Wikipedia

Bahasa Jepun

bahasa, bahasa yang dituturkan oleh masyarakat di negara Jepun

Bahasa Jepun (日本語, Nihongo, [ɲihoŋɡo] ⓘ) ialah bahasa utama keluarga bahasa Jepun yang dituturkan oleh orang Jepun. Ia mempunyai kira-kira 120 juta penutur, terutamanya di Jepun, satu-satunya negara di mana ia adalah bahasa kebangsaan, dan dalam diaspora Jepun di seluruh dunia.

Bahasa Jepun
日本語 (Nihongo)
The kanji untuk bahasa Jepun (baca nihongo)
Sebutanja
Asli kepadaJepun
EtnikOrang Jepun (Yamato)
Penutur bahasa
120 million (2020)e27
Bahasa Jepun
  • Bahasa Jepun
Bentuk awal
Dialek/loghat
Status rasmi
Bahasa rasmi di
Kod bahasa
ISO 639-1ja
ISO 639-2jpn
ISO 639-3jpn
Glottolognucl1643
Linguasphere45-CAA-a
Rencana ini mengandungi simbol fonetik IPA. Tanpa sokongan perisian tertentu, anda mungkin melihat tanda tanya, kotak, atau simbol lain dan bukannya askara Unicode. Untuk panduan pengenalan mengenai simbol IPA, lihat Bantuan:IPA.

Keluarga Japonik juga termasuk bahasa Ryukyuan dan bahasa Hachijō yang telah dikelaskan secara pelbagai. Terdapat banyak percubaan untuk mengelompokkan bahasa Jepun dengan keluarga lain seperti bahasa Ainu, Austronesia, Korea dan Altaic yang kini telah didiskreditkan, tetapi tidak satu pun daripada cadangan ini mendapat penerimaan yang meluas.

Sedikit yang diketahui tentang prasejarah bahasa itu, atau bila ia mula-mula muncul di Jepun. Dokumen Cina dari abad ke-3 Masihi merekodkan beberapa perkataan Jepun, tetapi teks Jepun Lama yang besar tidak muncul sehingga abad ke-8. Dari zaman Heian (794–1185), gelombang luas perbendaharaan kata Sino-Jepun memasuki bahasa itu, menjejaskan fonologi Bahasa Jepun Pertengahan Awal. Jepun Pertengahan Akhir (1185–1600) menyaksikan perubahan tatabahasa yang meluas dan kemunculan pertama kata pinjaman dari Eropah. Asas dialek standard berpindah dari wilayah Kansai ke wilayah Edo (Tokyo moden) pada zaman Jepun Moden Awal (awal abad ke-17–pertengahan abad ke-19). Berikutan berakhirnya pengasingan diri Jepun pada tahun 1853, aliran kata pinjaman daripada bahasa Eropah meningkat dengan ketara, dan perkataan daripada akar bahasa Inggeris telah berkembang dengan meluas.

Bahasa Jepun ialah bahasa aglutinatif, bermasa mora dengan fonotaktik yang agak mudah, sistem vokal tulen, vokal fonemik dan panjang konsonan, dan loghat nada yang signifikan secara leksikal. Susunan perkataan biasanya subjek–objek–kata kerja dengan zarah menandakan fungsi tatabahasa perkataan, dan struktur ayat ialah ulasan-topik. Partikel akhir ayat digunakan untuk menambah kesan emosi atau ketegasan, atau membentuk soalan. Kata nama tidak mempunyai nombor tatabahasa atau jantina, dan tiada rencana. Kata kerja adalah konjugasi, terutamanya untuk kala dan suara, tetapi bukan orang. Kata adjektif Jepun juga digabungkan. Bahasa Jepun mempunyai sistem penghormatan yang kompleks, dengan bentuk kata kerja dan perbendaharaan kata untuk menunjukkan status relatif penutur, pendengar dan orang yang disebut.

Sistem tulisan Jepun menggabungkan aksara Cina, dikenali sebagai kanji (漢字, 'Han characters'), dengan dua suku kata unik (atau skrip moraik) yang diperolehi oleh orang Jepun daripada aksara Cina yang lebih kompleks: hiragana (ひらがなatau平仮名, 'aksara mudah') dan katakana (カタカナ atau 片仮名, 'separa aksara'). Tulisan Latin (rōmajiローマ字) juga digunakan dalam cara yang terhad (seperti untuk akronim yang diimport) dalam tulisan Jepun. Sistem angka kebanyakannya menggunakan angka Arab, tetapi juga angka tradisional Cina.

