Grzegorz III Mammas
Grzegorz III Mammas, gr. Γρηγόριος Γ΄ Μαμμής, Grēgorios III Mammēs (ur. ok. 1400 w Konstantynopolu, zm. 1459 w Rzymie) – patriarcha Konstantynopola w latach 1443–1450. Teolog bizantyński, zwolennik unii florenckiej.
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1400 |
| Data i miejsce śmierci |
1459 |
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Okres sprawowania |
1443–1450 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
do 1423 |
| Wybór patriarchy |
1443 |
Życiorys
edytujGrzegorz pochodził z zamożnej rodziny bizantyńskiej, Melissenów, związanej z dworem Paleologów. W 1415 r. wstąpił do klasztoru w Konstantynopolu. W latach 1423–1428 był spowiednikiem cesarza Jana VIII Paleologa. Był uczestnikiem soboru ferraro-florenckiego (1438–1439) jako przedstawiciel patriarchy aleksandryjskiego Filoteusza. W Ferrarze początkowo występował przeciwko unii Kościołów łacińskiego i greckiego, jednak pod wpływem wystąpienia Bessariona przeciw antyunijnym poglądom Marka Eugenika i ujęty zachowaniem łacinników zgodził się przyjąć urząd głównego doradcy cesarza w sprawie pertraktacji unijnych[1]. Podczas soboru florenckiego opowiadał się za jednością z Rzymem. Podpisanego traktatu unijnego bronił też po powrocie do Konstantynopola[2].
W 1443 r. po śmierci patriarchy Metrofana został wybrany jego następcą[3]. Do śmierci cesarza w 1448 r. cieszył się jego pełnym poparciem, później jego wpływy zaczęły się zmniejszać. Jego prołacińskie stanowisko od początku budziło gwałtowny sprzeciw duchowieństwa konstantynopolitańskiego i mieszkańców stolicy. Atakowany, w 1450 r. opuścił Konstantynopol i 12 października przybył do Morei do portu Koroni. Kiedy i tam nie znalazł poparcia, w sierpniu 1451 r. udał się do Rzymu, gdzie został przyjęty przez papieża Mikołaja V[4]. Nie zgodziwszy się na abdykację, Grzegorz III nadal w Rzymie posługiwał się tytułem patriarchy, po upadku Konstantynopola jako tytularny łaciński patriarcha Konstantynopola. Do 1453 r. papież w korespondencji z Bizancjum domagał się od cesarza Konstantyna XI przywrócenia Grzegorza III na stolicę patriarszą, czyniąc z tego jeden z warunków udzielenia przez Zachód pomocy Konstantynopolowi[5]. W latach 1451–1459 Grzegorz III sprawował jurysdykcję nad terenami greckimi podległymi Wenecji utwierdzając w wierności Stolicy Apostolskiej nowo konsekrowanych biskupów obrządku wschodniego. Grzegorz III zmarł w Rzymie w 1459 r.[2]
Pisma
edytujGrzegorz napisał Apologię (Apologia) przeciw Markowi Eugenikowi i kolejną Apologię, w której sprzeciwiał się jego antyłacińskiej encyklice[6]. Dowodził w nich że ustalenia soboru ferraro-florenckiego są zgodne z nauczaniem Ojców Kościoła, stosując argumenty podobne do tych, jakich użył pod koniec XIII wieku patriarcha Jan XI Bekkos[5]. Grzegorz jest też autorem pisma do cesarza Trapezuntu o rzymskim symbolu wiary[6], traktatu O przaśnym chlebie, w którym opowiada się za tym rodzajem chleba przy sprawowaniu Eucharystii, O władzy rzymskiego papieża, w którym głosi prymat papieża i zastanawia się nad warunkami elekcji po śmierci hierarchów kościelnych[2][5].
Przypisy
edytuj- ↑ Jan Walkusz: Grzegorz III. W: Encyklopedia katolicka. T. 5. s. 345.
- ↑ a b c Jan Walkusz: Grzegorz III. W: Encyklopedia katolicka. T. 5. s. 346.
- ↑ Jerzy Sfrantzes podaje w swojej Kronice rok 1445
- ↑ O. Jurewicz za datę końcową patriarchatu Grzegorza III uznaje dopiero rok 1451 (Historia literatury bizantyńskiej, s. 291)
- ↑ a b c E. PG: Grigorij III Mamma.
- ↑ a b O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 291.
Bibliografia
edytuj- E. PG: Grigorij III Mamma. [w:] Prawosławnaja enciklopedia, Т. 12, s. 601 [on-line]. [dostęp 2012-12-06]. (ros.).
- O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Ossolineum, 1984. ISBN 83-04-01422-X.
- Jan Walkusz: Grzegorz III. W: Encyklopedia katolicka. T. 5. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1989, s. 345–346.