Serie C
Serie C (dosł. Seria C) – trzeci poziom w hierarchii ligowych rozgrywek w piłce nożnej mężczyzn we Włoszech. Jest podzielona na trzy grupy: grupę A, grupę B i grupę C. Utworzona w 1935 roku i zarządzana przez Lega Nazionale Professionisti C (LNPC), a wcześniej do 1943 przez Direttorio Divisioni Superiori (DDS), w sezonie 1945/46 przez Lega Nazionale Alta Italia, od 1946 do 2010 przez Lega Nazionale Professionisti (LNP). Zmagania w jej ramach toczą się cyklicznie (co sezon) w systemie mecz i rewanż. Przeznaczone są dla 59 włoskich klubów piłkarskich. W rozgrywkach Serie C w grupach A oraz B występuje po 20 zespołów, natomiast w grupie C 19. Najlepsze zespoły z każdej grupy Serie C awansują do Serie B, natomiast najsłabsze zespoły ze wszystkich trzech grup spadną do rozgrywek Serie D.
 2024/2025
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Dyscyplina | |
| Organizator rozgrywek | |
| Data założenia | |
| Założyciel | |
| Partner TV | |
| Rozgrywki | |
| Liczba drużyn |
60 |
| Zwycięzca |
Detentore della Serie C |
| Wyższy poziom ligowy | |
| Niższy poziom ligowy | |
| Puchary |
Puchar Włoch |
| Zwycięzcy | |
| Pierwszy zwycięzca |
Venezia (A), Cremonese (B), Spezia (C), Catanzarese (D) (1935/36) |
| Obecny zwycięzca |
Mantova (grupa A) |
| Najwięcej zwycięstw |
AC Prato (6 tytułów) |
| Strona internetowa | |
Najbardziej utytułowaną drużyna ligi jest AC Prato, która uzyskała 6 tytułów.
Historia
edytujJej początki sięgają 1935 roku, kiedy to została wprowadzona w zamian Prima Divisione i była kontynuacją reformy mistrzostw kraju, która rozpoczęła się w 1929 roku wraz z utworzeniem jednej grupy narodowej dla dwóch pierwszych dywizji, zwanej Serie A i Serie B.
Rozgrywki na trzecim poziomie włoskiej piłki nożnej po raz pierwszy odbyły się w sezonie 1905. W pierwszej edycji Terza Categoria brały udział z jednej strony drugie lub trzecie drużyny rezerwowe klubów należących do Prima Categoria lub Seconda Categoria, z drugiej zaś te prowincjalne, które dopiero dołączyły do Federacji.
Mistrzostwa w sezonie 1921/22 były jednym z dwóch rozgrywanych we Włoszech turniejów piłkarskich poziomu trzeciego. Pierwsze rozgrywki to Terza Categoria organizowane przez FIGC. Drugie mistrzostwa III stopnia rozegrane w tym sezonie o nazwie Terza Divisione zorganizowała rywalizująca Federacja CCI zarządzana przez Direzioni Regionali. Latem 1922 roku FIGC i CCI połączyły się ponownie. W wyniku porozumienia powstały nowe rozgrywki trzeciego poziomu o nazwie Terza Divisione, które rozgrywane w dwóch ligach Lega Nord i Lega Sud. Lega Nord została podzielona na siedem grup: Piemont, Liguria, Lombardia, Veneto, Venezia Giulia, Emilia i Toskania. Regionalni mistrzowie awansowali do barażów o awans do Seconda Divisione przeciwko przedostatniej sklasyfikowanej w drugiej dywizji. Lega Sud składała się z dwóch grup – Lacjum i Kampania.
W sezonie 1926/27 rozgrywki zostały reorganizowane. Trzeci poziom przeszedł z rozgrywek regionalnych do ogólnokrajowych i zmienił nazwę na Seconda Divisione. Utworzono 3 grupy na północy oraz 4 grupy na południu, zwycięzcy których w turnieju finałowym walczyli o tytuł mistrza dywizji północnej i mistrza dywizji południowej.