Sejarah

sunting

Pra-sejarah

sunting

Proto-Japonik, nenek moyang biasa bahasa Jepun dan Ryukyuan, dianggap telah dibawa ke Jepun oleh peneroka yang datang dari semenanjung Korea pada awal hingga pertengahan abad ke-4 SM (zaman Yayoi), menggantikan bahasa penduduk asli Jōmon,[1] termasuk nenek moyang bahasa Ainu moden. Oleh kerana penulisan masih belum diperkenalkan dari China, tiada bukti langsung, dan apa-apa yang boleh dilihat tentang tempoh ini haruslah berdasarkan pembinaan semula dalaman daripada Jepun Lama, atau perbandingan dengan bahasa Ryukyuan dan dialek Jepun.[2]

Jepun kuno

sunting
 
Satu halaman daripada Man'yōshū, antologi tertua puisi Jepun yang klasik.

Sistem tulisan Cina diimport ke Jepun dari Baekje sekitar permulaan abad ke-5, bersama dengan agama Buddha.[3] Teks-teks terawal ditulis dalam bahasa Cina Klasik, walaupun sebahagian daripadanya mungkin dimaksudkan untuk dibaca sebagai bahasa Jepun menggunakan kaedah kanbun, dan menunjukkan pengaruh tatabahasa Jepun seperti susunan perkataan Jepun.[4] Teks terawal, Kojiki, bermula pada awal abad kelapan, dan ditulis sepenuhnya dalam aksara Cina, yang digunakan untuk mewakili bahasa Cina, kanbun dan Jepun Kuno pada masa yang berbeza.[3] Seperti dalam teks lain dari zaman ini, bahagian Jepun Kuno ditulis dalam Man'yōgana, yang menggunakan kanji untuk nilai fonetik serta semantiknya.

Berdasarkan sistem Man'yōgana, Jepun Lama boleh dibina semula sebagai mempunyai 88 morae yang berbeza. Teks yang ditulis dengan Man'yōgana menggunakan dua set kanji yang berbeza untuk setiap morae yang kini disebut き (ki),ひ (hai),み (mi),け (ke),へ (dia),め (saya),こ (ko),そ (jadi),と (kepada),の (tidak),も (mo),よ (yo) danろ (ro).[5] (Kojiki mempunyai 88, tetapi semua teks kemudian mempunyai 87. Perbezaan antara mo 1 dan mo 2 telah hilang serta-merta berikutan komposisinya.) Set morae ini menyusut kepada 67 dalam bahasa Jepun Pertengahan Awal, walaupun ada yang ditambah melalui pengaruh Cina. Man'yōgana juga mempunyai simbol untuk /je/, yang bergabung dengan /e/ sebelum berakhirnya zaman tersebut.

Beberapa fosilisasi unsur tatabahasa Jepun Kuno kekal dalam bahasa moden – zarah genitif tsu (digantikan oleh no moden) dipelihara dalam perkataan seperti matsuge ("bulu mata", dinyalakan "rambut mata"); mieru moden ("boleh dilihat") dan kikoeru ("boleh didengar") mengekalkan akhiran mediopasif - yu(ru) ( kikoyu → kikoyuru (bentuk atribut, yang perlahan-lahan menggantikan bentuk biasa bermula pada zaman Heian akhir) → kikoeru (semua kata kerja dengan corak konjugasi shimo-nidan mengalami peralihan yang sama dalam bahasa Jepun Moden Awal)); dan zarah genitif ga kekal dalam ucapan kuno yang disengajakan.

Jepun Pertengahan Awal

sunting
 
Skrol emaki abad ke-12 Hikayat Genji dari abad ke-11.

Jepun Pertengahan Awal ialah orang Jepun zaman Heian, dari tahun 794 hingga 1185. Ia membentuk asas untuk standard sastera Jepun Klasik, yang kekal digunakan sehingga awal abad ke-20.

