Antonio Gava
Antonio Gava (ur. 30 lipca 1930 w Castellammare di Stabia[1], zm. 8 sierpnia 2008 w Rzymie[2]) – włoski polityk i prawnik, długoletni parlamentarzysta, minister w różnych resortach.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 sierpnia 2008 |
| Minister spraw wewnętrznych Włoch | |
| Okres |
od 13 kwietnia 1988 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister finansów Włochy | |
| Okres |
od 28 lipca 1987 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister poczty i telekomunikacji Włoch | |
| Okres |
od 4 sierpnia 1983 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujSyn polityka Silvia Gavy. Z wykształcenia prawnik, studia ukończył w 1954[3]. Praktykował jako adwokat, pracował także jako dziennikarz[1]. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji[2]. Pełnił różne funkcje w partyjnych strukturach na poziomie miasta i prowincji. W 1960 został radnym prowincji Neapol, do końca lat 60. stał na czele władz wykonawczych tej prowincji[3].
W latach 1972–1992 zasiadał w Izbie Deputowanych VI[4], VII[5], VIII[6], IX[7] i X kadencji[8]. W latach 1992–1994 wchodził w skład Senatu XI kadencji[9].
W randze ministra był członkiem siedmiu różnych gabinetów. Od 18 października 1980 do 28 czerwca 1981 pełnił funkcję ministra bez teki w rządzie Arnalda Forlaniego[6], odpowiadając za kontakty z parlamentem[3]. Od 4 sierpnia 1983 do 28 lipca 1987 był ministrem poczty i telekomunikacji w pierwszym i drugim gabinecie Bettina Craxiego oraz w szóstym rządzie Amintore Fanfaniego[7]. Od 28 lipca 1987 do 13 kwietnia 1988 sprawował urząd ministra finansów u Giovanniego Gorii, a następnie do 16 października 1990 był ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Ciriaca De Mity i w szóstym rządzie Giulia Androttiego[8].
W 1994 został czasowo aresztowany pod zarzutem współpracy z organizacją przestępczą camorra. Miał wykorzystywać nielegalne kontakty z jej członkami m.in. do negocjacji z terrorystami z Czerwonych Brygad, przyczyniając się do uwolnienia porwanego przez nich na początku lat 80. polityka Cira Cirillo[3]. Ostatecznie w 2006 Antonio Gava został uniewinniony[10].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Antonio Gava. camera.it. [dostęp 2018-04-08]. (wł.).
- ↑ a b Roma, è morto Antonio Gava Il figlio: „E' stato un perseguitato”. repubblica.it, 8 sierpnia 2008. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ a b c d Gava, Silvio e Antonio. treccani.it. [dostęp 2018-04-08]. (wł.).
- ↑ Dati personali e incarichi nella VI Legislatura. Gava Antonio. camera.it. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ Dati personali e incarichi nella VII Legislatura. Gava Antonio. camera.it. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ a b Dati personali e incarichi nella VIII Legislatura. Gava Antonio. camera.it. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ a b Dati personali e incarichi nella IX Legislatura. Gava Antonio. camera.it. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ a b Dati personali e incarichi nella X Legislatura. Gava Antonio. camera.it. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ Senato della Repubblica. XI Legislatura 1992–1994. Antonio Gava. camera.it. [dostęp 2014-04-28]. (wł.).
- ↑ Morto Gava, ex leader della Dc. lastampa.it, 8 sierpnia 2008. [dostęp 2018-04-08]. (wł.).