Przejdź do zawartości

109 Szpital Wojskowy w Szczecinie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ)
Godło szpitala
Ilustracja
109 Szpital Wojskowy w Szczecinie
Data założenia

9 grudnia 1944 Czemierniki

Typ szpitala

wojskowy szpital specjalistyczny

Państwo

 Polska

Adres

ul. Piotra Skargi 9-11,
70-965 Szczecin

Liczba lekarzy

135 (łączna liczba osób zatrudnionych w szpitalu to – 577 w tym 22 żołnierzy zawodowych)

Liczba personelu medycznego

196 (pielęgniarek i położnych)

Dyrektor

komendant płk Krzysztof Jurkowski

Łóżka szpitalne

147

Oddziały szpitalne

11

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ)”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ)”
Położenie na mapie Szczecina
Mapa konturowa Szczecina, po lewej znajduje się punkt z opisem „109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ)”
Ziemia53°26′36,3972″N 14°32′25,9509″E/53,443444 14,540542
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

109 Szpital Wojskowy z Przychodnią Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Szczecinie (109 SzWzP SP ZOZ) – szpital sformowany 9 grudnia 1944 jako 12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny[a] w składzie 2 Armii Wojska Polskiego, przemieszczał się z frontem od Czemiernik po Ruszów k. Zgorzelca; po wojnie stacjonował w Starogrodzie (Stargard); od 14 sierpnia 1945 w Szczecinie przy ul. Piotra Skargi 9–11, od 1 stycznia 1999 funkcjonuje jako 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ); nadzorowany przez Ministra Obrony Narodowej.

Historia – formowanie, zmiany organizacyjne, wydarzenia do 1945

[edytuj | edytuj kod]

Geneza szpitala

[edytuj | edytuj kod]

Zapowiedzią powstania dzisiejszego 109 Szpitala Wojskowego w Szczecinie był rozkaz nr 8 z dnia 20 sierpnia 1944 Naczelnego Dowódcy WP[2], a następnie rozkaz nr 2 z 22 sierpnia 1944 wydany przez dowódcę 2 Armii Wojska Polskiego. 9 grudnia 1944 r., po prawie czterech miesiącach od rozkazu nr 8, ukazał się pierwszy rozkaz nowo zorganizowanego szpitala w Czemiernikach w powiecie lubartowskim z nazwą 12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny (12 PRSzCh)[b]. Był podporządkowany 3 Polowemu Punktowi Ewakuacyjnemu z komendant mjr Leon Gecow. Składał się z komendy i oddziałów: ewakuacyjnego, leczniczego, zaopatrzenia i kwatermistrzowskiego[4][5]. Składał się z 20 żołnierzy: sześciu oficerów[6], podoficer, dziesięciu szeregowych, trzy sanitariuszki[6][7]. Komendantem został por. lek. Alfred Ganczarski[c][3][7].

Przegrupowanie z Czemiernik na Dolny Śląsk (1945)

9 grudnia 1944 12 PRSzCh został przegrupowany do Milanowa. 10 grudnia 1945 do pełnienia obowiązków komendanta szpitala został wyznaczony kpt. lek. Bronisław Rabinowicz[8][9][10]. 1 stycznia 1945 12 PRSzCh przegrupował się z Milanowa do Kąkolewnicy[9]. Kadra szpitala zaczęła intensywne zgrywanie personelu pod względem medycznym i wojskowym. Szpital przebywał do 28 stycznia 1945 w Kąkolewnicy Wschodniej na Lubelszczyźnie[11][12].

 Osobny artykuł: Uroczysko Baran.

17 stycznia 1945 12 PRSzCh rozpoczął przegrupowanie z Kąkolewnicy do Kocka i po rozwinięciu rozpoczął w dniu 18 stycznia przyjmowanie rannych i chorych ze szpitali polowych I Armii WP. 20 stycznia 1945 12 PRSzCh przeszedł chrzest bojowy, rozwinięta została sala operacyjna, przeprowadzono cztery pierwsze operacje, przyjęto 100 rannych, z których 45 przekazano do 62 Szpitala Ewakuacyjnego w Lublinie[13][14]. W Kocku szpital stacjonował do 2 lutego 1945. Zadaniem szpitala było przyjmowanie rannych z I Armii oraz medyczne zabezpieczenie marszu 9 Dywizji Piechoty, następnie 7 Dywizji Piechoty 2 Armii WP[15]. Z dniem 2 lutego 1945 12 PRSzCh rozpoczął przegrupowanie z Kocka do Kutna, na podstawie rozkazu nr 541 Naczelnego Dowódcy WP z 26 stycznia 1945[16]. W okresie od 8 lutego do 23 lutego 1945 rozwinięty był w Kutnie[12]. W okresie tym toczyły się walki o Wał Pomorski. Ogólna liczba chorych żołnierzy przyjętych przez cały okres od Kocka do Kutna wyniosła 191[13][14]. 11 marca 1945 12 PRSzCh po wykonaniu ewakuacji rannych został skierowany na stację kolejową Witonia k/Kutna i po załadowaniu nastąpiło przetransportowanie transportem kolejowym przez Łódź, Poznań do Choszczna. Przegrupowanie szpitala trwało od 11 do 16 marca 1945[10]. Następnie został skierowany z Choszczna przez Poznań transportem kolejowym na Dolny Śląsk[17].

