(474640) Alicanto
| Data odkrycia |
6 listopada 2004[1] |
|---|---|
| Numer kolejny |
474640 |
| Oznaczenie tymczasowe |
2004 VN112 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Przynależność obiektu |
|
| Półoś wielka | |
| Mimośród |
0,8505[1] |
| Peryhelium | |
| Aphelium | |
| Okres obiegu wokół Słońca |
5629 ± 28[1] lat |
| Inklinacja |
25,58[1]° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | |
| Albedo |
0,04 (szacowane)[3] |
| Jasność absolutna | |
| Typ spektralny | |
(474640) Alicanto (pierwotnie: 2004 VN112) – planetoida sklasyfikowana jako obiekt odłączony[2] (ponieważ jej peryhelium wynosi powyżej 40 au). Obiekt nigdy nie zbliża się do Słońca na dystans mniejszy niż 47 au (tj. w pobliże zewnętrznego krańca pasa Kuipera). Średni dystans od Słońca wynosi ponad 300 au. Silnie ekscentryczna orbita wskazuje, iż obiekt został na nią „wyrzucony” w wyniku silnego oddziaływania grawitacyjnego. Ponieważ jest – podobnie jak inne obiekty odłączone – poza wpływem grawitacji Neptuna, ustalenie przyczyn tego zjawiska jest obecnie niemożliwe. Podobne orbity mają Sedna i (148209) 2000 CR105 (peryhelium ponad 40 au, półoś wielka – ponad 200 au)[5].
Odkrycie i obserwacje
[edytuj | edytuj kod](474640) Alicanto została odkryta 6 listopada 2004 roku w Międzyamerykańskim Obserwatorium Cerro Tololo[6]. Później odnaleziono ją także na zdjęciach wykonanych we wrześniu 2000 roku w ramach przeglądu nieba Sloan Digital Sky Survey[6]. Była obserwowana przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a w listopadzie 2008 roku[6].
Do listopada 2016 roku (474640) Alicanto była obserwowana zaledwie 34 razy (w tym okresie obiekt sześć razy znalazł się w opozycji)[1]. Dla porównania do sierpnia 2016 roku Sedna była obserwowana 192 razy[7].
Orbita
[edytuj | edytuj kod]
(474640) Alicanto jest jednym z dwunastu obiektów odkrytych w Układzie Słonecznym, których półoś wielka ma wartość powyżej 150 au, peryhelium znajduje się poza orbitą Neptuna, a argument perycentrum wynosi 340 ± 55°[8]. Tylko pięć spośród tych planetoid (w tym (474640) Alicanto) ma swoje peryhelia poza obecnym wpływem grawitacyjnym Neptuna. Podobna orientacja orbit tych obiektów w przestrzeni stała się podstawą wysuniętej w 2016 roku hipotezy istnienia dziewiątej planety w Układzie Słonecznym[9].
Orbita (474640) Alicanto jest podobna do orbity 2013 RF98; oznacza to, iż te planetoidy zostały wyrzucone na zewnętrzne obszary Układu Słonecznego przez ten sam obiekt, bądź też mogły być w przeszłości jednym ciałem.
Peryhelium planetoida osiągnęła w sierpniu roku 2009[1], a jej odległość od Słońca w grudniu 2016 roku wynosiła 47,72 au[10]. Do roku 2019 znajdowała się w gwiazdozbiorze Wieloryba.
Właściwości fizyczne
[edytuj | edytuj kod]Na stronie Michaela Browna obiekt widnieje na liście potencjalnych planet karłowatych, o średnicy 319 km, która została obliczona na podstawie oszacowanego albedo rzędu 0,04[3]. Oczekiwana wartość tego parametru jest niska ze względu na niebieski kolor obiektu[3]. Wyższe albedo oznaczałoby, że planetoida miałaby odpowiednio mniejszą średnicę[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k (474640) Alicanto w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- ↑ a b Marc W. Buie: Orbit Fit and Astrometric record for 04VN112. SwRI (Space Science Department), 2007-11-08. [dostęp 2008-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ a b c d e Michael E. Brown: How many dwarf planets are there in the outer solar system? (updates daily). California Institute of Technology. [dostęp 2016-06-16].
- ↑ ABSOLUTE MAGNITUDE (H). NASA/JPL. [dostęp 2008-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-09)].
- ↑ Rodney S. Gomes, Jean S. Soares. Sedna, 2004 VN112 and 2000 CR105: the tip of an iceberg. „Proceedings of the International Astronomical Union”. 5 (S262), s. 67–75, 2009. DOI: 10.1017/S1743921310001511. (ang.).
- ↑ a b c 2004 VN112 Orbit. IAU Minor Planet Center. [dostęp 2016-06-16].
- ↑ (90377) Sedna w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- ↑ JPL Small-Body Database Search Engine: a > 150 (AU) and q > 30 (AU) and data-arc span > 365 (d). JPL Solar System Dynamics. [dostęp 2014-04-09].
- ↑ Alexandra Witze: Evidence grows for giant planet on fringes of Solar System. Nature, 2016-01-20. [dostęp 2016-06-20]. (ang.).
- ↑ AstDyS-2 2004 VN112 Ephemerides. Department of Mathematics, University of Pisa, Italy. [dostęp 2016-12-01]. (ang.).
- ↑ Julio A. Fernandez, Icy Bodies of the Solar System (IAU S263), Cambridge University Press, 29 kwietnia 2010, s. 71–73, ISBN 0-521-76488-2, ISBN 978-0-521-76488-9.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Diagram orbity (474640) Alicanto w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (474640) Alicanto w bazie Minor Planet Center (ang.)