Polvera
La pouvera (var. podra, polsa, polvera[1]) es una substància quimica explosiva que permet de lançar un projectil per mejan d'una arma de fuòc.
Istòria
Descubèrta e difusion de la pouvera
La pouvera foguèt inventada en China mai seis originas son mau conegudas. Sembla datar dau sègle VII e foguèt probablament descubèrta dins lo quadre de recèrcas farmaceuticas sus l'immortalitat[2]. D'efiech, l'alquimista Sun Simiao (581-682) depinta dins lo Danjing nei fu liuhang fa leis efiechs explosius d'una mescla de sofre, de carbon e de saunitre e ne'n desconselha la fabricacion. Vèrs 1044, la recèpta es tornarmai mencionada dins lo Zhen yuan miao dao yaolu e sa fabricacion es totjorn desconselhada. Dins aquò, lo Wujing Zongyao (« Principis generaus dau classic de la guèrra » en occitan), que data egalament de 1044, presenta un metòde per produrre de granadas de pouvera probablament utilizadas per espaurir l'enemic gràcias au bruch de l'explosion[3].
L'aparicion dei premiereis aplicacions militaras data probablament dei sègles XI ò XII. Per exemple, en 1132, de tubes de bambó emplits de pouvera foguèron utilizats coma una sòrta de lança-flamas[4]. Puei, de sagetas portant una mescla de pouvera foguèron utilizadas coma arma incendiària. Aquò marquèt probablament una etapa vèrs l'aparicion deis armas de fuòc. D'efiech, de granadas metallicas explosivas e de canons de bronze apareguèron respectivament au sègle XIII e au sègle XIV.
La difusion vèrs l'oèst de la pouvera comencèt benlèu vèrs lo sègle VIII siá durant lei conflictes militars entre Arabs, Turcs e Chinés siá gràcias a de cambis entre alquistas arabs, persans e chinés. Son introduccion en Euròpa se debanèt vèrs lo sègle XII ò lo sègle XIII car una recèpta de la pouvera es descricha dins lo Liber ignium. Tradicionalement, es atribuïda ais Arabs mai un ròtle dei Mongòls es probable. Tre la premiera mitat dau sègle XIV, leis Europèus desvolopèron d'armas de fuòc[5].
La generalizacion deis armas de fuòc
A partir de la segonda mitat dau sègle XV, leis armas de fuòc venguèron pus frequentas sus lei prats batalhiers. S'impausèron lentament coma l'arma de basa dau fantassin e de l'artilhariá en Euròpa e en Orient Mejan. Conoguèron una difusion pus limitada en Pèrsia, en Índia e en Asia Orientala onte d'armaments tradicionaus demorèron d'usatge frequent fins au periòde coloniau. En parallèl, la pouvera trobèt tanben d'aplicacions dins lo domeni minier.
Aquò entraïnèt l'aparicion d'una industria de produccion e un melhorament dei metòdes de fabricacion. L'objectiu èra de contentar una demanda en aumentacion que presentavan de besonhs mai e mai especifics. La preparacion dau carbon de lenha foguèt ansin l'objècte d'observacions importantas que permetèron de desgatjar de proprietats importantas coma la necessitat caufar mai la lenha durant la preparacion per produrre una pouvera de guèrra de bòna qualitat. De mai, i aguèt de reflexions sus lei proporcions de carbon, de sofre e de saunitre (per exemple, 40/30/30 per una pouvera miniera e 75/12,5/12,5 per una pouvera militara).
Leis obradors de fabricacion èran generalament installats lòng dei rius per utilizar l'energia idraulica per mòure de trissons. Lei diferents compausants èran trissats separadament avans d'èsser mesclats segon lei proporcions desiradas. D'aiga èra sovent utilizada per securizar aquela etapa. Lo resultat dau procès èra un produch pulverulent que donèt son nom a la « pouvera ». Dins aquò, lei produchs fabricats mancavan d'omogeneïtat e èran sensibles a l'umiditat. Ansin, a partir dau sègle XVIII, de recèrcas foguèron entrepresas per lei melhorar.
Invencion de la pouvera sensa fumada
Lei trabalhs de Paul Vieille
Lei recèrcas sus la pouvera iniciadas au començament dau sègle XIX s'orientèron dins plusors direccions coma l'aumentacion de la resisténcia a l'umiditat ò lo melhorament de la combustion. Aqueu darrier problema èra fòrça important car la mitat dei produchs formats durant la deflagracion èra de particulas solidas, çò qu'engendrava d'inconvenients nombrós (encrassatge rapid de l'arma, formacion de fumadas sornas...)[6]. Per o resòuvre, de quimistas estudièron lei proprietats dau fulmicoton (ò nitrocellulòsa), un explosiu descubèrt en 1838 que produsiá de quantitats importantas de gas.
Après divèrseis assais sensa resultat[7], lo Francés Paul Vieille (1854-1934) capitèt de desvolopar en 1884 una pouvera constituïda de nitrocellulòsa. Per aquò, trabalhèt sus de mesclas de fulmicoton e de collodion, una forma de nitrocellulòsa dissòuta dins una solucion d'etèr e d'etanòl. L'interès d'aquela preparacion èra de permetre lo compactatge de la nitrocellulòsa. Òr, a respècte de la forma pulverulenta qu'entraïnava de detonacions violentas, sa formula compactada permetiá de produrre d'explosions pus lentas e pus regularas.