W sezonie 1929/30 kolejna reforma podzieliła starą Divisione Nazionale na dwie nowe ligi: Serie A, która zgromadziła drużyny sklasyfikowane z pierwszego do dziewiątego miejsca w dwóch grupach, na które były podzielone mistrzostwa 1928/29 oraz Serie B. Trzeci poziom otrzymał nazwę Prima Divisione i został podzielony na północne grupy A, B, C oraz południową D.
Od sezonu 1935/36 dywizja nazywała się Serie C. Początkowo składała się z 4 grup po 16 drużyn podzielonych geograficznie, które w następnym roku poszerzono do 5, aby zredukować Serie B do 18 drużyn.
W 1938 roku grupy składały się ze zmiennej liczby od 11 do 14 drużyn i było ich 8, dlatego konieczne było wprowadzenie potem kolejnego etapu w dwóch grupach finałowych, aby wyłonić cztery zespoły którzy awansują do Serie B. Formuła pozostała niezmieniona do 1942 roku (z tą tylko uwagą, że prawie wszystkie grupy zostały doprowadzone do standardu 16 drużyn), a liczba grup sięgnęła 12, zawsze z czterema awansami ustalonymi przez dwie grupy finałowe.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej doszło do anomalnej sytuacji w mistrzostwach sezonu 1945/46, które zostały rozdzielone pomiędzy Lega Nazionale Alta Italia, która w przypadku drużyn Serie C zgromadziła elitarną grupę zwaną Serie B-C Alta Italia, i zorganizowała dla pozostałych drużyn Serie C Alta Italia, podzieloną na 9 grup z długą serią baraży w celu wyłonienia awansów, a także Lega Centro-Sud, która obejmowała wszystkie swoje kluby Serie C z regionu środkowo-południowego walczących w 6 grupach.
W kolejnych mistrzostwach Serie C przeszła w ramach organizacji trzech nowych lig międzyregionalnych: Lega Interregionale Centro podzielonej na 6 grup, Lega Interregionale Sud podzielonej na 3 grupy oraz Lega Interregionale Nord, która została podzielona na 9 grup, a region Emilia-Romania został oddzielony od północnej piłki nożnej. Osiągnięto wówczas rekord 18 grup ogółem i taki format trwał przez dwa sezony.
W 1948 roku nastąpiła kolejna reforma Serie C, która przywróciła cztery grupy podzielonych geograficznie i zebrała drużyny w ten sposób:
- Grupa A: północny zachód
- Grupa B: północny wschód
- Grupa C: Centrum i Sardynia
- Grupa D: południe i Sycylia
Zwycięzcy każdej z tych grup awansowali do Serie B. Czwarta grupa, ta z Południa, charakteryzowała się w szczególności szeregiem skandali, które kilkakrotnie zakłócały jej rozwój.
W 1952 roku doszło do zjednoczenia czterech grup w jedno mistrzostwo kraju w trzeciej lidze. Ujednolicając pod każdym względem turnieje ligi, nawet w Serie C wybrali liczbę 18 uczestników, dokładnie tak, jak to miało miejsce w przypadku dwóch wyższych kategorii. Dwie drużyny awansowali do Serie B a cztery spadali do czwartej ligi. Dopiero w 1957 roku, w ramach reformy podstawowej kategorii spadły tylko trzy zespoły, podczas gdy w 1958 roku nastąpiło nawet kilka spadków z uwagi na szerszą reorganizację systemu lig.
W sezonie 1958/59 16 drużyn, które grały w Serie C w poprzednim sezonie (bez dwóch awansowanych do Serie B), plus 23 drużyny z IV Serie, w sumie 39 drużyn, zostały podzielone na dwie grupy: A z 21 zespołem z północy i B z 18 drużynami pozostałymi.
W sezonie 1959/60, po tym jak 8 drużyn awansowało z IV Serie (która później przekształciła się w Serie D), plus kolejne 7 otrzymało promocję, aby doprowadzić liczbę drużyn do 54. Mistrzostwa Serie C zostały więc podzielone na trzy grupy po 18 drużyn każda.
Od tego momentu historia turnieju była pełna zmian i poprawek. Przed rozpoczęciem sezonu 1959/60 powstała Krajowa Liga Półprofesjonalna (wł. Lega Nazionale Semiprofessionisti) z siedzibą we Florencji, której zadaniem była reorganizacja i harmonizacja mistrzostw Serie C i Serie D (dawniej IV Series).
