Przejdź do zawartości

Ann Ford

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ann Ford
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1952
Isleworth

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Halowe mistrzostwa Europy
Reprezentacja  Anglia
Igrzyska Wspólnoty Narodów
brąz Edmonton 1978 lekkoatletyka
(bieg na 3000 m)
Mistrzostwa świata w biegach przełajowych
złoto Monza 1974 drużynowo
brąz Limerick 1979 drużynowo
brąz Rzym 1982 drużynowo
Międzynarodowe mistrzostwa w biegach przełajowych
złoto Cambridge 1972 drużynowo

Ann Ford z domu Yeoman (ur. 30 marca 1952 w Isleworth[1][2]) – brytyjska lekkoatletka, biegaczka długodystansowa, medalistka igrzysk Wspólnoty Narodów.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Na igrzyskach Wspólnoty Narodów i mistrzostwach w biegach przełajowych reprezentowała Anglię, a na pozostałych dużych imprezach międzynarodowych Wielką Brytanię.

Zajęła 7. miejsce w biegu na 3000 metrów na mistrzostwach Europy w 1974 w Rzymie[3]. Zdobyła brązowy medal na tym dystansie na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton, przegrywając jedynie ze swą siostrą–bliźniaczką Paulą Fudge i Heather Thomson z Nowej Zelandii[4]. Zajęła 9. miejsce w tej konkurencji na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze[5].

Startowała w powodzeniem w biegach przełajowych. Na międzynarodowych mistrzostwach w 1972 w Cambridge zajęła 11. miejsce indywidualnie i zwyciężyła w klasyfikacji drużynowej[6]. Sześciokrotnie brała udział w mistrzostwach świata w biegach przełajowych, zajmując następujące miejsca: 1974 w Monzy – 4. miejsce, 1975 w Rabacie – 7. miejsce, 1976 w Chepstow – 4. miejsce, 1977 w Düsseldorfie – 7. miejsce, 1979 w Limerick – 9. miejsce i 1982 w Rzymie – 13. miejsce[1]. W 1974 zdobyła złoty, a w 1979 i 1982 brązowe medale w klasyfikacji drużynowej[7].

Zajęła 2. miejsce w maratonie w Londynie z 1988 i 3. miejsce w 1986[8]

Ann Ford była wicemistrzynią Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 3000 metrów w 1974 i 1978 oraz brązową medalistką na tym dystansie w 1973 i 1975[9], a także mistrzynią AAA w biegu maratońskim w 1986 i 1987 oraz wicemistrzynią w biegu ulicznym na 10 mil w 1982[8]. Była brązową medalistką UK Championships w biegu na 1500 metrów w 1977[10]. Była również mistrzynią Anglii w biegu przełajowym w 1976 oraz wicemistrzynią w 1977 i 1982[11].

Rekordy życiowe Ford[1][12]:

  • bieg na 3000 metrów – 8:52,79 (29 sierpnia 1978, Crystal Palace)
  • bieg na 5000 metrów – 15:38,84 (5 czerwca 1982, Eugene)
  • bieg na 15 kilometrów – 52:01 (3 listopada 1985, Gateshead)
  • bieg na 10 mil – 55:19 (18 października 1987, Newcastle)
  • półmaraton – 1:11:36 (30 czerwca 1985, Newcastle)
  • maraton – 2:30:38 (17 kwietnia 1988, Londyn)

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Jej siostra bliźniaczka Paula Fudge również była biegaczką długodystansową[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Ann Ford w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-01-23].
  2. Hall of Fame: Paula Fudge [online], britishathletics.org.uk [dostęp 2021-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-28].
  3. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 551 [dostęp 2021-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  4. Ann Ford [online], thecgf.com [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  5. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 559 [dostęp 2021-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  6. International Cross Country Championships 4.5km CC Women Cambridge Coldham Common Date: Saturday, March 18, 1972 [online], mypage.bluewin.ch/tomtytom, 10 lipca 2006 [dostęp 2021-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2007-10-16] (ang.).
  7. British Medallists in World and European Cross Country Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  8. a b British Road Race Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2020-01-18] (ang.).
  9. AAA Championships (Women) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  10. UK Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  11. British Cross Country Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  12. Ann Ford [online], The Power of 10 [dostęp 2021-01-23] (ang.).
  13. Tim Street, Commonwealth Games: Gold medalist who turned down Olympics chance has no regrets [online], mylondon.news, 26 czerwca 2014 [dostęp 2021-01-23] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]