Szpital w operacji łużyckiej (17.04–08.05.1945)

26 marca 1945 transport kolejowy jednostek kwatermistrzowskich 2 Armii WP rozładowano na stacji Twardogóra (niem. Festenberg, z nazwą polską w 1945 Twardagóra, od 1946 Twardogóra), k. Oleśnicy[18]. 29 marca 12 PRSzCh wyładował swój transport w Oleśnicy. 3 kwietnia 1945 transportem kolejowym z Twardejgóry 12 PRSzCh został dyslokowany do Trzebnicy. W rejon ten było przemieszczonych większość jednostek kwatermistrzowskich[18]. Następnie 12 PRSzCh został skierowany własnymi samochodami w kierunku frontu. Komendantem został kpt./mjr lek. Michał Szaban[19]. 4 kwietnia 1945 do 9 kwietnia 12 PRSzCh był przegrupowany z Boleścina i 17 kwietnia dotarł do Ruszowa (do roku 1945 niem. Rauscha), gdzie rozwinął się w składzie bazy szpitalnej armii (tzw. kolektor szpitalny)[20][21][22]. Struktura 12 Polowego Ruchomego Szpitala Chirurgicznego w Ruszowie była następująca[23]:

  • komendant szpitala
  • komenda szpitala
  • sekcja polityczna
  • oddział przyjęć i segregacji
  • 2 chirurgiczne oddziały lecznicze
  • oddział internistyczno-chirurgiczny
  • oddział oparzeniowy
  • oddział okulistyczny
  • oddział szczękowy
  • oddział czaszkowy
  • oddział neurochirurgiczny
  • gabinet radiologii lekarskiej
  • laboratorium
  • apteka
  • kwatermistrzostwo

16 kwietnia 1945 rozpoczęła się operacja forsowania Nysy Łużyckiej. 12 PRSzCh w okresie operacji łużyckiej odgrywał znaczącą rolę wśród szpitali bazy armijnej, specjalizował się w leczeniu rannych w głowę, kręgosłup, klatkę piersiową, jamę brzuszną oraz uszkodzeń wzroku i słuchu[20]. Szpital liczył około 40 osób personelu[24]. Komendantem szpitala był mjr lek. Michał Szaban[25]. 18 czerwca 1945 12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny wraz z 13 PRSzCh[26] został przeniesiony do Starogrodu, gdzie był szpitalem nie rozwiniętym[26].

 Osobny artykuł: Operacja łużycka.

Historia – zmiany organizacyjne, wydarzenia po 1945

[edytuj | edytuj kod]

Przegrupowanie do Poznania, Starogrodu, Szczecina (1945)

[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1945, po wyewakuowaniu rannych, 12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny przegrupował się do bazy szpitalnej frontu (Okręgowy Szpital Nr 5[d] w Poznaniu), gdzie otrzymał nowe zadanie i 29 czerwca 1945 r. przybył do nowego miejsca postoju w Starogrodzie, pozostając w stanie zwiniętym[27][13][14]. 29 lipca 1945 nastąpiła zmiana na stanowisku komendanta szpitala, którym został mjr sł. med. Eugeniusz Andrejew[28], a po nim kpt/mjr lek. Bronisław Rabinowicz. W lipcu 1945 r. na podstawie decyzji prezydenta miasta, inż. Piotra Zaremby nastąpiło przekazanie szpitala wojsku[1][14].

12 Chirurgiczny Polowy Szpital Ruchomy (1945)

[edytuj | edytuj kod]

14 sierpnia 1945 rozkazem Naczelnego Dowództwa WP przeformowano 12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny w 12 Chirurgiczny Polowy Szpital Ruchomy w Szczecinie. Miał 200 łóżek i wszedł w posiadanie nowoczesnego obiektu, gdzie wcześniej była tu Pomorska Klinika Kobieca(inne języki)[e]. 14 sierpnia 1945 nastąpiło przyjęcie obiektu przez szpital wojskowy[14]. Szpital wojskowy przez długi czas był jedynym, pełniącym nieustanny dyżur szpitalem, niosącym pomoc zarówno wojsku, jak i ludności cywilnej. Szpital Kolejowy, będący aż do 1947 r. jedynym szpitalem cywilnym w Szczecinie, posiadającym, podobnie jak szpital wojskowy, pełną obsadę dyżurną szpitala i ambulatorium w późniejszym okresie przejął część zadań szpitala wojskowego[30][14].

