Język staroruski
prajęzyk używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, ukraińskiego i rosyjskiego
Język staroruski (star. rus. рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ, translit. rusĭskŭ językŭ, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rusińskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Zapisywany pierwotnie alfabetem cyrylicznym, jednak w związku ze specyfiką języka staroruskiego i jego odmiennością od języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, dużo rzadziej stosowano litery: Ѣ, Ҁ (koppa) i jusy (Ѧ, Ѫ, Ѩ i Ѭ). Zabytki piśmiennicze w głagolicy występują rzadko, często reprezentując zachodniosłowiańskie naleciałości.
-
Język Słowian wschodnich w VII wieku. -
Kształtowanie się języka staroruskiego w Ruskich dzielnicach XII wieku. -
Ruś i język ruski pod koniec XIV wieku. -
Rękopis staroruski z XI wieku. -
Najstarszy zachowany napis w języku staroruskim.
| Pismo/alfabet | |||
|---|---|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 6 wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | orv | ||
| IETF | orv | ||
| Glottolog | oldr1238 | ||
| GOST 7.75–97 | дрр 188 | ||
| Linguist List | orv | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
