Bogusław Kaczyński
Bogusław Kaczyński (ur. 2 maja 1942 w Białej Podlaskiej, zm. 21 stycznia 2016 w Warszawie[1]) – polski dziennikarz, publicysta i krytyk muzyczny, popularyzator opery, operetki i muzyki poważnej, twórca telewizyjny, animator kultury, prezenter i autor programów w TVP.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Małżeństwo |
Jadwiga Maria Jarosiewicz (rozwód) |
| |
| Odznaczenia | |
   
| |
| Strona internetowa | |
Prowadził transmisje telewizyjne najważniejszych wydarzeń muzycznych w kraju i za granicą, takich jak np. Konkurs Chopinowski, Konkurs im. Henryka Wieniawskiego, koncerty Pavarottiego, Plácido Domingo, jubileusz Filharmonii Narodowej czy Koncerty Noworoczne z Wiednia. Występował także w programach emitowanych za granicą, np. w Nowym Jorku, Berlinie, Rzymie, Hawanie, Paryżu i Moskwie.
Życiorys
edytujRodzina i edukacja
edytujUrodził się 2 maja 1942 w Białej Podlaskiej, był synem Jana Kaczyńskiego (1906–1990), z zawodu lakiernika, i jego żony Jadwigi z domu Dołęgowskiej (1910–1980)[2]. Pochodził z chłopsko-rzemieślniczej rodziny, a nie – jak zapewniał w wywiadach – z kresowego ziemiaństwa; jego ojciec był lakiernikiem i po zakończeniu II wojny światowej pracował na kierowniczym stanowisku w Remontowych Zakładach Sprzętu Wodno-Melioracyjnego, a matka zajmowała się domem[3]. Jego rodzice mieli starszego syna Ryszarda (1930–1941), który zginął tragicznie w wypadku kolejowym na rok przed narodzinami Bogusława, oraz córkę Annę (1946–2007)[4].
Kiedy miał trzy lata, zaczął uczyć się muzyki u boku ojca[5]. Niedługo później po raz pierwszy wystąpił publicznie – podczas balu obywatelskiego w Domu Strażaka (ob. hotel „Skala”) w Białej Podlaskiej[5] zagrał na fortepianie utwór „Jaś mi z jarmarku przywiózł pierścionek”[6][7]. Od wieku dziecięcego był zafascynowany operą[8] – było to zapoczątkowane obejrzeniem przez niego Halki w Operze Warszawskiej w roku 1954[9]. Występował na akademiach szkolnych[10][7]. W młodości udzielał korepetycji z gry na fortepianie[5].
Zdał maturę w Liceum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej, a w 1964 ukończył naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie[10][11]. Pracował jako instruktor zespołów muzycznych i akompaniator w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Białej Podlaskiej[12]. W grudniu 1971 uzyskał tytuł magistra sztuki na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii PWSM w Warszawie[10]; pracę seminaryjną napisał o śpiewaczce operowej Adzie Sari (praca stanowiła podstawę do książki pt. „Ada Sari. Kulisy wielkiej sławy” z 2014), a magisterską – o operach Albana Berga, którą wydał w 1987 w formie książki pt. „Ucieczki do Karyntii. Rzecz o Albanie Bergu i jego operach”[13].
Kariera zawodowa
edytujW czasach studenckich prowadził cykl muzyczny „Temat z wariacjami” w Telewizyjnym Ekranie Młodych[14][15]. Również jako student współpracował z prasą, pisząc artykuły dla „Ruchu Muzycznego” i recenzje dla „Dziennika Ludowego”[16]. W kolejnych latach kariery zawodowej Kaczyńskiego jego felietony i recenzje były publikowane w czasopismach: „Sowietskaja Muzyka”[5], „Taniec”[17], „Teatr”, „Kultura”, „Przekrój”, „Express Wieczorny” i „Gazeta Wyborcza”[18].