Z każdej grupy awansowała jedna drużyna do Serie B i dwie spadało do Serie D (trzy drużyny począwszy od 1968 roku, po rozszerzeniu ligi do 60 drużyn).
Pierwsza zmiana miała miejsce w sezonie 1968/69, wtedy Serie C została rozszerzona do 60 drużyn, podzielonych na trzy grupy po 20 drużyn każda. Jednak mechanizm promocji pozostał bez zmian.
Po zakończeniu sezonu 1977/78 roku Serie C została podzielona na dwie kolejne serie:
- Serie C1 (od 2008 Lega Pro Prima Divisione) z dwoma grupami po 18 drużyn.
- Serie C2 (od 2008 Lega Pro Seconda Divisione) z czterema grupami, następnie zredukowany do trzech w 1991 i ostatecznie do dwóch w 2011.
W 1993 roku, jedynie w Serie C1, wprowadzono reformę, która doprowadziła do rozgrywania play-offów i play-outów oraz do eksperymentowania z 3 punktami za zwycięstwo (później wprowadzone we wszystkich seriach). Zwycięzcy grup awansowali do Serie B bezpośrednio, a drużyny z miejsc od 2 do 5 każdej grupy walczyli o drugi awans w barażach. W Serie C2 dwaj pierwsi sklasyfikowani nadal awansowali bezpośrednio. Grupy tworzone na podstawie kryteriów bliskości geograficznej zredukowano z 4 do 3. W 1994 roku rozgrywki play-off i play-out zostały wprowadzone również w Serie C2, z takimi samymi regułami.
W 2000 roku powstał Supercoppa di Lega Serie C1, trofeum o który walczyli zwycięzcy dwóch grup Serie C1. W 2006 roku powstał również Supercoppa di Lega Serie C2 – turniej pomiędzy trzema mistrzami grup.
W lipcu 2008 r. Lega Professionisti Serie C stała się Włoską Profesjonalną Ligą Piłkarską (wł. Lega Italiana Calcio Professionistico), co było pierwszym krokiem w procesie odnowienia dawnej Serie C. Od sezonu 2014/15 trzecia dywizja nazywała się Lega Pro, po zjednoczeniu Lega Pro Prima Divisione i Lega Pro Seconda Divisione, oraz został przywrócony format Serie C istniejącej w latach 1935–1978.
25 maja 2017 roku Zgromadzenie Lega Pro jednogłośnie zatwierdziło powrót do pierwotnej nazwy Serie C, uznając ją za najbardziej reprezentatywną dla fanów i pasjonatów oryginalną nazwę.
Zespoły w Serie C w sezonie 2018/19
edytujGrupa A
edytuj- Albissola 2010 (Albissola Marina)
- US Alessandria Calcio 1912 (Alessandria)
- US Arezzo (Arezzo)
- Arzachena Costa Smeralda (Arzachena)
- Carrarese Calcio (Carrara)
- AC Cuneo 1905 (Cuneo)
- AC Gozzano (Gozzano)
- Juventus FC U23 (Turyn)
- AS Lucchese Libertas 1905 (Lukka)
- Novara Calcio (Novara)
- Olbia Calcio 1905 (Olbia)
- Piacenza Calcio 1919 (Piacenza)
- AC Pisa 1909 (Piza)
- US Pistoiese 1921 (Pistoia)
- US Città di Pontedera (Pontedera)
- Aurora Pro Patria 1919 (Busto Arsizio)
- AS Pro Piacenza 1919 (Piacenza)
- FC Pro Vercelli 1892 (Vercelli)
- SS Robur Siena (Siena)
- Virtus Entella (Chiavari)
Grupa B
edytuj- UC AlbinoLeffe (Albino i Leffe)
- Alma Juventus Fano 1906 (Fano)
- FeralpiSalò (Salò)
- Fermana FC (Fermo)
- AS Giana Erminio (Gorgonzola)
- AS Gubbio 1910 (Gubbio)
- Imolese Calcio 1919 (Imola)
- LR Vicenza Virtus (Vicenza)
