Tadeusz Dietrich
Tadeusz Barnaba Dietrich (ur. 14 czerwca 1905 w Łodzi, zm. 28 lipca 1960 w Uppsali w Szwecji) – polski ekonomista i polityk komunistyczny. Poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, minister handlu wewnętrznego (1949–1952) oraz minister finansów (1952–1960).
| Data i miejsce urodzenia |
14 czerwca 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 lipca 1960 |
| Minister finansów | |
| Okres |
od 21 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister handlu wewnętrznego | |
| Okres |
od 23 lutego 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Prezes Centralnego Urzędu Planowania | |
| Okres |
od 20 marca 1948 |
| Przynależność polityczna |
Polska Partia Socjalistyczna (1948), Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (1948–1949) |
| Następca |
likwidacja urzędu |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujSyn Bolesława i Heleny. Studiował na wydziale finansowo-ekonomicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi, następnie na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, doktorat obronił na Uniwersytecie Toruńskim (doktoryzował się w naukach prawnych i ekonomicznych). Od 1925 pracował w administracji skarbowej w Poznaniu i Łodzi, w latach 1936–1939 pracował w Ministerstwie Skarbu. W trakcie wojny pracował w przedsiębiorstwach prywatnych, w 1945 w Izbie Skarbowej w Łodzi, w latach 1945–1946 dyrektor departamentu podatkowego w Ministerstwie Skarbu, następnie do 1948 jego podsekretarz stanu.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1947 członek Rady Naczelnej PPS, a w latach 1948–1960 Komitetu Centralnego PZPR. Pełnił mandat poselski na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji z okręgu Prudnik[1]. W latach 1948–1949 prezes Centralnego Urzędu Planowania, następnie do 1952 minister handlu wewnętrznego, a w latach 1952–1960 minister finansów.
Zaliczany do byłych członków PPS zbliżonych do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[2]. Był stałym członkiem Komitetu Współpracy Gospodarczej i Naukowo-Technicznej z Zagranicą.
Był żonaty z Marią Reginą z Dzienisiewiczów (1902–1999)[3].
Zmarł 28 lipca 1960[4]. Po przewiezieniu jego zwłok ze Szwecji został pochowany 1 sierpnia 1960 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[5] (kwatera A 27-Tuje-15)[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy I klasy (pośmiertnie, 1960)[6]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1947)[7]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (18 stycznia 1946)[8]
- Złoty Krzyż Zasługi[9]
- Order 9 września 1944 II stopnia (Bułgaria, 1948)[10]
Przypisy
edytuj- ↑ Prudnicki minister, „Tygodnik Prudnicki”, Antoni Weigt – redaktor naczelny, 47 (261), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 19 listopada 1995, s. 13, ISSN 1231-904X.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja". W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-05-05].
- ↑ Zmarł Tadeusz Dietrich. „Nowiny”, s. 1, Nr 179 z 29 lipca 1960.
- ↑ Dziś pogrzeb Tadeusza Dietricha. „Nowiny”, s. 1, Nr 181 z 1 sierpnia 1960.
- ↑ Pośmiertne odznaczenie Sztandarem Pracy I klasy. „Nowiny”, s. 1, Nr 181 z 1 sierpnia 1960. „w uznaniu wybitnych zasług w działalności polityczno-społecznej oraz w pracy nad rozwojem gospodarki narodowej”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 114, poz. 727 „za wybitne zasługi położone w dziedzinie przebudowy systemu podatkowego”.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 28, poz. 50 „w uznaniu wielkich zasług położonych w dziele zorganizowania przez urzędników Skarbowości polskiej”.
- ↑ Parlamentarzyści - Pełny opis rekordu [online], bs.sejm.gov.pl [dostęp 2023-05-05].
- ↑ Symbole braterskiej współpracy [w:] „Gazeta Robotnicza”, nr 149, 1 czerwca 1948, s. 2.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991 : władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.
- Informacje w BIP IPN.