Buntownik bez powodu

Buntownik bez powodu (oryg. Rebel Without a Cause) – amerykański dramat filmowy z 1955 w reżyserii Nicholasa Raya, opowiadający o dojrzewaniu, przyjaźni, rodzinie oraz ponadczasowym buncie.

Buntownik bez powodu
Rebel Without a Cause
Ilustracja
Gatunek

dramat

Rok produkcji

1955

Data premiery

27 października 1955
kwiecień 1970 (Polska)[1]

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

111 min

Reżyseria

Nicholas Ray

Scenariusz

Stewart Stern

Główne role

James Dean,
Natalie Wood,
Sal Mineo

Muzyka

Leonard Rosenman

Zdjęcia

Ernest Haller

Scenografia

Malcolm C. Bert

Kostiumy

Moss Mabry

Montaż

Laurence Bawedin

Produkcja

David Weisbart

Wytwórnia

Warner Bros.

Dystrybucja

Warner Bros.
Centrala Wynajmu Filmów (Polska)

Budżet

1 500 000 USD

Przychody brutto

4 500 000 USD

Nagrody
3 nominacje do Oscara, nominacja do BAFTA dla Jamesa Deana, Złoty Glob dla Natalie Wood

W głównej roli wystąpił James Dean, który za swoją rolę został uhonorowany nominacją do nagrody BAFTA.

W 1990 film uwzględniono w National Film Registry.

Ann Doran, James Dean i Jim Backus w kadrze z filmu.
Virginia Brissac, Jim Backus, Ann Doran, Edward Platt i James Dean w kadrze z filmu

Fabuła

edytuj

Bohaterem jest 17-letni James „Jim” Stark, który wkrótce po przeprowadzce z rodzicami do Los Angeles trafia do liceum w Dawson. Na początku filmu Jim zostaje doprowadzony na posterunek policji z powodu nietrzeźwości w miejscu publicznym. Przychodzą po niego matka, ojciec i babka, i poznajemy sytuację rodzinną Jima. Jego rodzice często się kłócą. Często to ojciec staje po stronie Jima; jednak matka zawsze zwycięża podczas sporów. To zamieszanie powoduje u Jima poczucie niepokoju, zdrady, wyobcowania. Widać to później w filmie, kiedy kilkakrotnie pyta ojca: „Co robisz, kiedy musisz zachować się jak mężczyzna?”. Raz kłóci się ostro z ojcem na oczach matki.

W szkole stara się wejść w nowe środowisko, ale popada w konflikt z tamtejszym „silnym człowiekiem”, Buzzem Gundersonem (Corey Allen). Zaprzyjaźnia się natomiast z 15-letnim Johnem o przezwisku Platon (Sal Mineo), który był na policji razem z nim tamtego wieczoru za strzelanie do psów. Jim staje się idolem Platona, którego prawdziwy ojciec porzucił rodzinę. Obaj mają podobne problemy, na przykład poszukiwanie sensu życia, radzenie sobie z rodzicami, którzy "nie rozumieją".

Jim poznaje też Judy (Natalie Wood), kolejną osobę z posterunku policji; jej przewinienie polegało na przebywaniu na dworze po zapadnięciu zmroku. Początkowo nie robi wielkiego wrażenia na Judy, która mówi mu ironicznie: „Na pewno prawdziwy z ciebie Romeo”. Należy ona do licealnego gangu Buzza. Twardziele wyzywają Jima na „Wyścig Cykorów” z Buzzem, polegający na pędzeniu ukradzionymi samochodami w kierunku przepaści. Ten, kto pierwszy wyskoczy z samochodu przegrywa i jest uważany za tchórza. „Gra” kończy się tragicznie dla Buzza, kiedy pasek na rękawie jego skórzanej kurtki zaczepia się o drzwiczki samochodu i nie może on wyskoczyć przed upadkiem z klifu.

Jim próbuje powiedzieć rodzicom, co się wydarzyło, ale w końcu zirytowany tym, że nie rozumieją jego słów wybiega z domu. Kiedy kumple Buzza widzą, że Jim zamierza iść na policję, postanawiają go odszukać i w tym celu nękają rodziny Platona i Jima. Judy i Platon dołączają do niego w ogrodzie opuszczonej willi, gdzie udają rodzinę, z Jimem jako ojcem, Judy jako matką i Platonem jako dzieckiem. Prześladowcy wkrótce ich odnajdują, i Platon wymachuje pistoletem, potem strzela do jednego z chłopaków, Jima, i do policjanta, w wyraźnie niezrównoważonym stanie psychicznym.

Platon ukrywa się w Obserwatorium Griffitha, które wkrótce zostaje oblężone przez policję. Jim i Judy wchodzą za nim do środka i Jim przekonuje Platona, żeby pożyczył mu pistolet, potem po cichu wyjmuje magazynek (chociaż nie nabój, który jest już wprowadzony do komory). Kiedy Platon wychodzi z obserwatorium, znów zaczyna nerwowo się zachowywać widząc policję i biegnie przed siebie, wymachując bronią. Zostaje zastrzelony przez policjanta działającego w samoobronie i chroniącego gapiów, mimo krzyków Jima, że wyjął naboje. Platon miał akurat na sobie kurtkę Jima i z tego powodu rodzice Jima (sprowadzeni na miejsce przez policję) myślą na początku, że to ich syn został trafiony. Matka podbiega do Jima i pociesza go po śmierci przyjaciela. Pan Stark obiecuje, że będzie solidniejszym ojcem, na którym syn będzie mógł polegać. Pogodzony z rodzicami Jim przedstawia im Judy.

Zwiastun filmu (ang.)

Obsada

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Idziemy do kina. „Film”. 15, s. 15, 1970-04-12. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 

Linki zewnętrzne

edytuj