Pada masa ini, Jepun mengalami banyak perkembangan fonologi, dalam banyak kes dipengaruhi oleh kemasukan kata pinjaman dari bahasa Cina. Ini termasuk perbezaan panjang fonemik untuk kedua-dua konsonan dan vokal, konsonan palatal (cth kya) dan gugusan konsonan labial (cth kwa), dan suku kata tertutup.[6][7] Ini mempunyai kesan menukar bahasa Jepun menjadi bahasa yang sesuai dengan masanya (masa mora).[6]

Jepun Pertengahan Akhir

sunting

Jepun Pertengahan Akhir meliputi tahun-tahun dari 1185 hingga 1600, dan biasanya dibahagikan kepada dua bahagian, kira-kira bersamaan dengan zaman Kamakura dan zaman Muromachi, masing-masing. Bentuk akhir Jepun Pertengahan Akhir adalah yang pertama diterangkan oleh sumber bukan asli, dalam hal ini mubaligh Jesuit dan Franciscan; dan dengan itu terdapat dokumentasi fonologi Jepun Pertengahan Akhir yang lebih baik daripada bentuk sebelumnya (contohnya, Arte da Lingoa de Iapam). Antara perubahan bunyi lain, urutan /au/ bergabung dengan /ɔː/, berbeza dengan /oː/; /p/ diperkenalkan semula daripada bahasa Cina; dan /we/ bergabung dengan /je/. Beberapa bentuk yang lebih biasa kepada penutur Jepun Moden mula muncul – pengakhiran berterusan - te mula dikurangkan pada kata kerja (cth yonde untuk yomite awal), -k- dalam mora akhir kata sifat tercicir (shiroi untuk shiroki sebelumnya); dan beberapa bentuk wujud di mana bahasa Jepun standard moden telah mengekalkan bentuk yang lebih awal (cth hayaku > hayau > hayɔɔ, di mana bahasa Jepun moden hanya mempunyai hayaku, walaupun bentuk alternatifnya dikekalkan dalam ucapan standard o-hayō gozaimasu "selamat pagi"; pengakhiran ini adalah juga dilihat dalam o-medetō "tahniah", daripada medetaku).

Bahasa Jepun Pertengahan Akhir mempunyai kata pinjaman pertama daripada bahasa Eropah – perkataan yang biasa dipinjam ke dalam bahasa Jepun dalam tempoh ini termasuk kuali ("roti") dan tabako ("tembakau", kini "rokok"), kedua-duanya daripada bahasa Portugis.

Jepun moden

sunting

Jepun moden dianggap bermula dengan zaman Edo (yang menjangkau dari 1603 hingga 1867). Sejak Jepun Lama, bahasa Jepun standard de facto ialah dialek Kansai, terutamanya dialek dari Kyoto. Walau bagaimanapun, semasa zaman Edo, Edo (sekarang Tokyo) berkembang menjadi bandar terbesar di Jepun, dan dialek kawasan Edo menjadi bahasa Jepun standard. Sejak berakhirnya pengasingan diri Jepun pada tahun 1853, aliran kata pinjaman daripada bahasa Eropah telah meningkat dengan ketara. Tempoh sejak 1945 telah menyaksikan banyak perkataan yang dipinjam daripada bahasa lain — seperti Jerman, Portugis dan Inggeris.[8] Banyak perkataan pinjaman bahasa Inggeris terutamanya berkaitan dengan teknologi — contohnya, pasokon (singkatan daripada "komputer peribadi"), intānetto ("internet") dan kamera ("kamera"). Oleh kerana jumlah kata pinjaman bahasa Inggeris yang banyak, bahasa Jepun moden telah membangunkan perbezaan antara [tɕi] dan [ti], dan [dʑi] dan [di], dengan yang terakhir dalam setiap pasangan hanya terdapat dalam kata pinjaman.[9]

Taburan geografi

sunting

Walaupun bahasa Jepun dituturkan hampir secara eksklusif di Jepun, ia juga telah dituturkan di luar negara. Sebelum dan semasa Perang Dunia II, melalui pengilhakan Jepun ke atas Taiwan dan Korea, serta pendudukan sebahagian China, Filipina, dan pelbagai pulau Pasifik, penduduk tempatan di negara tersebut mempelajari bahasa Jepun sebagai bahasa empayar. Akibatnya, ramai warga emas di negara ini masih boleh bertutur dalam bahasa Jepun.