Szpital Garnizonowy, reorganizacje szpitala (1945–1951)

[edytuj | edytuj kod]

6 września 1945 rozkazem Naczelnego Dowództwa WP przeformowano 12 PRSzCh w Szpital Garnizonowy w Szczecinie[31]. 1 grudnia 1945 szpital został przekształcony, zgodnie z etatem Nr 21/26 w Wojskowy Szpital Garnizonowy z Polikliniką w Szczecinie i przeszedł na etat pokojowy[32]. Wkrótce utworzono w nim oddziały skórno-wenerologiczny i okulistyczno-laryngologiczny[33]. W dniu 5 kwietnia 1946 szpital został przekształcony na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 103 z dnia 18 marca 1946 r., zgodnie z etatem 21/21 w Wojskowy Szpital Okręgowy Nr 6[34]. Komendantem szpitala był dalej mjr lek. Eugeniusz Andrejew[34]. 15 maja 1946 została zorganizowana Szkoła Pielęgniarska, gdzie uczyło się 30 przyszłych pielęgniarek[34]. W tym samym roku powstała pracownia Anatomii Patologicznej[35]. Z końcem sierpnia komendantem został ponownie mjr dr. Bronisław Rabinowicz[34]. W dniu 1 listopada 1946 została otwarta Szkoła Podoficerów Sanitarnych[34]. W tym samym miesiącu nastąpiła kolejna zmiana nazwy szpitala na podstawie rozkazu nr 0159 Naczelnego Dowódcy WP, szpital przyjął nazwę Okręgowy Szpital Wojskowy z Polikliniką Nr 2[34]. 4 grudnia 1946 zgodnie z etatem nr 21/66 szpital został przekształcony w Wojskowy Szpital Garnizonowy w Szczecinie z ilością łóżek 150[36]. Na początku 1948 r. ilość łóżek zwiększono do 200[36]. W dniu 19 maja 1949 r. zgodnie z etatem nr 21/144 powstał oddział położniczo-ginekologiczny, który współdziałał z kliniką PAM[37]. Podjęto decyzję o przekazaniu części pomieszczeń szpitala Klinice Położniczo-Ginekologicznej Pomorskiej Akademii Medycznej i utworzono w 1950 r. Szpital Kliniczny nr 3[37]. W dniu 30 września 1949 mjr lek. Bronisław Rabinowicz przekazał obowiązki komendanta szpitala ppłk. lek. Borysowi Wierstakowowi[37][38].

109 Wojskowy Szpital Garnizonowy (1951)

[edytuj | edytuj kod]

W 1951 placówka na podstawie rozkazu Dowódcy POW nr 00313 z dnia 4 września 1951 r. stała się 109 Wojskowym Szpitalem Garnizonowym[f], dalej rozkazu Dowódcy POW nr 00313 z dnia 4 września 1951 r.[40] Powstał pododdział neurologiczny przy oddziale wewnętrznym[37]. W latach 1950–1954 szpital organizował Batalion Medyczno-Sanitarny na poligonie Drawsko[37]. 28 listopada 1951 komendantem został ppłk dr med. Jerzy Gina, a ppłk lek. Borys Wierstakow odszedł na stanowisko szefa służby zdrowia Marynarki Wojennej[37]. W tym okresie było leczonych stacjonarnie 39 312 osób, a 148 032 osób skorzystało z porad i zabiegów ambulatoryjnych[41]. 1 stycznia 1963 zlikwidowano Państwowy Szpital Kliniczny nr 3 i z nowym etatem nr 21/256 zorganizowano w szpitalu 180-łóżkowy oddział ginekologiczno-położniczy, był bazą dla Kliniki Ginekologii i Położnictwa PAM[42]. Etatowa liczba łóżek szpitala wzrosła do 480[42]. W lipcu 1963 r. powstała Stacja Krwiodawstwa (Punkt Krwiodawstwa). 28 września 1966 zmarł nagle na terenie szpitala komendant płk lek. Bolesław Szaniawski, po którym na krótko komendantem został mjr lek. Tadeusz Marcinkowski, po nim od 31 grudnia 1966 płk lek. Bogdan Zieleniak[42]. W listopadzie 1968 na podstawie rozkazu Ministra Obrony Narodowej została powołana kompania akademicka Wojskowej Akademii Medycznej przy 109 Wojskowym Szpitalu Garnizonowym[g] W dniu 2 czerwca 1973 zmarł podczas wykonywania obowiązków służbowych komendant szpitala płk lek. Bogdan Zieleniak[42].

