barbarzyńca (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌbarbaˈʒɨ̃j̃nt͡sa], AS[barbažĩ ̯nca], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. staroż. człowiek, który nie należy do kręgu kultury grecko-rzymskiej; zob. też barbarzyńca w Wikipedii
(1.2) ktoś niecywilizowany, prymitywny
(1.3) pot. określenie używane względem obcych, nieznanych ludzi i kultur
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) (…) słuszną jest rzeczą, by Hellenowie nad barbarzyńcami panowali, jako że barbarzyńca i niewolnik to z natury jedno i to samo[1].
(1.3) Mijając ulicę DescartesSchodziłem ku Sekwanie, młody barbarzyńca w podróżyOnieśmielony przybyciem do stolicy świata[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) Berber, cudzoziemiec, ignorant, dzikus, daw. barbarzyniec
(1.2) okrutnik, prymityw
(1.3) cudzoziemiec, dzikus, ignorant
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. barbarzyństwo n, barbarzyńskość ż, barbaryzm mrz, Barbara ż, Berber mos
forma żeńska barbarzynka ż
przym. barbarzyński
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. barbarus – oznaczenie każdego obcokrajowca stosowane przez starożytnych Rzymian < gr. βαρβάρους (bárbaros) → nie mówiący po grecku[3]
(1.2) od (1.1)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Arystoteles, Polityka, księga pierwsza: Definicja państwa. Człowiek jest z natury stworzony do życia w państwie, tłum. Ludwik Piotrowicz.
  2. Czesław Miłosz, Rue Descartes.
  3. Mirosław Korolko, Słownik kultury śródziemnomorskiej w Polsce: idee, pojęcia, miejsca z wypisami literackimi, 2004.