- SS Monza 1912 (Monza)
- Pordenone Calcio (Pordenone)
- Ravenna FC 1913 (Rawenna)
- AC Renate (Renate)
- Rimini FC 1912 (Rimini)
- SS Sambenedettese (San Benedetto del Tronto)
- FC Südtirol (Bolzano)
- SS Teramo Calcio (Teramo)
- Ternana Calcio (Terni)
- US Triestina Calcio 1918 (Triest)
- Virtus Verona (Werona)
- Vis Pesaro dal 1898 (Pesaro)
Grupa C
edytuj- AS Bisceglie Calcio 1913 (Bisceglie)
- Casertana FC (Caserta)
- Calcio Catania (Katania)
- US Catanzaro 1929 (Catanzaro)
- USD Cavese 1919 (Cava de’ Tirreni)
- SS Juve Stabia (Castellammare di Stabia)
- Matera Calcio (Matera)
- SS Monopoli 1966 (Monopoli)
- Paganese Calcio 1926 (Pagani)
- Potenza Calcio (Potenza)
- Urbs Sportiva Reggina 1914 (Reggio di Calabria)
- Rende Calcio 1968 (Rende)
- FC Rieti (Rieti)
- ASD Sicula Leonzio (Lentini)
- Siracusa Calcio (Syrakuzy)
- Trapani Calcio (Trapani)
- US Vibonese Calcio (Vibo Valentia)
- Virtus Francavilla Calcio (Francavilla Fontana)
- AS Viterbese Castrense (Viterbo)
Medaliści ligi
edytuj- Czcionką pogrubioną oznaczono zespoły, które awansowały bezpośrednio do Prima Divisione/Serie B.
- Kursywą oznaczono zespoły które awansowały do Prima Divisione/Serie B po barażach.
- Czcionką zwykłą oznaczono zespoły które nie awansowały do Prima Divisione/Serie B (ze względu na inny regulamin w danym roku).
Poziom regionalny
edytuj
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
III poziom ogólnokrajowy
edytuj
Statystyka
edytujTabela medalowa
edytujMistrzostwo ligi (Serie C) od 1935 do sezonu 2020/21 zostało zdobyte przez 25 różnych drużyn.
- 5 razy: Prato
- 4 razy: Reggiana, SPAL, Monza
- 3 razy: Bari, Catania, Lecce, Novara, Parma, Salernitana
- 2 razy: Anconitana[2], Arezzo, Ascoli[3], Cagliari, Catanzaro[4], Cremonese, Fanfulla, Foggia, Modena, Piacenza[5], Taranto, Udinese, Varese[6], Venezia, Virtus Entella
Jeżeli brać pod uwagę rozgrywki ogólnokrajowe III poziomu, prowadzone od sezonu 1926/27 do sezonu 2020/21 to liderem są:
- 8 razy: Reggiana, Salernitana, SPAL
- 7 razy: Catania, Monza, Perugia, Ternana
- 6 razy: Lecce, Parma, Savona, Taranto, Udinese
- 5 razy: Arezzo, Catanzaro, Cremonese, Foggia, Piacenza, Prato, Varese
- 4 razy: Ancona, Bari, Cagliari, Como, Maceratese, Modena, Novara, Palermo, Spezia, Vigevano
- 3 razy: Avellino, Benevento, Cesena, Edera Trieste, Juve Stabia, Livorno, Lucchese, MATER, Messina, Nocerina, Pavia, Ravenna, Reggina, Rimini, Sanremese, Siena, Treviso, Venezia, Vicenza
- 2 razy: Ascoli, Asti, Biellese, Brescia, Casale, Casertana, Cosenza, Derthona, Empoli, Fanfulla, Forlì, Grosseto, Gubbio, Lecco, Massese, Mestre, Padova, Parabiago, Pescara, Piombino, Pisa, Pro Gorizia, Pro Patria, Seregno, Siracusa, Triestina, Virtus Entella