Telewizyjną rozpoznawalność zyskał w 1974 dzięki występowi w programie Ireny Dziedzic Tele-Echo[14][19], w którym zapowiedział wywiad ze śpiewaczką operową Teresą Żylis-Garą[20]; w 1981 wystąpił w ostatnim wydaniu programu[21]. Za autorski program telewizyjny Operowe qui pro quo (1975–1980) otrzymał Nagrodę Prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji (1978) oraz Złoty Ekran (1979) przyznawany przez redakcję czasopisma „Ekran” najciekawszym telewizyjnym programom i osobowościom[22]. W grudniu 1977 poprowadził telewizyjne widowisko operowe „Koncert gwiazd” w Operze Poznańskiej[23]. W 1978 odbył dwumiesięczną podróż do Nowego Jorku w ramach stypendium przyznanego przez Fundację Kościuszkowską[24]. Był także twórcą i prowadzącym audycji radiowych i telewizyjnych: Spotkania z… (1977–), Zaczarowany świat operetki (1981), Sławne, polskie, moniuszkowskie (1982), Rewelacja miesiąca (1979–) i Przeboje Bogusława Kaczyńskiego (1986–)[25]. Relacjonował Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina dla Dziennika Telewizyjnego, w którym występował także przy okazji innych wydarzeń muzycznych[26].
W latach 80. XX w. zaczął występować w audycjach Polskiego Radia: Lato z radiem i Cztery pory roku, oraz w świątecznych programach TVP2[27]. W 1983 otrzymał drugi w karierze Złoty Ekran, tym razem za Zaczarowany świat operetki[28]. W 1984 zapowiadał występy polskich artystów na Dniach Kultury Polskiej w Ułan Bator[29]. W tym samym roku został konsultantem muzycznym przy miniserialu Trzy młyny, a w 1985 był konsultantem artystycznych Dni Kultury Polskiej w Konstancji[30]. W 1985 i 1986 otrzymał statuetkę Wiktora dla najpopularniejszej postaci telewizyjnej, a w 1987 – medal „Zasłużony dla kultury mongolskiej”[31].
W latach 1981–1990 był kierownikiem Festiwalu Muzyki w Łańcucie, który był retransmitowany w polskiej i niemieckiej telewizji[32][33]. W latach 1984–2012 pełnił funkcję dyrektora Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy[34][35]. W 2002 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Krynicy[36].
W 1983 wydał zbiór swoich esejów pt. „Dzikie orchidee”, który rozszedł się w nakładzie 80 tys. egzemplarzy i został okrzyknięty najpopularniejszą książką roku w plebiscycie „Dziennika Wieczornego”[37]. W 1991 wydał dziennik pt. „Kretowisko”, w którym opisał swoją drogę do objęcia stanowiska dyrektora Teatru Wielkiego w Warszawie i przegraną w konkursie; książką wywołał skandal obyczajowy, ponieważ m.in. ujawnił na jej łamach osobiste informacje o swoich opontentach i plotki o nich[38]. Po premierze książki został pozwany przez dyrygenta Ilyę Stupela za pomówienie, ale Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w 1994 umorzył postępowanie karne i zobowiązał Kaczyńskiego do zapłaty 10 mln starych zł na cele dobroczynne[39].
W 1991 założył Fundację „Orfeo”, zajmującą się promocją kultury polskiej w kraju i za granicą, organizowaniem wydarzeń kulturalnych, wspieraniem młodych talentów i edukowaniem kulturalnym[40]. Prowadził firmę Casa Grande Impresariat Artystyczno-Wydawniczy[41]. 10 września 1992 zorganizował w Krynicy benefis pt. „Wielka sława to żart” z okazji swoich 50. urodzin[42]. W listopadzie 1993 otworzył salon artystyczno-towarzyski w Zamku Ostrogskich w Warszawie, który został zamknięty po dwóch miesiącach z powodu braku sponsora[43]. W latach 1993–1996 był prorektorem ds. artystycznych Akademii Muzycznej w Warszawie, na której prowadził zajęcia z historii opery[44]. W latach 1994–1998 był dyrektorem Teatru Muzycznego Roma, w którym w marcu 1998 zadebiutował jako reżyser spektaklem Madama Butterfly[45].
