Teofil (cesarz bizantyński)

Teofil
	Cesarz bizantyński
Okres	od 2 października 829; do 20 stycznia 842
Poprzednik	Michał II Amoryjczyk
Następca	Michał III Metystes
	Dane biograficzne
Dynastia	amoryjska
Data urodzenia	813
Data śmierci	20 stycznia 842
	Moneta
	; Solid Teofila
	Multimedia w Wikimedia Commons

Teofil (ur. 813, zm. 20 stycznia 842) – cesarz bizantyjski od 829 (drugi cesarz z dynastii amoryjskiej), syn Michała II i jego pierwszej żony – Tekli.

Życiorys

Jego ojcem chrzestnym był cesarz Leon V. Do godności współcesarza został wyniesiony już w 821 roku. Wychowywali go przeciwnicy kultu ikon, między innymi Jan Gramatyk, późniejszy patriarcha. W odróżnieniu od niewykształconego ojca, był rozmiłowany w sztuce i nauce, miał solidne wykształcenie i uznawany był za uczonego i pisarza, podejrzewano^[1] go także o znajomość nauk tajemnych. Uwielbiał sztukę arabską. Żywił niechęć do kultu obrazów i usiłował bezskutecznie odrodzić ikonoklazm. Naśladował kalifa abbasydzkiego Haruna ar-Raszida (786-809), przechadzając się po stolicy, rozmawiając z mieszkańcami i słuchając ich skarg. 2 października 829 został koronowany na jedynego władcę.

Teofil był dobrym administratorem. Rozbudował temy w Azji Mniejszej i utworzył dwa nowe: Paflagonię i Chaldię. Uczynił też Krym temem. Najważniejszą rzeczą za jego rządów były jednak wojny z Arabami. Cesarz rozmiłowany w sztuce i kulturze arabskiej musiał przez całe panowanie prowadzić z Arabami wojny. Tym gorsze, że na dwóch frontach: na Sycylii, gdzie Bizantyńczycy utracili w 831 roku Palermo i w Azji Mniejszej. Wojna w Azji toczyła się ze zmiennym szczęściem dla obu stron. W 830 i 838 roku powstrzymano dwie kampanie kalifa al-Mamuna. W czasie tej drugiej doszło jednak do klęski pod Demizon 22 lipca 838 roku. Utracono też siedzibę rodową cesarza, twierdzę Amorion.

Jego żoną była Teodora, z którą cesarz miał siedmioro dzieci:

Konstantyna, współcesarza w latach 833-835,
Michała III Metystesa, kolejnego cesarza,
Marię, żonę cezara Aleksego Mouselesa,
Teklę, kochankę cesarza Bazylego I Macedończyka,
Annę,
Anastazję,
Pulcherię.

Przypisy

↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 459. ISBN 83-85719-85-7.

Bibliografia

G. Ostrogorski, Dzieje Bizancjum, przeł. pod red. H. Evert-Kappesowej, wyd.3 Warszawa 2008.
R. Browning, Cesarstwo Bizantyńskie, przeł. G. Żurek, Warszawa 1997.
K. Zakrzewski, Historia Bizancjum, wyd.2 Kraków 1999.

[1] Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 459. ISBN 83-85719-85-7.

[1]