- 1 raz: Acciaierie Falck, Alba Roma, Alessandria, Alzano Virescit, Andrea Doria, L’Aquila, Atalanta, AC Audace, Baracca Lugo, Bologna, Bolzano, Brindisi, Carpi, Carrarese, Cavese, Centese, Chieti, Chievo, Cittadella, Civita Castellana, Clarense, Cormonese, Crotone, Cuneo, Fermana, Fidelis Andria, Fiumana, Gallipoli, Genoa, Giostra Messina, Giovanni Grion, Legnago, Leoni, Licata, Magenta, Matera, Melzo, Milan B, Mirandolese, Molinella, Montebelluna, Mortara, Napoli, Mantova, Palazzolo, Palmese, Pistoiese, Ponte San Pietro, Pordenone, Portogruaro, Potenza, Rovigo, Sambenedettese, Sampierdarenese, Sassuolo, Sestrese, Sestri Levante, Sorrento, Stradellina, Teramo, Tivoli, Toma Maglie, Torino B, Trani, Trapani, Valdagno, Verona, Viareggio, Vimercatese, Virtus Goliarda, Vogherese
Uczestnicy
edytujSą 143 zespoły, które wzięli udział w 39 sezonach włoskiej Serie C, które były prowadzone od 1935/36 aż do sezonu 2020/21 łącznie[7]. Na liście nieuwzględnione są drużyny, występujące w sezonach 1945/46, 1946/47 i 1947/48, w których ze względu na zakończoną właśnie II wojnę światową mistrzostwa zostały wyjątkowo podzielone na dwie całkowicie niezależne ligi (Nord i Centro-Sud). Żaden z zespołów nie był zawsze obecny w każdej edycji.
Pogrubione zespoły biorące udział w sezonie 2020/21.
- 36 razy: Piacenza
- 35 razy: Lecce
- 31 razy: Cosenza
- 30 razy: Ravenna, Siracusa
- 29 razy: Arezzo, Cremonese, Empoli, Prato, Rimini, Salernitana, Treviso
- 28 razy: Biellese
- 27 razy: Mestre, Sambenedettese, Siena
- 26 razy: Ancona, Casertana, Legnano
- 25 razy: Lecco, Savona
- 24 razy: Mantova, Pistoiese, Pro Patria
- 23 razy: Maceratese, Reggina, Trapani
- 22 razy: Carrarese, Chieti, Crotone, Forlì
- 21 razy: Grosseto, Lucchese, Parma, Pro Vercelli
- 20 razy: Alessandria, Livorno, Potenza, Sanremese, Taranto
- 19 razy: Casale, L’Aquila, Pescara, Pisa, Reggiana[8], Seregno, Spezia, Udinese, Valdagno
- 18 razy: Ascoli, Catanzaro, Monza, Pontedera, Virtus Entella
- 17 razy: Barletta, Foggia, Marsala, Messina
- 16 razy: Avellino, Padova, Pavia, Perugia, Teramo, Torres, Varese, Venezia, Vigevano
- 15 razy: Brindisi, Cesena, Como, Fano, Juve Stabia, Monfalcone, Olbia, Ternana, Triestina, Vis Pesaro
- 14 razy: Asti, Catania, Matera, Savoia, Trento
- 13 razy: Benevento, Bolzano, Gallaratese, Massese, Pordenone, Rapallo, SPAL, Tempio
- 12 razy: Acireale, Akragas, Crema, Jesina, Pro Gorizia, Sestrese, Solbiatese
- 11 razy: Bisceglie, Carbonia, Carpi, Derthona, Fanfulla
- 10 razy: Gubbio, Imolese, Montevarchi, Novara, Omegna, Signa
- 9 razy: Baracca Lugo, Bari, Cagliari, Molfetta, Paganese, Ponziana, Rovigo, Vastese, Viareggio, Trani, Viterbese
- 8 razy: Acciaierie Falck, Civitavecchia, Cuneo, Forlimpopoli, Giarre, Giulianova, Grion Pola, Ilva Bagnolese, Vicenza, Modena, Piombino, Sangiovannese, Sorrento, Südtirol, Turris
- 7 razy: Acqui, Albinoleffe, Audace San Michele, Cavese, Chioggia Sottomarina, Feralpisalò, Fermana, Fiumana, Giana Erminio, Imperia, Ivrea, Nocerina, Renate, Saronno, Verbania
- 6 razy: Ampelea, Bassano, Belluno, Caratese, Latina, MATER, Monopoli, Ponte San Pietro, Pontedecimo, Rivarolese, Rovereto, Tevere, Vittorio Veneto