109 Wojskowy Szpital Rejonowy, 109 Wojskowy Szpital Wojskowy z Przychodnią

[edytuj | edytuj kod]

1 września 1973 r. obowiązki komendanta szpitala objął płk dr hab. n. med. Tadeusz Brzeziński[42]. 1 marca 1974 placówka doczekała się rangi szpitala rejonowego z 620 łóżkami pod nazwą 109 Wojskowy Szpital Rejonowy. Uruchomiono nowe pracownie, zintegrowano bloki operacyjne, zorganizowano ogólnoszpitalną izbę przyjęć. Powstały następne oddziały: urazowo-ortopedyczny, rehabilitacji, neurologii i chorób płuc. Zostały uruchomione nieetatowe pracownie: izotopowa, endoskopii oraz bronchoskopii. Powstał oddział izolacyjny w obrębie Kliniki Patologii Ciąży. W 1975 w szpitalu na oddziale wewnętrznym wykonano pierwszą biopsję nerki, w 1976 pierwszą biopsję wątroby oraz dializę otrzewnową w ostrej niewydolności nerek[30][43]. We wrześniu 1978 w związku z odejściem płk Tadeusza Brzezińskiego, komendantem został dotychczasowy zastępca ds. lecznictwa, ppłk lek. Wit Sabatt[44]. W 1980 utworzono poradnię zwalczania bólu i poradnię akupunktury. W 1981 powstał oddział urologii, rehabilitacji leczniczej. Zwiększono liczbę łóżek do 640, zmieniono nazwę na 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią. W 1981 zaprzestana została działalność klinik PAM, które działały na terenie szpitala wojskowego. Dużą rolę odegrały w historii szpitala kliniki Pomorskiej Akademii Medycznej, które rozpoczęły działalność w szpitalu od 1949 r. W latach 80. w obrębie oddziału wewnętrznego powstała pracownia kardiometrii, gabinet endoskopii (gastroskopia, kolonoskopia), sala intensywnej opieki kardiologicznej. Od 1983 wprowadzono w Szczecinie rejonizację opieki położniczo-ginekologicznej i oddział rozpoczął przyjmować pacjentki cywilne. W 1984 przychodnię szpitala przeniesiono do budynku po WKU oraz WRZKB, u zbiegu ulic Piotra Skargi i Szymanowskiego. Z dniem 1 lutego 1985 zafunkcjonował w szpitalu oddział neurochirurgii, w początkowym okresie jako pododdział oddziału urazowo-ortopedycznego, jako samodzielny oddział od dnia 22 października 1987. W 1989 uruchomiono wspólnie z Wojewódzkim Wydziałem Zdrowia, wojewódzką przychodnię dla chorych ze stomią. W lipcu 1987 zgodnie z etatem szpitala zafunkcjonował oddział urologii z 30 łóżkami, zwiększając liczbę łóżek w szpitalu do 670.[45] 9 grudnia 1994 r. szpital obchodził uroczyście rocznicę 50-lecia działalności[46]. W 1997, po kilkuletniej przerwie, został utworzony oddział rehabilitacji[47].

109 Szpital Wojskowy Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (1998-1999)

[edytuj | edytuj kod]

W 1998 szpital mocą rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 43 z dnia 07.10.1998 roku, aby móc kontraktować świadczenia zdrowotne został przekształcony w Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej. Na mocy rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 50 z dnia 07.10.1998 roku nadano szpitalowi statut. Powyższe zmiany podyktowane zostały reformą państwowej służby zdrowia i powołaniem Kas Chorych w tym 17. Branżowej[48].

109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ) (1999–2020)

[edytuj | edytuj kod]

Od 1 stycznia 1999 r. nazwa szpitala brzmiała – 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ)[30][14][48]. W 1999 r. powstał w szpitalu oddział kardiologii[49][14]. W 2001 powstały oddziały chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej, endokrynologii i pracownia medycyny nuklearnej[50]. 16 lipca 2004 komendantem został ekonomista mjr Dariusz Ksiądz[30]. 9 grudnia 2004 minęła 60. rocznica działalności 109 Szpitala Wojskowego w Szczecinie[30][14]. Wśród zaproszonych gości był między innymi prezydent Szczecina Marian Jurczyk. W 2006 został utworzony w szpitalu oddział hematologii, powstały na bazie pododdziału chemioterapii, który funkcjonował przy oddziale wewnętrznym[51].