Komuniti pendatang Jepun (yang terbesar terdapat di Brazil,[10] dengan 1.4 juta hingga 1.5 juta pendatang dan keturunan Jepun, menurut data IBGE Brazil, lebih daripada 1.2 juta daripada Amerika Syarikat)[11] kadangkala menggunakan bahasa Jepun sebagai bahasa utama mereka. Kira-kira 12% penduduk Hawaii berbahasa Jepun,[12] dengan anggaran 12.6% daripada penduduk keturunan Jepun pada tahun 2008. Penghijrah Jepun juga boleh ditemui di Peru, Argentina, Australia (terutamanya di negeri timur), Kanada (terutama di Vancouver, di mana 1.4% daripada penduduk mempunyai keturunan Jepun),[13] Amerika Syarikat (terutamanya di Hawaii, di mana 16.7 % penduduk mempunyai keturunan Jepun,[14]  dan California ), dan Filipina (terutamanya di Wilayah Davao dan Wilayah Laguna).[15][16][17]

Status rasmi

sunting

Bahasa Jepun tidak mempunyai status rasmi di Jepun,[18] tetapi merupakan bahasa kebangsaan de facto negara itu. Terdapat satu bentuk bahasa yang dianggap standard: hyōjungo (標準語) , bermaksud "bahasa Jepun standard", atau kyōtsūgo (共通語) , "bahasa biasa", atau juga "dialek Tokyo" pada masa-masa tertentu.[19] Makna kedua-dua istilah (''hyōjungo'' dan ''kyōtsūgo'') adalah hampir sama. Hyōjungo atau kyōtsūgo ialah satu konsep yang membentuk padanan dialek. Bahasa normatif ini lahir selepas waktu Pemulihan Meiji (明治維新, meiji ishin, 1868) daripada bahasa yang dituturkan di kawasan kelas tinggi Tokyo (lihat Yamanote). Hyōjungo diajar di sekolah dan digunakan di televisyen dan dalam komunikasi rasmi.[20] Ia adalah versi bahasa Jepun yang dibincangkan dalam artikel ini.

Dahulu, Bahasa Jepun dalam penulisan (文語, bungo, "bahasa sastera") berbeza daripada bahasa kolokial (口語, kōgo). Kedua-dua sistem mempunyai peraturan tatabahasa yang berbeza dan beberapa variasi dalam perbendaharaan kata. Bungo adalah kaedah utama menulis bahasa Jepun sehingga kira-kira 1900; sejak itu kōgo secara beransur-ansur meluaskan pengaruhnya dan kedua-dua kaedah itu digunakan secara bertulis sehingga tahun 1940-an. Bungo masih mempunyai beberapa kaitan untuk ahli sejarah, sarjana sastera dan peguam (banyak undang-undang Jepun yang terselamat dari Perang Dunia II masih ditulis dalam bungo, walaupun terdapat usaha berterusan untuk memodenkan bahasa mereka). Kōgo ialah kaedah dominan untuk bertutur dan menulis bahasa Jepun hari ini, walaupun tatabahasa dan kosa kata bungo masih kadangkala digunakan dalam bahasa Jepun moden.

Perlembagaan negeri 1982 Angaur, Palau, menamakan bahasa Jepun bersama-sama dengan Palauan dan bahasa Inggeris sebagai bahasa rasmi negeri[21] kerana pada masa perlembagaan ditulis, ramai orang tua yang mengambil bahagian dalam proses itu telah dididik dalam bahasa Jepun semasa Mandat Laut Selatan ke atas pulau itu ditunjukkan oleh banci 1958 Wilayah Amanah Pasifik yang mendapati bahawa 89% daripada orang Palauan yang lahir antara 1914 dan 1933 boleh bertutur dan membaca bahasa Jepun,[22] tetapi setakat banci Palau 2005, tiada penduduk Angaur yang bercakap Jepun di rumah.[23]

Dialek dan kefahaman bersama

sunting
Rencana utama: Dialek bahasa Jepun
 
Peta dialek Jepun dan bahasa Jepun

Dialek Jepun biasanya berbeza dari segi loghat pic, morfologi infleksi, perbendaharaan kata dan penggunaan zarah. Ada juga yang berbeza dalam inventori vokal dan konsonan, walaupun ini kurang biasa.