- 5 razy: Andrea Doria, Cantù, Colleferro, Foligno, Frosinone, Juventus Domo, Palazzolo, Pinerolo, Pro Lissone, Pro Piacenza, Redaelli, Riccione, Rieti, Rosignano Solvay, San Donà, Schio, Trevigliese, Vado, Virtus Francavilla
- 4 razy: Alba Roma, Alfa Romeo, Battipagliese, Cecina, Città di Castello, Edera Trieste, Fossanese, Fucecchio, Internapoli, Manfredonia, Martina, Massiminiana, Nardò, Nissena, Orbetello, Pergolettese, Pirelli, Sant’Angelo, Santarcangelo, Saviglianese, Sestese, Suzzara, Toma Maglie, Vibonese
- 3 razy: Albenga, Aosta, Armando Casalini, Arsenale Messina, Audace Cerignola, Campobasso, Canicattì, Cirio, Civitanovese, Fidelis Andria, Forte dei Marmi, Gerli Cusano Milanino, Igea Virtus, Juventus U23, Libertas Trieste, Lumezzane, Lupa Roma, Meda, Melfi, Molinella, Mortara, Novese, Palmese, Parabiago, Pieris, Popoli, Rende, Scafatese, Sicula Leonzio, Siderno, Tuttocuoio, Villasanta, Virtus Verona, Vogherese
- 2 razy: Agrigento, Ala Italiana, Albese, Amatori Bologna, Arzachena, Bondenese, Breda, Cinzano, Codogno, Dipendenti Municipali La Spezia, Enna, FEDIT, Fondi, Galliate, Gozzano, Ischia Isolaverde, Luino, Magenta, Monsummanese, Napoli, Palermo, Panigale, Pietro Resta, Pro Italia Correggio, Pro Sesto, Racing Roma, Rizzoli Milano, Sora, Sparta Novara, Tivoli, Varazze, Verona, VV. FF. Palermo, VV.FF. Roma
- 1 raz: 94º Reparto Distrettuale, Abbiategrasso, Albissola, Alcamo, Ardens Bergamo, Arsa, Arzignano Valchiampo, Aullese, Aversa Normanna, Avia, Avio Squadra, Aviosicula Palermo, AZ Picerno, Bologna, Brescia, Budrio, Cantieri Tosi, Caproni, Centese, Chinotto Neri, Cittadella, Corniglianese, Cossatese, Cynthia, Enzo Andreanelli, FIAT, Fortitudo Trieste, Gavorrano, Genoa, Ilva Savona, Isotta Fraschini, Juventina Palermo, Lanciotto, Legnago Salus, Luparense, Magazzini Generali, Mario Passamonte, Marzotto Manerbio, Matelica, Melzo, Mirandolese, Montebelluna, Pianese, Pomigliano, Pro Gioia, Pro Mogliano, Ragusa, Real Vicenza, Sacilese, San Giorgio Fois, San Marino, Sebinia, Sestri Levante, Settimo, SGEM Villafranca, Torviscosa, Trancerie Mossina, Ventimigliese, Vigor Lamezia, Vincenzo Benini, Virtus Lanciano, Virtus Spoleto, Vis Nova Giussano, Vittorio Necchi
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Tytuł unieważniony.
- ↑ W tym zwycięstwo pod nazwą Anconitana-Bianchi.
- ↑ W tym zwycięstwo pod nazwą Ascoli Picchio.
- ↑ W tym zwycięstwo pod nazwą Catanzarese.
- ↑ Z wyłączeniem wygranej w pierwszej rundzie.
- ↑ W tym zwycięstwo pod nazwą Varese Sportiva.
- ↑ ITALY 3rd level alltimetable – Clas Glenning Football.
- ↑ W sezonie 2019/20 jako Reggio Audace.
Bibliografia
edytuj- Oficjalna strona Lega Italiana Calcio Professionistico (wł.)
- Oficjalna strona Włoskiego Związku Piłki Nożnej (wł.)
- Archiwum wyników meczów i tabel w bazie RSSSF (ang.)
- Serie C1, [w:] baza Soccerway (liga–sezon) [dostęp 2021-01-03].
- Serie C 20/21, [w:] baza Transfermarkt (rozgrywki) [dostęp 2020-11-28].