Moskwicz 408
Moskwicz 408 – samochód osobowy produkowany przez radzieckie zakłady MZMA (Moskiewska Fabryka Samochodów Małolitrażowych), późniejsze AZLK, w latach 1964–1975.
| |
| Inne nazwy |
Moskvitch Karat |
|---|---|
| Producent | |
| Okres produkcji |
1964–1975 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
4-drzwiowy sedan |
| Silniki | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa, manualna |
| Długość |
4090 mm |
| Szerokość |
1550 mm |
| Wysokość |
1480 mm |
| Rozstaw osi |
2400 mm |
| Masa własna |
990 kg |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Fiat 124, Ford Cortina, Opel Kadett, Renault 8/10, Wartburg 353 |
Opis modelu
edytujProdukcję następcy modeli Moskwicz 407 i przejściowego 403 rozpoczęto we wrześniu 1964 roku. Prace projektowe nad nową generacją Moskwiczy, całkowicie zrywającą z nadwoziem i stylistyką poprzedników, rozpoczęły się w 1959[1].
Nowy model przejął po swoich poprzednikach układ napędowy. Jednakże silnik o pojemności 1358 cm³, wywodzący się jeszcze konstrukcją z przedwojennego Opla Kadetta, przeszedł modernizację, w wyniku której uzyskał nowy dwugardzielowy gaźnik[1]. Moc w stosunku do poprzednika wzrosła do 50 KM. Zawieszenie przejęto z przejściowego modelu 403, z niewielkimi zmianami, m.in. resorów tylnego mostu. Mimo że nie było ono nowoczesne, dobrze odpowiadało kiepskim drogom wiejskich rejonów ZSRR[1]. Nowością była automatyczna regulacja hamulców. Samochód otrzymał mniejsze 13-calowe koła, co pociągnęło zmniejszenie przełożenia przekładni głównej z 4,55:1 do 4,22:1[1]. Późniejszą odmianą z mocniejszym silnikiem był Moskwicz 412.
Moskwicz 408 posiadał nowoczesne kanciaste nadwozie, odpowiadające modzie samochodowej tamtego okresu; zaprojektowane przez Borisa Iwanowa i nie czerpiące bezpośrednio z żadnych zagranicznych wzorów[2]. Wnętrze było obszerniejsze (szersze) niż w poprzednim modelu, zapewniając możliwość podróżowania (przy niewielkim komforcie) 5 osób. Odmiana na rynek wewnętrzny charakteryzowała się chromowaną kratą chłodnicy z dwoma okrągłymi reflektorami, natomiast wersja kierowana głównie na eksport, o oznaczeniu Moskwicz 408E, posiadała cztery reflektory oraz chłodnicę oleju.
W 1964 rozpoczęto produkcję, lecz w tym roku wyprodukowano tylko 1050 samochodów[3]. Od grudnia 1969 roku rozpoczęto produkcję zmodernizowanego Moskwicza 408IE. Zmiany objęły nadwozie, zunifikowane ze zmodernizowanym modelem Moskwicz 412. Najbardziej charakterystycznym elementem tej modernizacji jest nowa osłona wlotu powietrza z prostokątnymi reflektorami w chromowanych oprawach (importowanymi z NRD). Pionowe lampy zespolone z tyłu zastąpiono przez poziome, z charakterystycznymi trójkątnymi kierunkowskazami na szczątkowych pionowych „płetwach”. Zgodnie z europejskimi tendencjami, zadbano o bezpieczeństwo: nowe nadwozie miało strefy zgniotu z przodu i z tyłu[4], metalowa deska przyrządów i wewnętrzne elementy nadwozia otrzymały od lutego 1969 częściowe miękkie poliuretanowe nakładki, a od 1971 cała deska przyrządów była wykładana poliuretanem[1]. W tym okresie przednią kanapę zamieniono na indywidualne fotele, a w 1973 pomiędzy siedzeniami umieszczono dźwignię zmiany biegów, przeniesioną z kolumny kierownicy oraz dźwignię hamulca ręcznego, przeniesioną spod deski przyrządów[1]. Wersja ze zmodernizowanym nadwoziem została oznaczona 408IE (ros. 408ИЭ, od ispołnienije eksportnoje – wykonanie eksportowe), żeby dać wyraz temu, że spełnia normy na rynki zagraniczne[4].
