Grand Prix-wegrace van San Marino 1985

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1985 was de twaalfde en tevens laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1985. De races werden verreden op 1 september 1985 op het Circuito Internazionale Santamonica bij Misano Adriatico aan de Adriatische Zee in Italië. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist.

Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1985
Circuito Internazionale Santamonica
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 1 september 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Italië Maurizio Vitali
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger

Algemeen

bewerken

Bijna alle wereldtitels waren al beslist, maar niet die in de 125cc-klasse. Voor de Italianen was dat ook de belangrijkste klasse, de enige waarin Italiaanse coureurs met Italiaanse motorfietsen de dienst uitmaakten. De strijd was ook erg spannend, want Pier Paolo Bianchi had slechts vijf punten voorsprong op Fausto Gresini. Wel miste men Freddie Spencer, die al wereldkampioen was in twee klassen, maar tijdens de GP van Zweden nog gezegd had dat hij zeker in Italië zou rijden. Zelfs zijn team had op hem gerekend, want dat stond klaar met een Honda NSR 500 en een Honda RS 250 R-W, machines die uitsluitend door Spencer gebruikt werden. Nu kon men in de 250- en de 500cc-klassen wel meer open races verwachten, want Spencer was in die klassen oppermachtig gebleken.

500cc-klasse

bewerken
 
Voor het eerst kwam het Cagiva-team op volle sterkte aan de start, maar geen van beide machines haalde de finish

De training

bewerken

Zonder Freddie Spencer was er wat meer spanning in de training. Eddie Lawson was de snelste, maar de eerste vijf rijders reden onder het oude ronderecord. Franco Uncini stond met de HB-Gallina-Suzuki op de tiende startplaats en dat was zijn beste resultaat van het jaar.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"19'63
2.   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"20'49
3.   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"20'57
4.   Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"20'71
5.   Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"21'03
6.   Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"21'36
7.   Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"21'85
8.   Gustav Reiner Bakker-Honda 1"22'20
9.   Mike Baldwin Honda 1"22'63
10.   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1"22'75

De race

bewerken

Bij afwezigheid van Freddie Spencer was in Misano Eddie Lawson oppermachtig. Hij had de snelste start, reed een nieuw ronderecord en won de race met bijna achttien seconden voorsprong. Achter hem vochten Wayne Gardner en Randy Mamola om de tweede plaats, die naar Gardner ging toen Mamola eieren voor zijn geld koos en zich richtte op de verdediging tegen de opkomende Raymond Roche. Roche was zijn landgenoot Christian Sarron voorbijgegaan. Sarron, vermoeid door de hitte, probeerde Roche terug te pakken, maar viel daarbij en werd met een shock naar de mobiele kliniek gebracht. Voor het eerst in het seizoen kwamen twee Cagiva's aan de start. Marco Lucchinelli zorgde voor wat blijdschap bij het publiek toen hij in een achtervolgende groep de leiding nam en op de zesde plaats reed, maar hij moest stoppen toen een van zijn uitlaten afbrak. Teamgenoot Virginio Ferrari, voor het eerst in dit seizoen aan de start, was toen al gestopt met ontstekingsproblemen.

Uitslag 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 35 47"34'44 1 15
2   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 35 +17'52 2 12
3   Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 35 +21'61 5 10
4   Raymond Roche Marlboro-Yamaha 35 +28'09 7 8
5   Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 35 +1"03'35 4 6
6   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 35 +1"18'27 10 5
7   Gustav Reiner Bakker-Honda 35 +1"19'14 8 4
8   Mike Baldwin Honda 35 +1"20'22 9 3
9   Fabio Biliotti Honda 34 +1 ronde 20 2
10   Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 34 +1 ronde 13 1
11   Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 34 +1 ronde 19
12   Massimo Messere Honda 34 +1 ronde 22
13   Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 34 +1 ronde 18
14   Dave Petersen Honda 34 +1 ronde 11
15   Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 34 +1 ronde 21
16   Leandro Becheroni Suzuki 34 +1 ronde 15
17   Boet van Dulmen Bakker-Honda 34 +1 ronde 25
18   Eer Hyvärinen Honda 34 +1 ronde 24
19   Marco Papa Paton 33 +2 ronden 26
20   Andreas Leuthe Suzuki 33 +2 ronden 31
21   Andreas Pérez Suzuki 33 +2 ronden 29
22   Carlos Morante Suzuki 32 +3 ronden 32
23   Stelio Marmaras Suzuki 31 +4 ronden 33

