Michael Willmann
Michael Willmann (ur. 1630 w Królewcu, zm. 1706 w Lubiążu), malarz śląski. Początkowo uczył się u swego ojca Christana. Decydująca dla jego artystycznego rozwoju była podróż do Holandii i Flandrii, którą odbył około 1650 roku. Poznał w tym czasie m. in. malarstwo Rubensa oraz obrazy van Dycka. Potem, w latach 1657-58 zajmował stanowisko malarza dworu berlińskiego, krótko przebywał również w Pradze. Pierwszy pobyt we Wrocławiu około 1656 roku doprowadził do sporu z tamtejszym cechem malarzy. W 1660 przeprowadza się do Lubiąża, gdzie pozostaje już do końca życia, pracując głównie dla cystersów.
Duży wpływ wywarło na Willmanna malarstwo flandryjskie, przede wszystkim dzieła Rubenska (szczególnie antwerpskie Zdjęcie z Krzyża) i van Dycka. W swoich najlepszych obrazach korzysta z rubensowskiego języka form, do którego należą dynamiczna kompozycja, monumentalizm, dosłowność przedstawiania szczegółów, bogactwo form ciała ludzkiego.
W obrazach Willmanna uzyskuje odbicie barokowy pogląd na miejsce człowieka w świecie. Nie stoi on już w centrum, jak u renesansowych artystów-badaczy, ale staje się jednym z elementów niespokojnej, otaczającej go przyrody.
Początkowe, mniej samodzielne dzieła wykazują zależność od renesansowych kompozycji i ówczesnych mistrzów. Z czasem jednak rozwijał swoje umiejętności, co ułatwiała mu duża ilość zamówień malarskich. Całkowitą niezależność artystyczną osiąga w cyklu martyriów.
Największy zbiór obrazów tego malarza znajduje się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, kilka po ostatniej wojnie znalazło się w warszawskich kościołach (m. in. w kościele franciszkanów, paulinów).