W grudniu 1995 otrzymał Order Uśmiechu, a w 1997 – Super-Wiktora za całokształt twórczości telewizyjnej[46]. W wyniku plebiscytu Koniec wieku tygodnika „Polityka” został zaliczony do grona dziesięciu największych osobowości telewizyjnych XX stulecia[47][48]. W 2001 poprowadził galę rozdania nagród na festiwalu wideoklipów Yach Film w Gdyni[49]. Jesienią 2002 podczas gali z okazji 50-lecia TVP otrzymał statuetkę i tytuł „Gwiazda Telewizji Polskiej”. W 2004 podczas Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy otrzymał tytuł Generała Kultury Polskiej od kierownictwa Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego[50]. W tym samym roku wystąpił w telewizyjnej reklamie bezprzewodowych telefonów marki Panasonic[50]. W 2005 współprowadził (z Kubą Wojewódzkim) koncert „Trendy” podczas festiwalu TOPtrendy 2005 w Sopocie[49]. W 2006 zdobył tytuł Mistrza Mowy Polskiej, był jednym z jurorów programu TVP2 Supertalent i zagrał epizodyczną rolę w 29. odcinku serialu TVN Niania[51]. Wydał autorską serię płytową pt. „Bogusław Kaczyński – Złota kolekcja”[50]. Organizował też m.in. koncerty operowe i widowisko muzyczne „Kiepura Gala”, które przedstawiane było m.in. w polonijnych ośrodkach w Kanadzie i USA[52]. W 2013 zorganizował ogólnopolską trasę koncertową „Przystanek Europejskiego Festiwalu im. Jana Kiepury”[53].
Choroba i śmierć
edytuj
6 marca 2007 doznał udaru mózgu, wskutek którego częściowo utracił zdolność mówienia i doznał paraliżu prawej strony ciała[54]. Po intensywnej rehabilitacji większość dolegliwości ustąpiła, choć już nigdy nie powrócił do pełnej sprawności fizycznej[55]. W kolejnych latach chorował również na nowotwór żołądka, przeszedł także zawał i drugi udar[56].
21 stycznia 2016 zmarł z powodu kolejnego udaru mózgu[57][58]. Został pochowany 28 stycznia 2016 w alei zasłużonych na warszawskich Starych Powązkach[59]. Został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[60].
Życie prywatne
edytujW wydanej w 2024 roku książce Primadonna. Biografia Bogusława Kaczyńskiego Bartosz Żurawiecki pisze, że jej bohater był gejem, choć on sam nigdy nie potwierdził publicznie swojej homoseksualnej orientacji[61]. 8 września 1981 Kaczyński ożenił się z malarką Jadwigą Marią Jarosiewicz, z którą rozwiódł się w 1987[62][63][64].
W 1990 publicznie poparł Lecha Wałęsę przed wyborami prezydenckimi[65]. Przed wyborami parlamentarnymi w 2015 był zwolennikiem Prawa i Sprawiedliwości[66].
Upamiętnienie
edytuj17 sierpnia 2018 w Krynicy-Zdroju odsłonięto pomnik Bogusława Kaczyńskiego autorstwa Tomasza Górnickiego. Rzeźba znajduje się w pobliżu pensjonatu „Wisła”, gdzie artysta przez 28 lat zatrzymywał się na czas prowadzenia Festiwali im. Jana Kiepury[69].
Corocznie od roku 2019 w Białej Podlaskiej organizowany jest Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego, który ma na celu popularyzację muzyki operowej, operetkowej i musicalowej[70][71].
2 maja 2020 w Białej Podlaskiej w Parku Radziwiłłowskim w pobliżu szkoły muzycznej odsłonięto pomnik Bogusława Kaczyńskiego autorstwa Stanisława Milewskiego. Przedstawia on postać z brązu siedzącą na granitowym kamieniu[72][73].
W kwietniu 2022 roku ukazała się biografia Bogusława Kaczyńskiego pt. „Będę sławny, będę bogaty” autorstwa Anny Lisieckiej[74].
Wybrane publikacje
edytuj- Dzikie orchidee, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 1985, ISBN 83-86041-15-3.
- Ucieczki do Karyntii. Rzecz o A. Bergu i jego operach, Wydawnictwa Radia i Telewizji, Warszawa, 1987, ISBN 83-212-0483-X.
- Wielka sława to żart, Wydawnictwo BGW, Warszawa, 1992, ISBN 83-7066-452-0.
- Kretowisko, Art B Press, Poznań, 1991, ISBN 83-900107-7-1.
- Xenia Grey: księżna Chicago, Fundacja Orfeo, Warszawa, 1993, ISBN 83-86041-00-5.
- Krynicki Benefis, Fundacja ORFEO, Warszawa, 2000, ISBN 83-86041-10-2.
- Symfonia w dolinie słońca (album wydany w Niemczech)
- Teatr Kaczyńskiego – Roma, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2008, ISBN 978-83-9274-510-5.