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
  Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 34 Val 3
  Karl Truchsess Honda 32 17
  Dietmar Mayer Honda 16 30
  Marco Lucchinelli Cagiva 13 Uitlaat 14
  Rob Punt Suzuki 7 Remmen 27
  Armando Errico Honda 7 28
  Thierry Espié Chevallier-Honda 6 28
  Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 5 Krukas 6
  Virginio Ferrari Cagiva 5 Ontsteking 12
  Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 4 Remmen 23

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Blessure[1]
  Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda
  Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda Gestopt[2]
  Mile Pajic SNRT-Honda Teambeleid[3]
  Henk van der Mark

Top tien eindstand 500cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 141
2   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 133
3   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 80
4   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 73
5   Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 73
6   Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 72
7   Raymond Roche Marlboro-Yamaha 50
8   Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 47
9   Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 20
10   Boet van Dulmen Honda / Bakker-Honda 18
  Mike Baldwin Honda

250cc-klasse

bewerken

De training

bewerken

Carlos Lavado had zijn nieuwe V2-Yamaha YZR 250 weer moeten inleveren, maar met de Yamaha TZ 250 was hij desalniettemin de snelste in de training. Fausto Ricci deed het thuis erg goed met een tweede startplaats, terwijl Toni Mang slechts achtste was, mede dankzij een vastloper tijdens de training. Loris Reggiani was hersteld van zijn blessure en kreeg van Aprilia steun van een nieuwe teamgenoot: Massimo Broccoli.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"22'55
2.   Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 1"23'05
3.   Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"23'42
4.   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"23'49
5.   Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 1"23'58
6.   Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"23'61
7.   Dominique Sarron Rothmans-Honda 1"23'61
8.   Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"23'68
9.   Mario Rademeyer Yamaha 1"23'73
10.   Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 1"23'83

De race

bewerken

Fausto Ricci startte in Misano het snelste, maar in de tweede ronde nam Carlos Lavado de leiding van hem over. Ricci kreeg het moeilijk met Jean-Michel Mattioli met zijn privé-Yamaha. Ook Toni Mang en Manfred Herweh kregen aansluiting terwijl ook Loris Reggiani snel naar de kopgroep toereed. Mang nam de tweede plaats over van Ricci, die schakelproblemen had en Reggiani wist zelfs nog door te stomen naar de derde plaats op het podium.

Uitslag 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 41"57'99 1 15
2   Toni Mang Marlboro-HRC-Honda +6'48 8 12
3   Loris Reggiani Aprilia-Rotax +13'36 3 10
4   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +17'24 4 8
5   Jean-Michel Mattioli Yamaha +19'86 6 6
6   Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda +28'31 2 5
7   Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax +37'45 13 4
8   Stéphane Mertens Yamaha +38'74 15 3
9   Dominique Sarron Rothmans-Honda +39'23 7 2
10   Reinhold Roth Juchem-Yamaha +39'61 18 1
11   Antonio Neto JJ Cobas-Rotax +44'14 5
12   Jean Foray Chevallier-Yamaha +53'79 26
13   Stefano Caracchi MBA +54'12 24
14   Juan Garriga JJ Cobas-Rotax +54'47 30
15   Marcellino Lucchi Malanca-Rotax +54'79 21
16   Jacques Cornu Parisienne-Honda +55'76 19
17   Massimo Broccoli Aprilia-Rotax +1"07'32 33
18   Guy Bertin Malanca-Rotax +1"08'56 36
19   Gary Noel EMC-Rotax +1"09'29 34
20   August Auinger Bartol +1"18'95 17
21   Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1"19'21 35
22   Jean-François Baldé Yamaha +1"23'62 28
23   René Delaby Rotax +1 ronde 37
24   Edwin Weibel Yamaha +1 ronde 22
25   Andy Watts EMC-Rotax +1 ronde 27
26   Philippe Pagano Yamaha +2 ronden 14

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Mario Rademeyer Yamaha 9
  Maurizio Vitali Garelli 12
  Siegfried Minich Yamaha 16
  Pierre Bolle Bakker-Parisienne Ontsteking 20
  Éric Saul Comoth 25
  Roland Freymond Yamaha 23
  Alan Carter Honda Opgave[4] 31
  Harald Eckl Juchem-Yamaha Opgave[5] 29
  Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax Krukas 11
  Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 10

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Grid
  Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 32