Na bazie modelu 408 produkowano także wersje kombi Moskwicz 426 oraz furgon Moskwicz 433. Wersje te miały także swoje odmiany z mocniejszym silnikiem 1,5 l, odpowiadającym Moskwiczowi 412. Zakłady MZMA opracowały również Moskwicza 408 w wersji coupé i cabrio (Moskwicz 408 Turist, 2 egzemplarze), ale te wersje nie trafiły do seryjnej produkcji.
W latach 1966–1967 model 408 produkowany był również przejściowo w zakładach IżAwto w Iżewsku (z dwoma okrągłymi reflektorami).
Oprócz rynku radzieckiego, Moskwicz 408 był szeroko eksportowany, głównie do bloku państw socjalistycznych, ale też na Zachód. Cieszył się tam powodzeniem dzięki nowoczesnej sylwetce i dobremu wyposażeniu, przy niskiej cenie[1]. Na przykład, w 1968 roku 55% produkcji ogólnej produkcji Moskwiczy (model 408 i pochodne) skierowano na eksport[5]. Na eksport kierowano zazwyczaj odmiany lepiej wyposażone. Istniała też eksportowa wersja Moskwicz 408P z kierownicą po prawej stronie. Moskwicz 408 był milionowym samochodem wyprodukowanym przez zakłady MZMA/AZLK w 1967 roku[1].
W Polsce Moskwicz 408 kosztował w latach sześćdziesiątych 124 tys. zł (dla porównania: Warszawa 203 – ok. 120 tys. zł, Wartburg 353 – 120–130 tys. zł, PF 125p 1300 – 160 tys. zł) lub 1720 dolarów USA w eksporcie wewnętrznym[6].
Moskwicz 408 używany był także w radzieckim sporcie samochodowym. Dzięki dużej wytrzymałości, odnosił pewne sukcesy także w rajdach międzynarodowych, jak Rajd Polski w 1965 i Rajd Grecji (Akropolis) w 1966[1].
Odmiany
edytujDane techniczne
edytuj- Silnik R4 o pojemności 1358 cm³ (50 KM),
- Skrzynia 4-biegowa przekazuje napęd na koła tylne,
- Długość/szerokość/wysokość:4090 x 1550 x 1480 mm,
- Przyśpieszenie 0-100km/h – 32s,
- Prędkość maksymalna – 120km/h,
- Zużycie paliwa przy prędkości 40km/h 7L/100km.
Linki zewnętrzne
edytujGaleria
edytuj-
Moskwicz 408 -
Moskwicz 408 - tył pojazdu -
Moskwicz 408 - deska rozdzielcza
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Moskwicz-408, Avtolegendy SSSR Nr.12
- ↑ Moskwicz-427, Avtolegendy SSSR Nr.57, DeAgostini 2011, ISSN 2071-095X, (ros.), s. 3
- ↑ a b c d e f Siergiej Jonies: Moskwicz-2734, "Awtoliegendy SSSR" Nr 137, DeAgostini 2014, ISSN 2071-095X, s.6 (ros.)
- ↑ a b Moskwicz-412, Avtolegendy SSSR Nr.46, DeAgostini 2010, ISSN 2071-095X, (ros.)
- ↑ Lew M. Szugurow, Awtomobili Rossii i SSSR, 1993, ISBN 5-87483-006-5 (ros.), s.34
- ↑ Tomasz Szczerbicki, Wyboista droga po własny samochód, „Auto Świat Classic” nr 3/2016, s. 136-137
Bibliografia
edytuj- Moskwicz-408, Avtolegendy SSSR Nr.12, DeAgostini 2009, ISSN 2071-095X, (ros.)