Bomba burząca
Bomba burząca – bomba lotnicza rażąca za pomocą swojej energii kinetycznej oraz fali podmuchu. Bomba burząca stosowana jest do niszczenia obiektów przemysłowych, węzłów komunikacyjnych, umocnień i fortyfikacji[1].
Posiada ładunek kruszący umieszczony wewnątrz skorupy, często także wzmocnioną głowicę. Grubość skorupy bomby burzącej jest mniejsza niż bomby odłamkowej. Bomba burząca może mieć masę od kilkudziesięciu kilogramów[2] do kilkunastu ton (np. GBU-57 MOP)[3]. Bomba burząca może być wyposażona w zapalnik kontaktowy (wybuch następuje w momencie uderzenia w cel), lub zapalnik czasowy (wybuch następuje po upływie określonego czasu, opóźnienie może się wahać od kilku sekund do kilkudziesięciu godzin)[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Domański 1974 ↓, s. 49-50.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 47.
- ↑ Grenda, Bielawski 2016 ↓, s. 86.
- ↑ Encyklopedia techniki wojskowej 1987 ↓, s. 66.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Domański: 1000 słów o samolocie i lotnictwie. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974.
- Bogdan Grenda, Radosław Bielawski: Rozwój lotniczych środków rażenia. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2016. ISBN 978-83-7523-563-0. OCLC 995381918.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Jerzy Modrzewski (red.), Encyklopedia techniki wojskowej, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, ISBN 83-11-07275-2, OCLC 835884142.