Piotr I Mauclerc

Piotr I Mauclerc, Piotr de Dreux (ur. 1190, zm. 22 czerwca 1250) – książę Bretanii, młodszy syn Roberta II, hrabiego de Dreux, i Jolanty, córki Raoula I, pana de Coucy. Był w prostej linii prawnukiem króla Francji Ludwika VI Grubego.

Piotr I Mauclerc

"
Książę Bretanii razem z Alicją z Thuars
Okres	od 13 kwietnia 1213 do 1237
Poprzednik	Gwidon z Thouars
Następca	Jan I Rudy
Dane biograficzne
Dynastia	Kapetyngowie
Data urodzenia	1190
Data śmierci	22 czerwca 1250
Ojciec	Robert II de Dreux
Matka	Jolanta de Coucy
Żona	Alicja z Thouars Małgorzata de Commequiers
Dzieci	Jan I Rudy

Życiorys

Mimo iż pochodził z królewskiego rodu, jako młodszy syn przedstawiciela bocznej linii dynastii, mógł liczyć jedynie na odziedziczenie niewielkich ziem w Île-de-France i Szampanii, co czyniłoby z niego pomniejszego feudała. Los dał mu jednak szansę na większą karierę. W marcu 1213 r. Filip II August, król Francji, doprowadził do ślubu Piotra z Alicją (1200 – 21 października 1221), dziedziczką Bretanii, najstarszą córką Gwidona z Thouars i księżnej Konstancji Bretońskiej, córki księcia Conana IV Młodszego.

Herb Piotra Mauclerca

Miesiąc po ślubie zmarł teść Piotra i ten został księciem Bretanii razem z Alicją, ale to mąż sprawował faktyczne rządy na Bretanią. Nie jest do końca jasna sprawa jego tytułu. Filip August tytułował go w swych dokumentach „hrabią”, sam Piotr używał tytułu „księcia”. W 1214 r. brał udział w walkach przeciwko królowi Anglii Janowi bez Ziemi. W okresie swoich rządów Piotr musiał zmagać się z opozycją baronów, którzy kilka razy buntowali się przeciw niemu. Piotr popadł również w konflikt z bretońskimi biskupami i w latach 1219–1221 obłożony był klątwą kościelną.

Alicja zmarła podczas porodu w 1221 r. Piotr miał z nią dwa synów i córkę:

• Jan I Rudy (1217 – 8 października 1286), książę Bretanii
• Jolanta (1218 – 10 października 1272), hrabina Penthievre, żona Hugona XI de Lusignan, hrabiego de La Marche
• Artur (1220 – przed 1223)

Po śmierci Alicji Piotr ożenił się jeszcze raz. Przed 1236 r. jego żoną została Małgorzata de Commequiers (ok. 1190 – 1241), córka Maurycego II de Commequiers. Małżeństwo to pozostało bezdzietne.

Piotr sprawował rządy w Bretanii w imieniu swojego syna Jana do 1237 r. W 1219 i 1224 r. brał udział w wyprawach przeciw albigensom. Należał do feudalnej opozycji przeciwko rządom regentki Blanki Kastylijskiej. W 1239 r. wyprawił się do Ziemi Świętej u boku hrabiego Szampanii Tybalda IV. Do Akki dotarł na początku września. 2 listopada krzyżowcy wyruszyli do Jafy, gdzie Piotr odłączył się od głównych sił i napadł na muzułmańską karawanę zagarniając bogate łupy. Wywołało to zazdrość innych krzyżowców, którzy postanowili zaatakować wojska egipskie pod Gazą. Ponieśli tam jednak klęskę i wielu z nich dostało się do niewoli. Piotrowi udało się tej niewoli uniknąć i w 1240 r. powrócił do Francji. Zdążył jeszcze wziąć udział w wojnie z Anglikami.

W 1248 r. Piotr wyruszył na wyprawę krzyżową u boku króla Francji Ludwika IX. Brał udział w ataku straży przedniej krzyżowców na Al-Mansurah i był jednym z nielicznych, którym udało się wydostać z miasta. Został wówczas ranny w głowę. Zmarł niedługo później.