најпознатите советски фотографи и позната на Запад, освојувајќи награди и дома и во странство.
Биографија
[уреди | уреди извор]Галина Захаровна Санко била родена во 1904 година[1] и како дете била импресионирана од фотографиите на жени новинарки во списанија. Посетувала курсеви по фотографија за да стекнела основно разбирање за техниките, а потоа работела како лаборант во редакцијата на весникот Воден транспорт.[2] До почетокот на 1930-тите, таа станала професионален фотограф и побарала да учествува во експедиција на Арктикот.[1] Таа отишла со мразокршачот Красин на полуостровот Камчатка и командантските острови[1] и презимувала на островот Врангел фотографирајќи ја областа и го посетила споменикот на Витус Беринг на Беринговиот остров.[2] Санко, исто така, фотографирала патување до Далечниот Исток,[1] но својот вистински повик го нашла во фоторепортерството за време на Втората светска војна.[2]
По прогонот на нејзиниот сопруг во 1938 година, Санко го посветила својот живот на фотографијата. Кога избувнала војната, таа побарала да оди на фронтот како воен дописник.[3] Првично, Санко се обучила како медицинска сестра, а потоа студирала возење и автомеханика.[4] Таа ги преврзала ранетите и откако ја докажала својата подготвеност за битка[3] ѝ било дозволено да биде една од само петте жени кои служеле како воени фотографи.[4] Работела за списанието Frontline Illustration и фотографирала битки во Курск, Москва и Сталинград,[1] фотографирајќи во Брјанск и Донската кампања во близина на Сталинград. Во 1944 година, за време на северната офанзива, таа направила фотографии од опсадата на Ленинград. [4] При крајот на војната, таа направила фотографии од борбите против Јапонија. Таа била тешко повредена двапати за време на војната.[1] [3] Во филмот Див мед (1967) врз основа на романот на Леонид Первомаиски, имало сцена заснована на вистински настан во кој Санко набргу побегнала од пукање од германски тенк.[3]
На крајот на војната, Санко работела за списанието Спарк[1] но до 1960-тите години, нејзината работа била забранета и скриена во архива. Обвинета за искривување на вистината, со нејзините фотографии од ослободувањето на логорот Петрозаводск, Санко била ослободена кога 20 години по војната, се вратила во Република Карелија и пронашла едно од децата што ги фотографирала во логорот. По објавувањето на „Клаудија 20 години подоцна“, нејзината архива била отворена во 1966 година[2] и Санко учествувала на многу фотографски изложби дома и во странство. Таа била наградена со Орден на Црвена звезда. Санко починала во Москва во 1981 година.[1]
Наследство
[уреди | уреди извор]Најмалку една од нејзините слики, „Заробеници на фашизмот“ била искористена како доказ во судските процеси во Нирнберг.[5] Во 1966 година, на меѓународната изложба „Интерпресфото-66“ во Москва, Санко добила златни медали за секоја нејзина фотографија „Затвореници на фашизмот“ и „Дваесет години подоцна“. Две години подоцна, на една париска изложба, нејзините фотографии од ослободувањето на Петрозаводск ја добиле Големата награда.[3] Во 1981 година, Санко ја добила титулата „Почесен граѓанин на градот Гдов“ за нејзините фотографии кои го документирале пустошот на градот во 1944 година и неговото ослободување од нацистичката окупација.[5]
Дарот на Санко не бил да ја фотографира војната, туку резултатите од битката врз самите војници, пејзажот или неборците. Иако главно непознати на Запад, советските фотографи и фоторепортери почнале да се пробиваат од зад Железната завеса во 1990-тите. Во 1996 година, Кристи во Њујорк продала 279 отпечатоци од 24 фотографи, вклучувајќи ја и Санко, на колекционер во Сан Франциско. Две од фотографиите на Санко, едната покажувала чизми на паднатите германски војници покриени со снег и другата „Пролет во Украина“ (1943), ја прикажувале идиличната села на која смртно ранет германски војник лежел во тревата со својот шлем. Во парче објавено во Њујорк Тајмс.[6]