Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1984
Circuit Kyalami
Land Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Zuid-Afrika
Datum 23 maart 1985
Organisator Sports Car Club of South Africa / FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer

De Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1985 was eerste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1985. De races werden verreden op 23 maart 1985 op het Kyalami Racing Circuit nabij Johannesburg. Alleen de 250- en de 500cc-klasse kwamen aan de start. De hoge temperaturen, de hoge ligging van het circuit en de hobbelige baan leverden veel problemen op, zowel voor de rijders als voor de (afstelling van) de motoren.

In tegenstelling tot eerdere jaren, toen de hoge reiskosten voor veel coureurs een bezwaar waren om naar Zuid-Afrika af te reizen, waren er nu tamelijk veel inschrijvingen: 51 in de 250cc-klasse en 29 in de 500cc-klasse. De Japanse coureurs kregen van hun eigen bond een startverbod vanwege de apartheidspolitiek. Nog voor er een meter gereden was moesten de coureurs aan het werk om de baan gebruiksklaar te maken. Een regenbui had een gedeelte van het asfalt weggespoeld en hoewel dat weer hersteld was moest er geveegd worden om het nieuwe asfalt schoon te krijgen. Dat deden de coureurs graag. Minder gelukkig was men met het door de circuiteigenaren ingehuurde "veiligheidspersoneel", dat met wapenstokken en zelfs vuurwapens door het rennerskwartier liep.

De training van de 500cc-klasse werd vooral gekenmerkt door de zware valpartijen van Raymond Roche en Christian Sarron, die op bijna dezelfde plaats vielen. Volgens hun teamleiders lag het bij Roche aan een koelwaterlekkage en bij Sarron aan gelekte olie uit de versnellingsbak. Ze konden allebei starten, maar waren allerminst fit. Sarron had voor zijn val al een uitstekende tijd gereden, waardoor hij op de derde startplaats stond. Freddie Spencer was de snelste in de training, maar iedereen wist toen al dat hij in zijn ene snelle ronde zoveel van zijn banden had gevergd dat hij dit geen hele race kon volhouden.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"24'20
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"25'50
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"25'57
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"25'67
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"25'71
6. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"25'78
7. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"26'24
8. Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 1"26'69
9. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"27'11
10. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 1"27'14

Al binnen enkele ronden ontstonden er drie vechtende duo's in de 500cc-race. Aan de leiding ging Freddie Spencer met in zijn spoor Eddie Lawson. Enkele seconden daarachter vochten de beide Honda-UK-rijders Ron Haslam en Wayne Gardner en daar weer achter de beide fabrieks-Yamaha's van Christian Sarron en Raymond Roche. Terwijl de Haslam/Gardner en Sarron/Roche regelmatig van positie wisselden, bleef Spencer zeven ronden lang voor Lawson rijden. Toen nam Lawson de kop over, maar Spencer leek hem zonder moeite te kunnen volgen. Zes ronden voor het het einde nam Spencer tot twee keer toe de eerste bocht van de "esses" te ruim, wat leek te duiden op versleten banden. Hij verloor het contact en vanaf de vierde ronde voor de finish begon Lawson echt weg te lopen en hij won voor Spencer, Gardner, Haslam en Randy Mamola, die na een slechte start Roche en Sarron had ingehaald. Men vermoedde dat Spencer vermoeidheidsproblemen had gehad nadat hij een uur eerder de 250cc-race gewonnen had, maar Spencer ontkende dat. Hij vertelde dat hij - waarschijnlijk door de ijle lucht - ademhalingsmoeilijkheden had gekregen. Raymond Roche bezweek onder de druk van Mamola en viel. Hij kon zijn machine nog oprapen, maar gaf uiteindelijk op.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 30 42"58'0 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 30 +4'9 1 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 30 +22'8 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 30 +25'4 4 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 30 +43'8 7 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 30 +51'6 3 5
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 30 +1"25'6 9 4
8 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 30 +1"25'9 8 3
9 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 30 +1"26'8 10 2
10 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 30 +1"27'2 14 1
11 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 29 +1 ronde 11
12 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 29 +1 ronde 15
13 Vlag van Italië Massimo Messere Honda 29 +1 ronde 18
14 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 29 +1 ronde 16
15 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 29 +1 ronde 20
16 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 29 +1 ronde 24
17 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 29 +1 ronde 22
18 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda 29 +1 ronde 17
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 29 +1 ronde 25
20 Vlag van Italië Paolo Ferretti Honda 29 +1 ronde 20
21 Vlag van Griekenland Dimitrios Papandreou Yamaha 26 +4 ronden 29

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 21 Opgave na val 6
Vlag van Frankrijk Christian le Liard ELF-Chevallier-Honda 7 13
Vlag van Italië Massimo Broccoli Suzuki 6 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 2 12
Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki 2 28
Vlag van Brazilië Marco Greco Honda 2 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki 19
Vlag van Italië Armando Errico Honda 1 Val 23

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Takazumi Katayama Rothmans-HRC-Honda Startverbod[1]
De ontwikkeling van de Honda RS 250 R had heel wat voeten in de aarde gehad en in het seizoen 1984 hadden enkele testrijders tevergeefs geprobeerd er punten mee te scoren. Het debuut in Zuid-Afrika was overtuigend, maar deze winnende machine van Freddie Spencer week op veel punten af van de semi-fabrieksmachines van Fausto Ricci en Toni Mang

.

