Zygmunt Grabowski (pułkownik)
Zygmunt Grabowski[1] (ur. 23 kwietnia 1892, zm. 7 września 1968 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Płk. Zygmunt Grabowski | |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data urodzenia |
23 kwietnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1968 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Syberyjski Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 23 kwietnia 1892 w rodzinie Leona i Karoliny z Wyżgów. Ukończył Szkołę Wojskową w Irkucku. Podczas I wojny światowej był oficerem 136 taganrodzkiego pułku piechoty. Po wybuchu rewolucji październikowej 1917 - w 3 północnym pułku strzelców. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 w stopniu majora służył w szeregach 1 Syberyjskiego pułku piechoty.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 287. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W 1923, jako oficer przydzielony do Sztabu Generalnego, pełnił służbę w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisku szefa Oddziału III[3]. 2 listopada 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu na stanowisko szefa sztabu. W czasie studiów w Wyższej Szkole Wojennej oraz służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie[4]. 3 maja 1926 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6][7]. 18 czerwca 1930 został powołany na stanowisko dowódcy 49 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi[8][9]. 21 grudnia 1932 roku awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1938 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.
Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i został dowódcą piechoty dywizyjnej sformowanej 13 listopada 1939 1 Dywizji Grenadierów[10]. Po kampanii francuskiej 1940 przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam został dowódcą 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sformowanej 24 listopada 1940 w szkockim mieście Dunfermline. 1 maja 1942 został przeniesiony do I Oficerskiego Baonu Szkolnego i wyznaczony na stanowisko komendanta zgrupowania oficerów sztabowych[11]. Po wojnie pozostał na emigracji.
Zmarł 7 września 1968 w Londynie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3782[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania)
Przypisy
edytuj- ↑ W ewidencji wojskowej figurował, jako Zygmunt II Grabowski, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 81, 146.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 74, 140, 346.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 51, 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20, 577.
- ↑ 1 Dywizja grenadierów w kampanii Francuskiej 1940 roku. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-31].
- ↑ Rozkazy dzienne. I Oficerski Baon Szkolny, 1942, s. 87.
- ↑ Franciszek Dindorf-Ankowicz: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 82 Syberyjski Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 46.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.