Niet gekwalificeerd

bewerken
Coureur Merk
  Karl-Thomas Grässel Honda
  Michel Galbit Yamaha
  Davide Tardozzi Malanca-Rotax
  Massimo Messere Honda
  Sergio Pellandini Honda
  Vincenzo Cascino Yamaha
  Antonio Garcia JJ Cobas
  Jacky Onda Pernod
  Hubert Abold Honda
  Paolo Ferretti MBA
  Jose de Faveri JDF

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Blessure[1]
  Hans Lindner Rotax Blessure[6]
  Mar Schouten Yamaha
  Hans Besendorfer Yamaha
  Ángel Nieto Garelli Ontslagen[7]
  Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[8]
  Erich Klein Rotax Blessure[9]
  Martin Wimmer Mitsui-Yamaha Blessure[10]
  Thierry Rapicault Yamaha

Top tien eindstand 250cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 127
2   Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 124
3   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 94
4   Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 69
5   Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 50
6   Loris Reggiani Aprilia-Rotax 44
7   Alan Carter Honda / HRC-Honda 32
8   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 31
9   Reinhold Roth Juchem-Yamaha 29
10   Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
25

125cc-klasse

bewerken

De training

bewerken

Pier Paolo Bianchi reed de derde trainingstijd in Misano, terwijl zijn concurrent Fausto Gresini de snelste was. Er kwam echter een nieuwe kaper op de kust: Maurizio Vitali, die met de 250cc-Garelli een teleurstellend seizoen had gereden, had nog een MBA-productieracer in de schuur staan en besloot daarmee deel te nemen aan deze Grand Prix. Hij zette de tweede trainingstijd. Hij verklaarde echter dat hij zich niet zou gaan bemoeien met de strijd om de wereldtitel. Daarin ging Bianchi aan de leiding. Als Gresini de race won, moest Bianchi echter wel ten minste tweede worden.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Fausto Gresini FMI-Garelli 1"25'78
2.   Maurizio Vitali MBA 1"26'59
3.   Pier Paolo Bianchi MBA 1"27'03
4.   Domenico Brigaglia MBA 1"27'09
5.   Ezio Gianola FMI-Garelli 1"27'38
6.   Olivier Liégeois MBA 1"27'38
7.   Pierfrancesco Chili MBA 1"27'87
8.   Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"28'41
9.   August Auinger Bartol-MBA 1"28'53
10.   Jean-Claude Selini MBA 1"28'60

De race

bewerken

Het was voor het publiek misschien leuker geweest om de spannendste race tot het laatst te bewaren, maar het was nu eenmaal niet zo gepland: de 125cc-race opende het programma in Misano. Pier Paolo Bianchi, leider in het wereldkampioenschap, wilde het echter niet te spannend maken, want hij nam meteen de leiding voor Fausto Gresini, Ezio Gianola, Maurizio Vitali en Pierfrancesco Chili. Chili viel echter in de tweede ronde, terwijl Gresini de leiding nam, wegliep van de rest en de race eenvoudig won. Vitali had beloofd zich niet met de titelstrijd te bemoeien, maar hij was voor de 250cc-klasse in dienst van Garelli en maakte het Bianchi zo moeilijk mogelijk. Bianchi maakte een foutje, maar reed het gat weer dicht en nam de tweede plaats in. Op dat moment was dat genoeg om wereldkampioen te worden, maar vijf ronden voor het einde ging zijn MBA op één cilinder lopen en parkeerde hij in de pit. Gianola werd tweede, nadat hij in de laatste bocht Vitali nog geraakt had. Het verschil tussen deze twee was dan ook slechts 0,02 seconde. De overwinning én de wereldtitel gingen naar Fausto Gresini.

Uitslag 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Fausto Gresini FMI-Garelli 40"48'04 1 15
2   Ezio Gianola FMI-Garelli +21'40 5 12
3   Maurizio Vitali MBA +21'42 2 10
4   Bruno Kneubühler LCR-MBA +40'71 8 8
5   August Auinger Bartol-MBA +41'02 9 6
6   Domenico Brigaglia MBA +1"01'03 4 5
7   Olivier Liégeois MBA +1"03'91 6 4
8   Jussi Hautaniemi MBA +1"06'45 14 3
9   Gastone Grassetti MBA +1"07'11 11 2
10   Johnny Wickström MBA +1"07'12 13 1
11   Jean-Claude Selini MBA +1"24'93 10
12   Willy Pérez MBA +1"25'35 16
13   Thierry Feuz MBA +1"26'05 12
14   Lucio Pietroniro MBA +1"26'67 15
15   Norbert Peschke MBA +1 ronde 18
16   Alex Bedford MBA +1 ronde 17
17   Jacky Hutteau MBA +1 ronde 19
18   Robin Appleyard MBA +1 ronde 26
19   Anton Straver MBA +1 ronde 24
20   Mike Leitner MBA +1 ronde 20
21   Bady Hassaine MBA +1 ronde 22
22   Håkan Olsson MBA +1 ronde 28
23   Christoph Bürki MBA +1 ronde 32
24   Fernando Gonzalez MBA +1 ronde 35
25   Adolf Stadler MBA +2 ronden 27
26   Peter Balaz MBA +2 ronden 34

