Zygmunt Borawski
Zygmunt Andrzej Borawski (ur. 10 listopada 1888 w Warszawie, zm. 1956) – major dyplomowany audytor Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major dyplomowany audytor
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 listopada 1888 |
|---|---|
| Data śmierci |
1956 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Wojskowy Sąd Rejonowy Warszawa |
| Stanowiska |
kierownik sądu rejonowego |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 10 listopada 1888 w Warszawie, w rodzinie Aleksandra i Anny z Radyszkiewiczów (zm. 1919)[1][2][3][4]. Ukończył I Gimnazjum Klasyczne w Petersburgu[5].
Latem 1917 roku został delegatem na Pierwszy Ogólny Zjazd Polaków Wojskowych w Piotrogrodzie. 21 czerwca 1917 roku, w czasie zjazdu, został wybrany do składu Zarządu Centralnego Związku Wojskowych Polaków. Był wówczas chorążym[6].
9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Samochodowych, w grupie oficerów byłej armii rosyjskiej i byłych Korpusów Wschodnich. Pełnił wówczas służbę w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych[7]. 15 września 1920 roku, jako były członek Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego został sekretarzem Komisji Orzekającej odznaki „Naczpola”[8]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Sekcji Wojsk Samochodowych Departamentu II MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon samochodowy w Warszawie[9]. 14 listopada tego roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1921–1923[10]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów samochodowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 dywizjon samochodowy[11].
Z dniem 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko I oficera sztabu. W czasie nauki w WSWoj. i w czasie służby w dowództwie dywizji pozostawał oficerem nadetatowym 1 dywizjonu samochodowego. 31 marca 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[12]. 15 maja tego roku został przydzielony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do macierzystego oddziału na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu[13][14]. W styczniu 1925 roku został zatwierdzony na tym stanowisku[15]. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów kawalerii. W 1925 roku pełnił służbę w Departamencie V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych[16]. Później został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii i przydzielony do Oddziału II Sztabu Głównego[17].
14 kwietnia 1930 roku Prezydent RP mianował go podprokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 3,05 lokatą, i przydzielił do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na stanowisko podprokuratora[18]. 5 grudnia 1930 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska podprokuratora przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych mianował sędzią rejonowym i przydzielił do Wojskowego Sądu Rejonowego Warszawa na stanowisko kierownika sądu[19][20]. Z dniem 30 listopada 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[21].
Od 1926 był mężem Ireny Kurowskiej, z którą miał dwóch synów: Andrzeja (ur. 2 sierpnia 1926) i Ryszarda (ur. 6 października 1927)[5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8006[1]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[23][24]
- Złoty Krzyż Zasługi 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”[25][26]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[23]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[23]
- Odznaka Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego[23]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 61. [dostęp 2021-07-01].
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 23. [dostęp 2021-07-01].
- ↑ Zygmunt Andrzej Borawski h. Bojcza [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-07-01].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 896.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 9 listopada 1920 roku, s. 881.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 379, 563.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1005, 1017, 1501.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 274.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 916, 928.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 9 stycznia 1925 roku, s. 5.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199, 204.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 90, 93.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 308, 887.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 252.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1005.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 .
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 308.
Bibliografia
edytuj- Borawski Zygmunt. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.54-4480 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-16].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2017-03-05].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.