Świadkowie Jehowy w Republice Środkowoafrykańskiej
| Państwo | |
|---|---|
| Liczebność (2023) |
2932 |
| % ludności kraju (2023) |
0,06% |
| Liczba zborów (2023) |
64 |
| Rozpoczęcie działalności |
Świadkowie Jehowy w Republice Środkowoafrykańskiej – społeczność wyznaniowa w Republice Środkowoafrykańskiej, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca w 2023 roku 2932 głosicieli, należących do 64 zborów. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej w 2023 roku zgromadziło się 20 176 osób[1][2][a]. Działalność miejscowych i Świadków Jehowy z Czadu koordynuje Biuro Oddziału w Bangui[3].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki
[edytuj | edytuj kod]Początek działalności tego wyznania w tym kraju datuje się na rok 1947. Wówczas to Josué Dioh powrócił z Kamerunu, gdzie uczęszczał na zebrania religijne Świadków Jehowy. Wkrótce rozpoczął działalność kaznodziejską. Skontaktował się też ze szwajcarskim Biurem Oddziału, aby wysłano publikacje do Etienne Nkounkou w Bangui, który je co tydzień analizował z grupą zainteresowanych[4].
W kolejnych latach miejscowe władze zakazały rozpowszechniania tych publikacji, toteż miejscowi głosiciele posługiwali się w działalności kaznodziejskiej samą Biblią. W roku 1950 grupki zainteresowanych w Bangui odwiedził Eric Cooke, misjonarz z Rodezji Południowej (obecnie Zimbabwe). Pierwszy zbór poza stolicą kraju założono w kwietniu 1950 roku w Dekoa, a w następnym roku w Ippy. W 1955 w Bangui działało około 200 głosicieli. W 1957 roku pozwolono na rozpowszechnianie niektórych publikacji. W kraju zanotowano liczbę około 500 głosicieli.
Prawna rejestracja i ograniczenia działalności
[edytuj | edytuj kod]28 marca 1961 roku zalegalizowano działalność Świadków Jehowy. W roku 1962 przybyli pierwsi misjonarze, absolwenci Szkoły Gilead. 2 kwietnia 1962 roku kraj odwiedził Milton Henschel. 1 września 1963 w stolicy otwarto Biuro Oddziału.
Nadzorcą obwodu i nadzorcą Biura Oddziału był Maxim Danylenko. W 1976 roku działalność Świadków Jehowy w Republice Środkowoafrykańskiej została zakazana. Po jakichś dwóch latach zakaz został zniesiony, a Maxim Danylenko powrócił do pracy w obwodzie[5].
Ponowna legalizacja działalności
[edytuj | edytuj kod]20 stycznia 1993 roku tamtejszy rząd oficjalnie zezwolił Świadkom Jehowy na wznowienie działalności w pełnym zakresie. Ponownie otworzono pięć Sal Królestwa w Bangui, a do kraju wysłani zostali pionierzy – głównie z Francji. W 1996 roku liczba głosicieli przekroczyła 2000, a dziesięć lat później zanotowano ich 2769. W latach 1999 i 2000 miejscowi wyznawcy udzielili pomocy współwyznawcom-uchodźcom z Demokratycznej Republiki Konga[6]. Pod koniec roku 2011 do kraju przybyli misjonarze ze Szkoły Gilead. 19 listopada 2011 roku oddano do użytku nowe obiekty Biura Oddziału m.in. 8 biur tłumaczeń, które nadzorują tłumaczenie literatury biblijnej na język sango i siedem innych lokalnych języków[3]. 30 grudnia 2016 roku na kongresie pod hasłem „Lojalnie trwajmy przy Jehowie!” ogłoszono wydanie Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata w języku sango[7], w 2008 roku w tym języku wydano Chrześcijańskie Pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata (Nowy Testament). W roku 2017 z powodu nasilających się konfliktów zbrojnych w różnych częściach kraju, Świadkowie Jehowy byli zmuszeni do ucieczki do Kamerunu i Demokratycznej Republiki Konga, gdzie otrzymali pomoc od współwyznawców[8]. W 2020 roku osiągnięto liczbę 2962 głosicieli.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 roku do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Od 1 kwietnia 2022 roku program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadzany jest w formie hybrydowej: w Sali Królestwa i poprzez wideokonferencje (jest też transmitowany przez stacje radiowe i telewizyjne). Do końca roku 2022 wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program został zamieszczony w oficjalnym serwisie internetowym jw.org.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Republika Środkowoafrykańska – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2024-04-14].
- ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy w poszczególnych krajach w roku 2023 [online], jw.org [dostęp 2024-04-14].
- ↑ a b Watchtower, Biuro Oddziału w Republice Środkowoafrykańskiej [online], jw.org [dostęp 2013-12-13].
- ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2004, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2004, s. 135.
- ↑ Watchtower, Nie opuszczam rąk, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, CXXXIX, Towarzystwo Strażnica, sierpień 2018, s. 16, ISSN 1234-1150.
- ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2000, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2000, s. 51, 52.
- ↑ Watchtower, A sigi na Mbeti ti Nzapa ti fini dunia na Sango, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Watchtower, marzec 2017, s. 11.
- ↑ Watchtower, Świadkowie w Republice Środkowoafrykańskiej zmuszeni do ucieczki z powodu konfliktów zbrojnych [online], jw.org, 14 września 2017 [dostęp 2017-09-14].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Świadków Jehowy 1994–2017
- 1974 Yearbook of Jehovah's Witnesses, Watchtower, 1974, s. 34–41 (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Watchtower, Świadkowie Jehowy na całym świecie. Republika Środkowoafrykańska [online], jw.org [dostęp 2017-04-11].
- Religion by Location: Canada, continued... [online], adherents.com [zarchiwizowane z adresu 2010-05-05] (ang.).
- U.S. Departmen of State i inni, Central African Republic - International Religious Freedom Report 2005 [online], state.gov [zarchiwizowane z adresu 2012-01-13] (ang.).
- Jehovah's Witnesses Interactive Map of the Worldwide Work [online], ilabmedia.com [dostęp 2010-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2005-05-04] (ang.). – interaktywna mapa z danymi statystycznymi z lat 2002–2008