Dari segi kefahaman bersama, tinjauan pada tahun 1967 mendapati bahawa empat dialek yang paling tidak boleh difahami (tidak termasuk bahasa Ryūkyūan dan dialek Tōhoku) kepada pelajar dari Tokyo Raya ialah dialek Kiso (di pergunungan dalam Prefektur Nagano), dialek Himi (dalam Toyama). Wilayah Toyama, dialek Kagoshima dan dialek Maniwa (di Prefektur Okayama).[24] Tinjauan itu berdasarkan rakaman 12 hingga 20 saat sepanjang 135 hingga 244 fonem, yang didengari oleh 42 pelajar dan menterjemah perkataan demi perkataan. Pendengar adalah semua pelajar Universiti Keio yang dibesarkan di wilayah Kanto.[24] ! Dialek | Bandar Kyoto | Ōgata, Kōchi | Tatsuta, Aichi | Bandar Kumamoto | Bandar Osaka | Kanagi, Shimane | Maniwa, Okayama | Bandar Kagoshima | Kiso, Nagano | Himi, Toyama |- ! Peratusan | 67.1% | 45.5% | 44.5% | 38.6% | 26.4% | 24.8% | 24.7% | 17.6% | 13.3% | 4.1% |} Terdapat beberapa pulau bahasa di perkampungan gunung atau pulau terpencil[Penjelasan diperlukan] seperti pulau Hachijō-jima, yang dialeknya berasal dari Jepun Lama Timur. Dialek wilayah Kansai dituturkan atau dikenali oleh banyak orang Jepun, dan dialek Osaka khususnya dikaitkan dengan komedi (lihat dialek Kansai). Dialek Tōhoku dan Kantō Utara dikaitkan dengan petani biasa.

Bahasa-bahasa Ryūkyūan, yang dituturkan di Okinawa dan Kepulauan Amami (secara pentadbiran sebahagian daripada Kagoshima), cukup berbeza untuk dianggap sebagai cabang berasingan daripada keluarga Japonik; bukan sahaja setiap bahasa tidak dapat difahami oleh penutur Jepun, tetapi kebanyakannya tidak dapat difahami oleh mereka yang bercakap bahasa Rūkyūan yang lain. Walau bagaimanapun, berbeza dengan ahli bahasa, ramai orang Jepun biasa cenderung menganggap bahasa Ryūkyūan sebagai dialek Jepun.

Mahkamah empayar juga nampaknya telah menuturkan varian luar biasa orang Jepun pada masa itu,[25] kemungkinan besar bentuk pertuturan Bahasa Jepun Klasik, gaya penulisan yang lazim semasa zaman Heian, tetapi mula menurun semasa zaman Meiji akhir. [26] Bahasa Ryūkyūan diklasifikasikan oleh UNESCO sebagai 'terancam', kerana golongan muda kebanyakannya menggunakan bahasa Jepun dan tidak dapat memahami bahasa tersebut. Bahasa Jepun Okinawa ialah varian Bahasa Jepun Standard yang dipengaruhi oleh bahasa Ryukyuan, dan merupakan dialek utama yang dituturkan dalam kalangan anak muda di Kepulauan Ryukyu.[27]

Bahasa Jepun moden telah menjadi lazim di seluruh negara (termasuk kepulauan Ryūkyū) disebabkan oleh pendidikan, media massa, dan peningkatan mobiliti dalam Jepun, serta integrasi ekonomi.