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Pier Paolo Bianchi MBA 3
  Pierfrancesco Chili MBA Val 7
  Hugo Vignetti MBA 21
  Hubert Abold MBA 29
  Gerhard Waibel MBA 33
  Karl Dauer MBA 36
  Andres Sánchez MBA 30
  Giuseppe Ascareggi MBA 23
  Michel Escudier MBA 25
  Helmut Lichtenberg MBA 31

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Ton Spek MBA Blessure[11]
  Luca Cadalora MBA Blessure[12]
  Willy Hupperich Seel-MBA

Top tien eindstand 125cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Fausto Gresini FMI-Garelli 109
2   Pier Paolo Bianchi MBA 99
3   August Auinger Bartol-MBA 78
4   Ezio Gianola FMI-Garelli 77
5   Bruno Kneubühler LCR-MBA 58
6   Domenico Brigaglia MBA 45
7   Jean-Claude Selini MBA 36
8   Jussi Hautaniemi MBA 26
9   Lucio Pietroniro MBA 25
10   Olivier Liégeois MBA 23

80cc-klasse

bewerken

De training

bewerken

In de 80cc-klasse keerde Hans Spaan terug, nadat hij bijna het hele seizoen gemist had door een gebroken heup, opgelopen in de training van de GP des Nations. Spaan reed meteen de vijfde trainingstijd en was daarmee de snelste HuVo-coureur. Paul Rimmelzwaan beschadigde zijn Harmsen zo ernstig dat hij niet zou kunnen starten. Hij werd geholpen door Henk van Kessel. Die had de beschikking over de door John Bestebreurtje getunde Krauser van de geblesseerde Bertus Grinwis. Daarom gaf hij zijn eigen HuVo-Casal aan Rimmelzwaan. Die stelde niet teleur, hij stond op de veertiende startplaats en was daarmee sneller dan Van Kessel zelf.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Jorge Martínez Derbi 1"31'39
2.   Stefan Dörflinger Krauser 1"31'70
3.   Ian McConnachie Krauser 1"32'06
4.   Reiner Koster LCR-Casal 1"32'09
5.   Hans Spaan HuVo-Casal 1"33'04
6.   Ángel Nieto Derbi 1"34'23
7.   Theo Timmer HuVo-Casal 1"34'23
8.   Rainer Kunz Ziegler 1"34'32
9.   Gerhard Waibel Real-Seel 1"34'55
10.   Juan Ramón Bolart Autisa 1"34'95

De race

bewerken

Hans Spaan kwam voor het eerst aan de start sinds hij in mei een heup had gebroken, maar hij startte slecht ondanks zijn vijfde startplaats. Aan de leiding ging het tussen Jorge Martínez en Ian McConnachie, terwijl Stefan Dörflinger genoegen nam met de derde plaats. Daarachter werd gestreden door Gerd Kafka en Manuel Herreros, die de derde plaats van Kafka in het wereldkampioenschap nog kon overnemen. Zij werden echter allebei door Spaan ingehaald. Even leek het erop dat Herreros inderdaad voor Kafka zou finishen, maar hij maakte een schakelfout en moest genoegen nemen met de zesde plaats. Op die manier verspeelde Derbi twee belangrijke doelen: de derde plaats voor Herreros in het wereldkampioenschap en de constructeurstitel, die naar Krauser ging. Daarom had McConnachie voor deze race een fabrieks-Krauser gekregen.