- Jak samotny szeryf, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2009, ISBN 978-83-9274-511-2.
- Fryderyk Chopin. Geniusz muzyczny. (Wydawnictwo Debit, album prestiżowy), Bielsko-Biała 2010, ISBN 978-83-7167-734-2.
- Koń na biegunach, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2010, ISBN 978-83-927451-2-9.
- Smak sławy, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-927451-3-6.
- Kiepura, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-927451-4-3.
- Łańcut, moja miłość, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2012, ISBN 978-83-927451-5-0.
- Ada Sari. Kulisy wielkiej sławy, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2014, ISBN 978-83-927451-6-7.
Nagrody i odznaczenia
edytuj- 1983 – „Złoty Ekran 1982” za cykl „Zaczarowany świat operetki”
- 1985 – „Nagroda Neapolitańska” za propagowanie wysokiej kultury na świecie
- 1995 – Kawaler Orderu Uśmiechu[75]
- 1996 – „Lider Promocji Kultury Polskiej” (nagroda międzynarodowa)
- 1997 – tytuł „Honorowy Białostocczanin Roku”
- 1999 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[76]
- 2002 – Honorowy Obywatel Krynicy
- 2003 – Honorowy Obywatel Łańcuta
- 2003 – laureat nagrody Ministra Kultury i Sztuki
- 2005 – tytuł „Zasłużony dla Ziemi Sądeckiej”
- 2006 – tytuł „Mistrz Mowy Polskiej”
- Czterokrotny laureat nagród indywidualnych za działalność radiową i telewizyjną prezesa Radia i Telewizji
- 2007 – Honorowy Obywatel Lipna
- 2008 – Honorowy Obywatel Białej Podlaskiej
- 2009 – otrzymał godność „Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej” oraz statuetkę „Złotego Hipolita” nadaną przez Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego[77]
- 2011 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[78]
- 2014 – Honorowy Obywatel Buska-Zdroju[79]
- 2016 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie)[80]
Bogusław Kaczyński trzykrotnie otrzymał nagrodę „Złoty Ekran”: 1979 – Złoty Ekran w kategorii „program muzyczny” za cykl „Operowe qui pro quo”; 1983: „Złoty Ekran 1982” za cykl „Zaczarowany świat operetki”, programy o Janie Kiepurze, Marii Fołtyn i Wandzie Wermińskiej. Zdobył „Wiktora” w pierwszej edycji nagrody (1985), potem jeszcze 3 statuetki: 1986, 1987 oraz „Super-Wiktor” (1996).
Filmy i spektakle
edytuj- 1979 – Aria dla atlety – konsultant muzyczny i specjalista operowy
- 1984 – Baryton – konsultant muzyczny
- 1984 – Trzy młyny – konsultant muzyczny
- 1995 – Słowik Warszawy – obsada aktorska – redaktor
Przypisy
edytuj- ↑ Bogusław Kaczyński nie żyje. Miał 73 lata. [w:] gazeta.pl [on-line]. [dostęp 2016-01-21].
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 20, 25, 152, 232.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 22–23, 28, 30.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 26, 33–34, 338.
- ↑ a b c d Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 86–87. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 134. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ a b Żurawiecki 2024 ↓, s. 37.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 36.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 136. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ a b c Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 135. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 44–46.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 46, 48.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 47–52, 79, 206.
- ↑ a b Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 92–93. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 61–62.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 54, 87.
- ↑ Magazyn taniec [online], irk.org.pl [dostęp 2023-03-22].
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 55, 92, 199–201, 321.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 97–99.
- ↑ Irena Dziedzic: Teraz ja… 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu. Agencja Autograf, 1992, s. 62. ISBN 83-85189-30-0.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 139. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 105–109, 114–116.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 114.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 121–125.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 114–115, 147–148, 152, 187, 198–199.
- ↑ Irena Dziedzic: Teraz ja… 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu. Agencja Autograf, 1992, s. 63. ISBN 83-85189-30-0.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 152, 161, 187.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 161.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 187.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 189.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 188–189, 192–193.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 140. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 130–131, 137, 140–142, 149, 164, 193–195, 232–234.
- ↑ Jan Kiepura i Festiwal [online], www.krynica.pl [dostęp 2016-01-24].