Freddie Spencer trad aan met de nieuwe Honda RS 250 R-W, maar die werd bij aankomst in het rennerskwartier meteen zorgvuldig met doeken afgedekt. Toni Mang en Fausto Ricci hadden echter al snel door dat deze machine heel anders was dan hun semi-fabrieksracers. Toch was Carlos Lavado met zijn fabrieks-Yamaha TZ 250 de snelste. Er verscheen een groot aantal nieuwe machines aan de start. De door Jan Thiel ontwikkelde Garelli 250 en de nieuwe door Jorg Möller ontwikkelde Parisienne, maar dankzij de snelle motoren van Rotax ook de Malanca's van Guy Bertin en Davide Tardozzi, de Aprilia van Loris Reggiani en de geheel vernieuwde JJ Cobas-machines voor Carlos Cardús, Luis Miguel Reyes en Juan Garriga. De tijdwaarneming was niet correct waardoor er steeds nieuwe persbulletins uitgegeven werden en enkele rijders gaven zelf toe dat hun tijden niet konden kloppen. Thuisrijder Mario Rademeyer deed het uitstekend: met zijn Yamaha TZ 250-productieracer reed hij de derde tijd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"29'13
2. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"29'48
3. Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 1"29'49
4. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 1"29'64
5. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"29'89
6. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 1"30'31
7. Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax 1"30'58
8. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"30'58
9. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 1"30'70
10. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 1"30'72

Freddie Spencer was van plan om in de 250cc-race snel een gat te slaan met de concurrentie om daarna rustiger te kunnen rijden en zijn krachten te sparen voor de 500cc-race. Dat lukte. Toni Mang en Carlos Lavado konden hem een tijdje volgen en soms zelfs de leiding nemen, maar na een ronde of tien had Spencer een gat geslagen. Mang en Lavado vochten om de tweede plaats, maar de slecht gestarte Mario Rademeyer kwam zeer snel naar voren. Hij passeerde de achtervolgende groep met o.a. Stéphane Mertens, Jean-François Baldé, Fausto Ricci en Martin Wimmer en niet veel later ook Mang en Lavado. Het gat van 4 seconden naar Spencer wist hij ook te verkleinen, tot zijn motor toeren begon te verliezen. Plotseling was Mang weer tweede, maar Rademeyer wist toch nog derde te worden voor Lavado.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 41"56'3 2 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda +7'1 5 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha +7'5 3 10
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +14'6 1 8
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +32'7 4 6
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax +41'4 8 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod +47'3 6 4
8 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha +52'8 19 3
9 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda +52'8 11 2
10 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne +1"00'3 12 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +1"00'9 18
12 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +1"22'4 17
13 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli +1"23'0 20
14 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +1"23'1 26
15 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax +1"24'9 7
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda +1"33'4 16
17 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha +1 ronde 25
18 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Robbie Petersen Honda +1 ronde 32
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax +1 ronde 24
20 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax +1 ronde 9
21 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda +1 ronde 22
22 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha +1 ronde[2] 15
23 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Dave Estment Honda +1 ronde 34
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax +1 ronde 33
25 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) David Amond Yamaha +1 ronde 36
26 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha +1 ronde 13
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha +1 ronde 23
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Russell Wood Yamaha +1 ronde 31

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Herbert Besendörfer Yamaha Val[3] 21
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 30
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax 35
Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 27
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Vastloper 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax Lekke band 28
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod 29
Coureur Merk Grid Reden
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 10 Defect in opwarmronde

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kevin Hellyer Yamaha
Vlag van Spanje Antonio Garcia JJ Cobas-Rotax
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Leonard Alan Dibon Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha
Vlag van Italië Davide Tardozzi MBA
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jean D'Assonville Yamaha
Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Hubbard Rotax
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ronan Schulz Yamaha
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Graham Singer Rotax
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Danny Bristol Yamaha
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Warren Bristol Yamaha
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessure[4]

Geld was al na deze openingsrace voor enkele rijders een probleem. De Zuid-Afrikaan Mario Rademeyer reed een prima race met zijn 1984 Yamaha TZ 250 productieracer en had inmiddels een Britse racelicentie, waardoor hij bijvoorbeeld in Joegoslavië niet meer geweigerd kon worden vanwege de apartheidspolitiek, maar hij had geen geld om naar de overige GP's te gaan. Datzelfde gold voor Thierry Espié, die na zijn tiende plaats huilend in het rennerskwartier zat. Ook hij had geen sponsors en dus geen geld om het seizoen voort te zetten.

Geen onderdelen

[bewerken | brontekst bewerken]

Boet van Dulmen had na veel problemen met de Stichting Nederlands Racing Team uiteindelijk via Honda-Nederland een Honda RS 500 R gekregen, maar kon zijn eerste ritten pas maken in Zuid-Afrika. Hij trainde zoveel dat zijn zuigers en zuigerveren eigenlijk vervangen moesten worden, maar die waren zowel in Johannesburg als in Ridderkerk niet aangekomen. Hij startte dus met een versleten motor, die veel te warm werd waardoor hij het gas moest dichtdraaien.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1984
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1992