Carlo Ripa di Meana
Carlo Ripa di Meana (Pietrasanta, 15 augustus 1929 – Rome, 2 maart 2018) was een Italiaanse politicus en milieuactivist. Hij was aangesloten bij de groene partij Verdi. In het verleden was hij lid van de Partido Communista Italia (PCI).
Carlo Ripa di Meana | ||||
---|---|---|---|---|
Politieke partij | PCI (1953-59) PSI (1959-93) Verdi (1993-) | |||
Beroep | Politicus | |||
Minister van Milieu | ||||
Aangetreden | 28 juni 1992 | |||
Einde termijn | 7 maart 1993 | |||
President | Oscar Luigi Scalfaro | |||
Premier | Giuliano Amato | |||
Voorganger | Giorgio Ruffalo | |||
Opvolger | Valdo Spini | |||
13e Europees Commissaris namens Italië belast met: 1985-1989: Cultuur, Institutionele vraagstukken, Informatiebeleid en Toerisme 1989-1992: Burgerbescherming, Milieu en Nucleaire veiligheid | ||||
Aangetreden | 6 januari 1985 | |||
Einde termijn | 26 juni 1992 | |||
President | Jacques Delors | |||
Voorganger | Antonio Giolitti | |||
Opvolger | Antonio Ruberti | |||
Lid van het Europees Parlement | ||||
Aangetreden | 17 juli 1979 | |||
Einde termijn | 23 juli 1984 | |||
|
Biografie
bewerkenRipa de Meana was een afstammeling van het adellijke geslacht Maena, als de zoon van markies Julius di Meana (1899-1968) en Fulvia Schanzer, dochter van senator Carlo Schanzer. Tussen 1953 en 1956 was Ripa de Meana werkzaam als redacteur bij World Student News in het communistische Tsjecho-Slowakije. In Praag ontmoette hij de latere premier Bettino Craxi. Ripa di Meana was in de jaren zestig werkzaam bij diverse tijdschriften in Italië. In diezelfde periode maakte hij zijn eerste stappen in de Italiaanse politiek. Ripa di Meana was lid van de Regionale Raad van Lombardije. In juli 1979 werd hij tijdens de eerste rechtstreekse verkiezingen gekozen voor het Europees Parlement. Vijf jaar later werd hij benoemd als de Italiaanse afgevaardigde bij de Europese Commissie. Tussen januari 1985 en juni 1992 was Ripa di Meana Eurocommissaris.
Tussen juni 1992 en maart 1993 was Ripa di Meana minister van Milieu in het kabinet van Giuliano Amato. In maart 1993 nam hij ontslag.