Rujukan

sunting
  1. ^ Wade, Nicholas (4 May 2011). "Finding on Dialects Casts New Light on the Origins of the Japanese People". The New York Times. Diarkibkan daripada yang asal pada 2022-01-03. Dicapai pada 7 May 2011.
  2. ^ Frellesvig & Whitman 2008.
  3. ^ a b Frellesvig 2010.
  4. ^ Seeley 1991.
  5. ^ Shinkichi Hashimoto (February 3, 1918)「国語仮名遣研究史上の一発見―石塚龍麿の仮名遣奥山路について」『帝国文学』26–11(1949)『文字及び仮名遣の研究(橋本進吉博士著作集 第3冊)』(岩波書店)。
  6. ^ a b Frellesvig 2010
  7. ^ Labrune, Laurence (2012). "Consonants". The Phonology of Japanese. The Phonology of the World's Languages. Oxford University Press. m/s. 89–91. doi:10.1093/acprof:oso/9780199545834.003.0003. ISBN 978-0-19-954583-4. Diarkibkan daripada yang asal pada 2021-10-27. Dicapai pada 2021-10-14.
  8. ^ Miura, Akira, English in Japanese, Weatherhill, 1998.
  9. ^ Hall, Kathleen Currie (2013). "Documenting phonological change: A comparison of two Japanese phonemic splits" (PDF). Dalam Luo, Shan (penyunting). Proceedings of the 2013 Annual Conference of the Canadian Linguistic Association. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2019-12-12. Dicapai pada 2019-06-01.
  10. ^ "IBGE traça perfil dos imigrantes – Imigração – Made in Japan". Madeinjapan.uol.com.br. 2008-06-21. Diarkibkan daripada yang asal pada 2012-11-19. Dicapai pada 2012-11-20.
  11. ^ "American FactFinder". Factfinder.census.gov. Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-02-12. Dicapai pada 2013-02-01.
  12. ^ "Japanese – Source Census 2000, Summary File 3, STP 258". Mla.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 2012-12-21. Dicapai pada 2012-11-20.
  13. ^ "Ethnocultural Portrait of Canada – Data table". 2.statcan.ca. 2010-06-10. Diarkibkan daripada yang asal pada 2013-12-03. Dicapai pada 2012-11-20.
  14. ^ "Census 2000 Summary File 1 (SF 1) 100-Percent Data". United States Census Bureau. Diarkibkan daripada yang asal pada 1 July 2021. Dicapai pada 8 July 2018.
  15. ^ The Japanese in Colonial Southeast Asia – Google Books Diarkibkan 2020-01-14 di Wayback Machine. Books.google.com. Retrieved on 2014-06-07.
  16. ^ [1] Diarkibkan Oktober 19, 2014, di Wayback Machine
  17. ^ [2] Diarkibkan Julai 1, 2012, di Wayback Machine
  18. ^ 法制執務コラム集「法律と国語・日本語」 (dalam bahasa Jepun). Legislative Bureau of the House of Councillors. Diarkibkan daripada yang asal pada 25 December 2018. Dicapai pada 9 November 2012.
  19. ^ Bullock, Ben. "What is Japanese pitch accent?". Ben Bullock. Diarkibkan daripada yang asal pada 2 July 2017. Dicapai pada 17 July 2017.
  20. ^ Pulvers, Roger (2006-05-23). "Opening up to difference: The dialect dialectic". The Japan Times. Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-06-17. Dicapai pada 2020-06-17.
  21. ^ "Constitution of the State of Angaur". Pacific Digital Library. Article XII. Diarkibkan daripada yang asal pada 24 September 2015. Dicapai pada 4 August 2014. The traditional Palauan language, particularly the dialect spoken by the people of Angaur State, shall be the language of the State of Angaur. Palauan, English and Japanese shall be the official languages.
  22. ^ "1958 Census of the Trust Territory of the Pacific Islands" (PDF). The Office of the High Commissioner. Dicapai pada 22 March 2024.
  23. ^ "2005 Census of Population & Housing" (PDF). Bureau of Budget & Planning. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 24 April 2014. Dicapai pada 4 August 2014.
  24. ^ a b Yamagiwa, Joseph K. (1967). "On Dialect Intelligibility in Japan". Anthropological Linguistics. 9 (1): 4, 5, 18.
  25. ^ See the comments of George Kizaki in Stuky, Natalie-Kyoko (8 August 2015). "Exclusive: From Internment Camp to MacArthur's Aide in Rebuilding Japan". The Daily Beast. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 October 2015. Dicapai pada 4 October 2015.
  26. ^ Coulmas, Florian (1989). Language Adaptation. Press Syndicate of the University of Cambridge. m/s. 106. ISBN 978-0-521-36255-9.
  27. ^ Patrick Heinrich (25 August 2014). "Use them or lose them: There's more at stake than language in reviving Ryukyuan tongues". The Japan Times. Diarkibkan daripada yang asal pada 2019-01-07. Dicapai pada 2019-10-24.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Bahasa_Jepun&oldid=6308451"