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 173–178, 181, 196, 340, 343–345.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 344.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 161–163.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 245–253.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 249–252.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 235–236.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 345.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 276.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 280–281.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 281–282, 299.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 289–299, 301–308.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 299–300.
- ↑ Warszawa. Bogusław Kaczyński kończy 65 lat – e-teatr.pl.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 324.
- ↑ a b Żurawiecki 2024 ↓, s. 319.
- ↑ a b c Żurawiecki 2024 ↓, s. 325.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 324–326.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 326–327.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 346–347.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 335–336.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 336–337.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 348.
- ↑ (RZ): Bogusław Kaczyński nie żyje. Miał 73 lata. [w:] Onet.pl [on-line]. [dostęp 2016-01-21].
- ↑ Zmarł znany dziennikarz i krytyk muzyczny Bogusław Kaczyński. Polskie Radio S.A. [dostęp 2016-01-21].
- ↑ Tłumy warszawiaków pożegnały Bogusława Kaczyńskiego. newsweek.pl. [dostęp 2016-01-28].
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 352.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 10, 155–156, 204.
- ↑ Bogusław Kaczyński miał żonę! Oto ona. [dostęp 2016-02-05].
- ↑ Piotr Parzysz: Plotkowano, że jest samotny. Niewielu wiedziało, że miał żonę. "To była rzecz niepotrzebna". 2023-08-20. [dostęp 2023-08-27].
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 153, 204.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 237.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 351.
- ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 94. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Żurawiecki 2024 ↓, s. 162.
- ↑ Krynica-Zdrój oddała hołd Bogusławowi Kaczyńskiemu. Już można podziwiać ławeczkę. Sądeczanin, 2020-05-02. [dostęp 2020-05-02]. (pol.).
- ↑ Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego. Orfeo. [dostęp 2023-08-28]. (pol.).
- ↑ Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego. Bialskie Centrum Kultury. [dostęp 2023-08-28]. (pol.).
- ↑ Ewelina Burda: Biała Podlaska: W parku stanął pomnik (…). dziennikwschodni.pl, 2020-05-02. [dostęp 2020-05-02]. (pol.).
- ↑ Biała Podlaska: przy budynku szkoły muzycznej usiadł Bogusław Kaczyński. radio.lublin.pl, 2020-05-02. [dostęp 2020-05-02]. (pol.).
- ↑ Będę sławny, będę bogaty. Opowieść o Bogusławie Kaczyńskim [online] [dostęp 2022-05-16] (pol.).
- ↑ Bogusław Kaczyński (1942 – 2016) [online], www.dziennikteatralny.pl [dostęp 2022-05-16].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 13, poz. 258 – pkt 6.
- ↑ Laureaci Statuetki Złotego Hipolita 2009. [w:] PAP [on-line]. [dostęp 2019-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-26)]. (pol.).
- ↑ Bogusław Kaczyński nagrodzony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. polskatimes.pl, 2011-08-20. [dostęp 2011-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-27)].
- ↑ Bogusław Kaczyński Honorowym Obywatelem Buska-Zdroju (fotoreportaż). busko.com.pl, 2014-07-07. [dostęp 2016-02-06]. (pol.).
- ↑ Uroczystości pogrzebowe Bogusława Kaczyńskiego.
Bibliografia
edytuj- Anna Lisiecka, Będę sławny, będę bogaty. Opowieść o Bogusławie Kaczyńskim, Wydawnictwo Muza, Warszawa 2022, ss. 448, ISBN 978-83-287-2224-8.
- Bartosz Żurawiecki: Primadonna. Biografia Bogusława Kaczyńskiego. Wydawnictwo Agora, 2024. ISBN 978-83-268-4482-9.
Linki zewnętrzne
edytuj- Bogusław Kaczyński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].
- Bogusław Kaczyński w bazie www.culture.pl
- Bogusław Kaczyński w bazie Polskie Centrum Informacji Muzycznej
- Bogusław Kaczyński w: Dzienniku Teatralnym
- Bogusław Kaczyński w bazie Filmweb
- Bogusław Kaczyński w bazie filmpolski.pl
- Bogusław Kaczyński na portalu Orfeo
- Bogusław Kaczyński – ostatnia rozmowa o życiu
- Programy Bogusława Kaczyńskiego „Operowe qui pro quo” w serwisie TVP 3 Poznań