Uitslag 80cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Jorge Martínez Derbi 33"59'94 1 15
2   Ian McConnachie Krauser[13] +2'94 3 12
3   Stefan Dörflinger Krauser +31'60 2 10
4   Hans Spaan HuVo-Casal +52'04 5 8
5   Gerd Kafka Seel +52'71 12 6
6   Manuel Herreros Derbi +52'75 13 5
7   Vittorio Sblendorio Mancini +53'07 11 4
8   Gerhard Waibel Real-Seel +1"08'69 9 3
9   Theo Timmer HuVo-Casal +1"15'43 7 2
10   Juan Ramón Bolart Autisa +1"27'04 10 1
11   Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1 ronde 16
12   Richard Bay Rupp-Maico +1 ronde 19
13   Zdravko Matulja Ziegler +1 ronde 20
14   Johan Auer Eberhardt +1 ronde 24
15   Kees Besseling CJB +1 ronde 23
16   Serge Julin Bakker-Casal +1 ronde 21
17   Massimo Fargeri RB +2 ronden 25
18   Chris Baert Eberhardt +2 ronden 29
19   Otto Machinek OM-Spezial +3 ronden 32
20   Mika Sakari Komu Eberhardt +3 ronden 33

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Henk van Kessel Krauser[14] Versnellingsbak 15
  Paul Rimmelzwaan HuVo-Casal[14] 14
  Rainer Kunz Ziegler 8
  Ángel Nieto Derbi 6
  Giuliano Tabanelli BBFT 28
  René Dünki Zündapp 18
  Manuel Daniel Autisa 22
  Edward Rees Ziegler 24
  Pasquale Buonfante RB 27
  Reiner Koster Casal 4
  Steve Mason MBA 30
  Jaimie Lodge Krauser 36

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Grid
  Salvatore Milano Casal 17
  Paolo Priori Lusuardi 31

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Bertus Grinwis Krauser Blessure[15]

Top tien eindstand 80cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Stefan Dörflinger Krauser 86
2   Jorge Martínez Derbi 67
3   Gerd Kafka Seel 48
4   Manuel Herreros Derbi 45
5   Gerhard Waibel Real-Seel 35
6   Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
33
7   Theo Timmer HuVo-Casal 21
8   Henk van Kessel HuVo-Casal /
Krauser
18
9   Ángel Nieto Derbi 15
10   Paul Rimmelzwaan (†) Harmsen /
HuVo-Casal
15

Omdat Cagiva nu eindelijk weleens goed voor de dag wilde komen had men Kenny Roberts twee dagen op het circuit van Misano laten testen. Roberts reed er behoorlijke tijden mee, maar toen fabrieksrijder Marco Lucchinelli aan de beurt was, reed die een seconde langzamer en dat was veel op een baantje van minder dan 3½ km lengte. Er waren nu ook twee machines klaar, zodat ook Virginio Ferrari voor het eerst in het seizoen aan de start kon komen.

Gallina

bewerken

Roberto Gallina had kort voor het einde van het seizoen vernomen dat Suzuki haar nieuwe 500cc-racer op zijn vroegst halverwege het seizoen 1986 klaar zou hebben. Dat was een groot probleem, want met de huidige machines konden Franco Uncini en Sito Pons absoluut niet meekomen. Bovendien was Gallina bang dat hij sponsor HB zou verliezen. Het plan was nu om als adviseur bij Cagiva in dienst te treden, zo mogelijk met meenemen van HB als sponsor en Uncini als rijder.

Vermogen gevonden

bewerken

Maurizio Vitali was eigenlijk fabriekscoureur voor Garelli in de 250cc-klasse. Vitali haalde zijn privé-MBA uit de schuur om in de 125cc-race te starten, maar beloofde tijdens de trainingen dat hij zich niet met de titelstrijd zou bemoeien. Die ging tussen de Garelli van Fausto Gresini en de fabrieks-MBA van Pier Paolo Bianchi. De productieracer van Vitali bleek echter bijzonder snel. Hij was dan ook onder handen genomen door enkele technici van Garelli, die daarover grapten: "We hebben in twee dagen het vermogen gevonden waar MBA al twee jaar naar zoekt." Jan Thiel had zich persoonlijk met de MBA bemoeid en er zelfs twee Garelli-cilinders op gemonteerd. Vitali bemoeide zich wel degelijk met de strijd om de tweede plaats, die Bianchi moest halen om wereldkampioen te worden.

Halve val

bewerken

Randy Mamola maakte een hachelijk moment mee tijdens de trainingen, toen in een bocht zijn achterwiel wegbrak. Door de highsider werd Mamola bovenop zijn stroomlijnkuip geworpen, maar hij viel terug, half naast zijn motorfiets. Met twee benen rechts van de machine reed hij echter door en hij hield de machine - in de berm weliswaar - overeind.

bewerken

De "bijna val" van Randy Mamola

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1984
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1986