Szpital
Szczecin, 2014 r. 70-lecie 109 SzW
Nowy komendant 109 SzW (2016)

W 2008 r. 109 Szpital nawiązał współpracę ze szpitalem wojskowym z Niemiec – Bundeswehrkrankenhaus w Hamburgu[52]. W maju 2009 połączono oddział ortopedii z oddziałem neurochirurgii[53]. W dniu 15 września 2010 r. dotychczasowy komendant szpitala płk Dariusz Ksiądz przekazał obowiązki płk Januszowi Gembarzewskiemu[54][55][14]. W 2012 komendantem szpitala został płk Marcin Sygut[56]. 9 maja 2014 otworzono pracownię tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego, przy udziale ministra Obrony Narodowej Tomasza Siemoniaka, Szefa Sztabu Generalnego gen. broni Mieczysława Gocuła, Szefa Inspektoratu Wojskowej Służby Zdrowia gen. bryg. lek. Piotra Dzięgielewskiego[57]. 5 grudnia 2014 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ w Szczecinie obchodził 70-lecie. Honorowy patronat objął Minister Obrony Narodowej[58]. Z dniem 4 kwietnia 2016 do czasowego pełnienia obowiązków komendanta został wyznaczony ppłk Jarosław Narloch[55]. 15 marca 2017 wizytował szpital podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej prof. dr hab. Wojciech Fałkowski[59]. 31 lipca 2017 komendantem został płk Krzysztof Pietraszko[60]. Od 1 lutego 2022 komendantem został płk Krzysztof Jurkowski[61].

Organa, obsada komendy, struktura szpitala

[edytuj | edytuj kod]

Organa szpitala[7]

[edytuj | edytuj kod]
  • Komendant
  • Rada Społeczna szpitala

Obsada komendy szpitala

[edytuj | edytuj kod]

Obsada komendy szpitala na kierowniczych stanowiskach na dzień 1 stycznia 2023 była następująca[62]:

  • płk mgr Krzysztof Jurkowski – komendant szpitala
  • lek. Monika Leder – zastępca komendanta ds. lecznictwa, kierownik Przychodni Specjalistycznej
  • ppłk mgr farm. Jacek Sypko – zastępca komendanta ds. VI obwodu profilaktyczno-leczniczego
  • mgr Małgorzata Szelągiewicz – zastępca komendanta ds. organizacyjno-ekonomicznych/główna księgowa
  • ppłk rez. lek. stom. Małgorzata Majewska-Dziadosz – kierownik Przychodni Stomatologicznej
  • dr n. o zdr. Katarzyna Grabowiecka – naczelna pielęgniarka, pełnomocnik ds. zintegrowanego systemu zarządzania
  • ppłk Jacek Jarmolik – szef logistyki

Struktura organizacyjna[7]

[edytuj | edytuj kod]
  • Komendant
  • Komenda
  • Szpital Wielospecjalistyczny
  • Przychodnia z poradniami
  • Ambulatoryjna Opieka Specjalistyczna i Diagnostyczna
  • Ambulatoryjna Opieka Specjalistyczna i Rehabilitacyjna
Oddziały
Szpital, oddziały, przychodnia
Naczelna pielęgniarka i oddziałowe
Personel Przychodni 109 SzW
Szczecin, 2014 r.
Szczecin, 2014 r. Oddział ortopedii i traumatologii
Przychodnia 109 Szpitala Wojskowego

Szpital dysponuje następującymi oddziałami[7]:

  • izba przyjęć
  • blok operacyjny
  • chorób wewnętrznych
  • dermatologiczny
  • chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej
  • ortopedii i traumatologii narządu ruchu
  • chirurgii ogólnej
  • rehabilitacyjny
  • urologiczny
  • anestezjologii i intensywnej terapii
  • otolaryngologiczny
  • kardiologiczny
  • hematologii
  • endokrynologii
Laboratoria, pracownie, apteka
  • laboratorium mikrobiologiczne
  • laboratorium analityczne
  • pracownia medycyny nuklearnej
  • zespół pracowni medycyny laboratoryjnej
  • pracownia endoskopowa
  • pracownia kardiometryczna
  • pracownia radiologii
  • pracownia patomorfologii
  • pracownia tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego
  • fizykoterapia
  • apteka
  • sterylizatornia
Przychodnia

W Przychodni funkcjonują 22 poradnie w zakresie Ambulatoryjnej Opieki Specjalistycznej oraz 4 gabinety, w tym pediatryczny w zakresie Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Przychodnia szpitala dysponuje następującymi poradniami[7]:

  • poradnie lekarza POZ
  • poradnia alergologiczna
  • poradnia chirurgiczna
  • poradnia chorób płuc
  • poradnia dermatologiczna
  • poradnia diabetologiczna
  • poradnia endokrynologiczna
  • poradnia gastroenterologiczna
  • poradnia ginekologiczno-położnicza
  • poradnia hematologiczna
  • poradnia kardiologiczna
  • poradnia otolaryngologiczna
  • poradnia neurologiczna
  • poradnia okulistyczna
  • poradnia chirurgii urazowo-ortopedycznej
  • poradnia reumatologiczna
  • poradnia urologiczna
  • przychodnia stomatologiczna

Forma prawna

[edytuj | edytuj kod]

109 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ w Szczecinie stanowi część Zespołu Opieki Zdrowotnej i działa na podstawie[7]:

