Samuel Wesley (ur. 24 lutego 1766 w Bristolu, zm. 11 października 1837 w Londynie[1][2][3]) – brytyjski kompozytor i organista.

Samuel Wesley
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1766
Bristol

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

11 października 1837
Londyn

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, organista

Życiorys

edytuj

Syn Charlesa Wesleya i bratanek Johna Wesleya[1][2][3]. W wieku 6 lat rozpoczął naukę w Bristolu u miejscowego organisty Davida Williamsa, uczył się gry na skrzypcach i na organach[2]. Mając 8 lat skomponował oratorium Ruth, w wieku 12 lat 8 sonat na klawesyn[1][2]. W 1771 roku przeprowadził się z rodziną do Londynu, gdzie w latach 1779–1787 podczas domowych koncertów wykonywał własne kompozycje[1]. Występował jako skrzypek, klawesynista i organista[1]. W 1784 roku dokonał konwersji na katolicyzm, świadectwem jego nawrócenia jest zadedykowana papieżowi Piusowi VI Missa de Spiritu Sancto[1]. W 1787 roku doznał poważnego urazu głowy wpadając do wykopu na budowie, na skutek czego do końca życia zmagał się z nawrotami depresji i problemów emocjonalnych[1][2]. Od 1793 roku był żonaty z Charlotte Martin, jednak małżeństwo w 1795 roku uległo separacji, a Wesley pozostawał odtąd w nieformalnym związku ze swoją gospodynią Sarah Suter[2]. Ze względu na problemy finansowe występował z koncertami solowymi i jako dyrygent, a także udzielał lekcji[2], dopiero w 1824 roku uzyskał stałą posadę organisty w Camden Chapel[1]. Należał do loży masońskiej, w latach 1812–1818 był organistą londyńskiej Ancient Lodge of Freemasons[1]. Napisał pozostałą w rękopisie autobiografię (1836)[2].

Główną część dorobku Wesleya stanowi muzyka religijna do tekstów w języku łacińskim, przeznaczona na chór oraz głosy solowe, chór i orkiestrę lub organy[1]. Był autorem m.in. motetów Dixit Dominus i Exultate Deo (1800), In exitu Israel (1810), Omnia vanitas (1824) i Tu es sacerdos (1827)[1]. Kompozycje te wykorzystywane były także w Kościele anglikańskim[1][2]. Pisał też kompozycje instrumentalne, z których popularność zdobyła sobie naśladująca twórczość Josepha Haydna Symfonia B-dur (1802)[1][2]. Przyjaźnił się z Felixem Mendelssohnem[3]. Był propagatorem muzyki Johanna Sebastiana Bacha, wraz z Charlesem Frederickiem Hornem wydał w Londynie jego Das Wohltemperierte Klavier[1].

Jego synem był Samuel Sebastian Wesley[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 140–141. ISBN 978-83-224-0935-0.
  2. a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3903. ISBN 0-02-865571-0.
  3. a b c d Maggie Humphreys, Robert Evans: Dictionary of Composers for the Church in Great Britain and Ireland. London: Mansell Publishing, 1997, s. 355. ISBN 0-7201-2330-5.

Linki zewnętrzne

edytuj