Dicha pouvera B, aquela preparacion èra pus poderosa que la pouvera tradicionala. Ansin, amb una massa d'explosiu pus febla, permetiá de comunicar una velocitat pus importanta a un projectil e laissava ges de residü. Aquò menèt a l'aparicion d'una generacion novèla d'armas de fuòc pus poderosas maugrat una reduccion generala dei calibres. Per exemple, dins l'armada francesa, lei fusius Chassepot e Gras, d'un calibre de 11 mm e d'una portada eficaça de 200 m, foguèron remplaçats per lo fusiu Lebel de 8 mm qu'èra capable de tuar un adversari a 250 m. Pasmens, la fabricacion de la pouvera B èra malaisada car necessitava un mestritge precís dau procès. Ansin, de pouveras instablas, contenent de traças d'acid nitric, foguèron a l'origina d'accidents grèvas coma leis explosions dei cuirassats Iéna e Liberté en 1907 e 1911.
Vèrs lei pouveras modèrnas
Quauqueis ans après la concepcion de la pouvera B, lo quimista suedés Alfred Nobel (1833-1896) prepausèt divèrsei melhoraments per gelificar la nitrocellulòsa e de la nitroglicerina. Aquò li permetèt de produrre un explosiu liquid compausat de 45% de nitrocellulòsa, de 45% de nitroglicerina e de 10% de camfre[8]. Dich ballistita, foguèt adoptat per Itàlia per fabricar de municions per lo fusiu M1890 Vetterli. Pasmens, aviá tanben de problemas d'instabilitat après evaporacion dau camfre.
La formula de la ballistita inspirèt rapidament lo Britanic Frederick Augustus Abel (1827-1902) que desvolopèt un explosiu novèu, la cordita, en utilizant l'acetona coma produch de gelificacion de la nitrocellulòsa e de la nitroglicerina. Lo produch obtengut aviá l'aspècte de còrdas jaunas. En mai de produrre pauc de fumadas, sa combustion aviá egalament l'avantatge de produrre pauc de lutz, çò que permetiá au tiraire de demorar escondut. Pauc a pauc, la cordita s'impausèt dins la màger part deis armadas modèrnas, especialament après son adopcion per França.
Uei, la generalizacion dei pouveras sensa fumada entraïnèt l'aparicion de divèrsei categorias de pouvera :
- lei pouveras de basa simpla son fachas de nitrocellulòsa, d'estabilizants e de traças de solvents de fabricacion.
- lei pouveras de basa dobla son fachas a partir d'una mescla de nitrocellulòsa e de nitroglicerina (ò de còps, un autre estèr nitric oliós), de substàncias gelatinosas non volatilas e, de còps, de nitroguanidina. Important per leis aplicacions militaras, aqueu darrier produch permet de limitar la produccion de calor durant lo tir, çò qu'empacha l'inflamacion dei gas[9].
- lei pouveras piroxiladas, principalament destinadas ais armas de caça, son generalament fabricadas a partir de la gelificacion d'una basa de nitrocellulòsa e l'apondon de nitrats inorganics solubles dins l'aiga que permèton d'obtenir una pouvera pulverulenta. Son relativament pròchas dei pouveras de basa simpla.
Lei pouveras modèrnas son totjorn inspiradas per aqueu modèl. Aparegudas au començament dau sègle XX, s'impausèron après la Premiera Guèrra Mondiala. Son generalament dichas « pouveras IMR » en causa de l'apellacion comerciala Improved Military Rifle qu'es utilizada per la companhiá estatsunidenca DuPont. Totjorn a basa de nitrocellulòsa, contènon de produchs permetent de mestrejar mai la combustion (dinitrotoluèn) e de dissipar lei cargas electrostaticas (grafit).
Lei pouveras compositas
Proprietats fisicoquimicas
Quimia
Efiechs fisics
Procès de fabricacion
Procès medievau de fabricacion de pouvera negra
Procès modèrne de fabricacion de pouvera negra
Procès de fabricacion de pouvera sensa fumada
Legislacion
Annèxs
Liames intèrnes
Bibliografia
Nòtas e referéncias
- ↑ Lo Congrès Permanent de la Lenga Occitana, Dicod'Òc, cèrca « poudre », consultat lo 22 de novembre de 2020, [1]
- ↑ (fr) Michel Rival, Grandes Inventions de l'humanité, 2005, Larousse.
- ↑ (en) Patricia Buckley Ebrey, The Cambridge Illustrated History of China, Cambridge University Press, 1999, p. 138.
- ↑ (en) Joseph Needham, Science & Civilisation in China, V:7: The Gunpowder Epic, Cambridge University Press, 1986, p. 222.
- ↑ (fr) Ludovic Lalanne, Recherches sur le feu grégeois et sur l'introduction de la poudre à canon en Europe, J. Corréard, 1845, p. 82.
- ↑ (en) Julian S. Hatcher e Al Barr, Handloading, Hennage Lithograph Company, 1951, p. 34.
- ↑ Un problema major dau fulmicoton èra sa poissança tròp importanta per leis armas dau periòde.
- ↑ (en) H. Schűck e R. Sohlman, The Life of Alfred Nobel, William Heinemann Ltd, 1929, p. 136.
- ↑ Per aquela rason, lei pouveras contenent de la nitroguanidina son dichas « pouveras frejas ».