  1. Ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 O zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408 z późniejszymi zmianami).
  2. Ustawy z dnia 6 lutego 1997 O powszechnym ubezpieczeniu (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późniejszymi zmianami).
  3. Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 43 z dnia 7 sierpnia 1998 o przekształceniu w Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej.
  4. Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 50 z dnia 7 października 1998 o nadaniu szpitalowi statutu.
  5. Zarządzenia Nr 16/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 kwietnia 2009 w sprawie zmiany statutów niektórych wojskowych szpitali i przychodni lekarskich, samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej.
  6. Zarządzenia Nr 8/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 lutego 2012 w sprawie nadania statutu 109 Szpitalowi Wojskowemu z Przychodnią Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w Szczecinie

Żołnierze szpitala

[edytuj | edytuj kod]

Komendanci szpitala

[edytuj | edytuj kod]
  • por. lek. Alfred Ganczarski (1944)
  • kpt. lek. Bronisław Rabinowicz[8] (1944–1945)
  • kpt./mjr lek. Michał Szaban (1945)
  • mjr med. Eugeniusz Andrejew (1945–1946)
  • mjr/ppłk lek. Bronisław Rabinowicz (1946–1949)
  • mjr/ppłk lek. Borys Wierstakow (1949–1951)
  • ppłk dr med. Jerzy Gin (1951–1954)
  • ppłk dr med. Bronisław Seyda (1954–1958)
  • ppłk lek. Bolesław Szaniawski (1958–1966)
  • mjr lek. Tadeusz Marcinkowski (cz.p.o 1966–1966)
  • płk lek. Bogdan Zieleniak (1966–1973)
  • ppłk lek. Bogdan Dorfler (cz.p.o. 1973–1973)
  • płk Tadeusz Brzeziński (1973–1978)
  • ppłk lek. Wit Sabatt (1978–1986)
  • ppłk lek. Wojciech Sosnowski (1986–1989)
  • płk dr med. Zdzisław Baśkiewicz (1989–1989)
  • płk lek. Wojciech Słomiński (1989–1994)
  • płk dr med. Zdzisław Baśkiewicz (1994–2001)
  • płk dr n. med. Tomasz Dudzik (2001–2004)
  • płk Dariusz Ksiądz (2004–2010)
  • płk Janusz Gembarzewski (2010–2012)
  • płk Marcin Sygut (2012–03.04.2016)
  • ppłk Jarosław Narloch (cz.p.o. od 04.04.2016–30.07.2017)
  • płk Krzysztof Pietraszko (31.07.2017–31.01.2022)
  • płk Krzysztof Jurkowski (01.02.2022–nadal)[63]


płk Dariusz Ksiądz
płk Marcin Sygut
płk Krzysztof Pietraszko

Oficerowie szpitala

[edytuj | edytuj kod]

Ze szpitalem byli związani oficerowie, w tym:

  • Mikołaj Prochorow – lekarz w 12 Ruchomym Szpitalu Chirurgicznym (1945)
  • Stanisław Haduch – został skierowany do 12 Ruchomego Szpitala Chirurgicznego Szpital z ORMU (Oddział Rezerw Medycznego Uzupełnienia) (1945)
  • Tadeusz Brzeziński – komendant szpitala (1973–1978)

Wojskowi i cywile związani ze szpitalem

[edytuj | edytuj kod]

Ze szpitalem byli związani wojskowi i osoby cywilne, w tym:

Certyfikaty i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

109 Szpital Wojskowy z Przychodnią uzyskał między innymi certyfikaty i wyróżnienia[7]:

  • certyfikat Przejrzysta Firma – uzyskany (wrzesień 2008)
  • uznany za Dobry Szpital w Narodowym w Rankingu Szpitali organizowanym przez Super Express – tytuł uzyskany (19.05.2008)
  • medal „90 lat w służbie Inwalidom Wojennym Rzeczypospolitej Polskiej” – wręczony (15.05.2009)
  • certyfikat „Szpital bez bólu” – uzyskany (20.10.2011)
  • Krzyż „95 lat Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej” – wręczony (26.09.2014)
  • certyfikat „Szpital bez bólu” – uzyskany (19.01.2015)
  • certyfikat Rejestracji – uzyskany (9.05.2016)
  • certyfikat w ramach Zintegrowanego Systemu Zarządzania ISO 9001:2008-System Zarządzania Jakością-Certyfikat nr 14180-QMS-001PL – uzyskany (9.05.2016)
  • certyfikat w ramach Zintegrowanego Systemu Zarządzania ISO 14001:2004-System Zarządzania Środowiskowego – Certyfikat nr 14180-EMS-001PL – uzyskany (9.05.2016)
  • certyfikat w ramach Zintegrowanego Systemu Zarządzania OHSAS 18001:2007-System Zarządzania BHP – Certyfikat nr 14180-HAS-001PL – uzyskany (9.05.2016)

Przekształcenia

[edytuj | edytuj kod]
12 Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny → 12 Chirurgiczny Polowy Szpital Ruchomy → Szpital Garnizonowy w Szczecinie → Wojskowy Szpital Okręgowy Nr 6 → Okręgowy Szpital Wojskowy z Polikliniką Nr 2 → 109 Wojskowy Szpital Garnizonowy → 109 Wojskowy Szpital Rejonowy → 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią → 109 Szpital Wojskowy SP ZOZ → 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią (SP ZOZ)
  • Insygnia
  • Odznaka pamiątkowa (2017)
    Odznaka pamiątkowa
    (2017)
  • Oznaka rozpoznawcza na mundur wyjściowy (2021)
    Oznaka rozpoznawcza na mundur wyjściowy
    (2021)
  • Oznaka rozpoznawcza na mundur polowy (2021)
    Oznaka rozpoznawcza na mundur polowy
    (2021)
  • Proporczyk na beret (2021)
    Proporczyk na beret
    (2021)

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Na podstawie rozkazu nr 8 z dnia 20 sierpnia 1944 Naczelnego Dowódcy WP.[1]
  2. ↑ Kazimierz Płoński podaje nazwę szpitala, jako Chirurgiczny Polowy Szpital Ruchomy nr 12.[3]
  3. ↑ Późniejszy szef oddziału personalnego szefostwa służby zdrowia 2 Armii WP w stopniu kapitana[4].
  4. ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego Nr 30/org.[13]
  5. ↑ Niemiecki szpital wybudowany przez braci Stephan w latach 1929–1931. Autorem projektu był Paul Viering. Szpital posiadał 165 łóżek położniczych, 65 ginekologicznych, 114 miejsc dla noworodków i niemowląt oraz szkołę położnych. Była to wówczas jedna z najnowocześniejszych klinik położonych w Niemczech. Symbolem dawnego przeznaczenia szpitala pozostał pomnik (dziś nieistniejący), przedstawiający niewiastę z dzieciątkiem. Miał on być wystawiony dla upamiętnienia żony profesora Stephana(inne języki), która zmarła wkrótce po porodzie. Objęcie szpitala z pełnym wyposażeniem pozwoliło komendantowi szpitala na przekazanie części dotychczas posiadanego sprzętu do organizującego się szpitala zakaźnego[29].
  6. ↑ Rozkaz MON Nr 0055/Org z dnia 18.06.1951r.[39]
  7. ↑ Studenci wojskowi odbywali studia wojskowe w Pomorskiej Akademii Medycznej. Eksperyment trwał do 1971, został przerwany, a studentów celem dokończenia studiów przeniesiono do WAM w Łodzi[41].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Grabarek 2004 ↓, s. 7–8.
  2. ↑ Kaczmarek 1978 ↓, s. 22.
  3. ↑ a b Płoński 1969 ↓, s. 181.
  4. ↑ a b Kaczmarek 1978 ↓, s. 27.
  5. ↑ Płoński 1969 ↓, s. 191.
  6. ↑ a b Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 10.
  7. ↑ a b c d e f g h 109 Szpital Wojskowy z Przychodnia w Szczecinie [online], 109 Szpital Wojskowy z Przychodnia w Szczecinie [dostęp 2024-11-14] (pol.).
  8. ↑ a b Kaczmarek 1978 ↓, s. 719.
  9. ↑ a b Adamski 1993 ↓, s. 5.
  10. ↑ a b Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 88.
  11. ↑ Płoński 1969 ↓, s. 53.
  12. ↑ a b Uciński 1976 ↓, s. 4.
  13. ↑ a b c d Grabarek 2004 ↓, s. 8.
  14. ↑ a b c d e f g h i j Szpital w dobre ręce [online], 24Kurier [dostęp 2020-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-31].
  15. ↑ Adamski 1993 ↓, s. 4.
  16. ↑ Kaczmarek 1978 ↓, s. 146.
  17. ↑ Kaczmarek 1978 ↓, s. 262.
  18. ↑ a b Uciński 1976 ↓, s. 10.
  19. ↑ Płoński 1969 ↓, s. 193.
  20. ↑ a b Płoński 1969 ↓, s. 101.
  21. ↑ Płoński 1969 ↓, s. 134–147.
  22. ↑ Kaczmarek 1978 ↓, s. 691.
  23. ↑ Płoński 1969 ↓, s. 140–141.
  24. ↑ Adamski 1993 ↓, s. 6.
  25. ↑ Płoński 1969 ↓, s. 203.
  26. ↑ a b Płoński 1969 ↓, s. 163.
  27. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 92.
  28. ↑ Adamski 1993 ↓, s. 7.
  29. ↑ Rudnicki 2010 ↓, s. 6.
  30. ↑ a b c d e Grabarek 2004 ↓, s. 8–9.
  31. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 15.
  32. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 15–16.
  33. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 156.
  34. ↑ a b c d e f Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 16.
  35. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 79.
  36. ↑ a b Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 17.
  37. ↑ a b c d e f Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 18.
  38. ↑ Żołnierze walczący, twórcy i bohaterowie [online], cmentarzwojskowy.pl [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-17] (pol.).
  39. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 12.
  40. ↑ Wojtaszak i Kozłowski 2001 ↓, s. 229.
  41. ↑ a b Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 19.
  42. ↑ a b c d e Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 20.
  43. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 21.
  44. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 22.
  45. ↑ Brzeziński i Janicki 1994 ↓, s. 22–23, 35–36, 57, 59.
  46. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 25.
  47. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 26.
  48. ↑ a b Grabarek 2004 ↓, s. 15.
  49. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 32.
  50. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 22.
  51. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 28.
  52. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 15.
  53. ↑ Sygut 2014 ↓, s. 16.
  54. ↑ Pożegnanie byłego Komendanta płk mgr Dariusza Księdza – 109 Szpital Wojskowy z Przychodnia w Szczecinie [online], www.109szpital.pl [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-02] (pol.).
  55. ↑ a b Ze Szczecina do Lublina [online], www.24kurier.pl [dostęp 2017-11-21].
  56. ↑ Ze Szczecina do Lublina [online], 24kurier.pl [dostęp 2020-12-09].
  57. ↑ Minister Obrony Narodowej Tomasz Siemoniak otworzył pracownię tomografii i rezonansu – 109 Szpital Wojskowy z Przychodnia w Szczecinie [online], www.109szpital.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
  58. ↑ Departament Wojskowej Służby Zdrowia. Aktualności [online], dwszdr.wp.mil.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
  59. ↑ Wizyta prof. Fałkowskiego w szpitalu wojskowym w Szczecinie [online], polska-zbrojna.pl [dostęp 2020-12-09].
  60. ↑ Jest nowy komendant szpitala wojskowego [online], 24kurier.pl [dostęp 2020-12-09].
  61. ↑ Nowy komendant szpitala wojskowego w Szczecinie zapowiada dokończenie remontu i lepszą ofertę dla pacjentów [online], szczecin.wyborcza.pl [dostęp 2022-06-16].
  62. ↑ Komenda [online], 109 Szpital Wojskowy z Przychodnia w Szczecinie [dostęp 2024-11-14] (pol.).
  63. ↑ Komenda. 109szpital.pl. [dostęp 2022-12-13].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
  • Tadeusz Brzeziński, Wojciech Janicki: Księga pamiątkowa wydana z okazji pięćdziesięciolecia 109 Szpitala Wojskowego w Szczecinie (1944–1994). Szczecin: JotA, 1994. ISBN 83-901965-2-2.
  • Jerzy Grabarek: Pamiętnik dziesięciolecia 1994–2004 W Sześćdziesięciolecie 109 Szpitala Wojskowego (1944–2004). Szczecin: Szczecińskie Towarzystwo „Pogranicze” wydawnictwo „Dokument” oficyna archiwum Państwowego w Szczecinie, 2004. ISBN 83-89341-16-6.
  • Eugeniusz Uciński: Szlak 2 Armii Wojska Polskiego na Dolnym Śląsku. Rozdział: Eugeniusz Uciński: Szlakami 2 Armii Wojska Polskiego przez Ziemię Dolnośląską. Wrocław: DTSK i WOKOPWiM, 1976, s. 9–38.
  • Czesław Krzemiński: 12 pułk lotnictwa sanitarnego. Warszawa: „Skrzydlata Polska” nr 29 z 20 lipca 1975 r., 1975.
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, tom 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1968, s. 1–250.
  • Kazimierz Płoński: W szeregach służby zdrowia 2 AWP: ze wspomnień lekarza 2 Armii WP. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.
  • Kazimierz Kaczmarek: Druga Armia Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Paweł Wieczorkiewicz: Historia polityczna Polski 1935–1945. Warszawa: Zysk i S-ka, 2005, s. 1–759. ISBN 978-83-7785-425-9.
  • Jacek Rudnicki: Wszystko co małe jest piękne. Szczecin: ISPL Jacek Rudnicki, 2010, s. 1–207. ISBN 978-83-931670-0-5.
  • Janusz Adamski: Od Kocka do Szczecina. Szczecin: 109 Szpital Wojskowy, 1993.
  • Marcin Sygut: 70-lecie 109 Szpitala Wojskowego z Przychodnią SP ZOZ w Szczecinie. Szczecin: 109 Szpital Wojskowy, 2014. ISBN 978-83-7518-717-5.
  • Oficjalna strona szpitala
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=109_Szpital_Wojskowy_w_Szczecinie&oldid=75235600”