Barbara Hoff
| Data i miejsce urodzenia |
1932 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
| |
Barbara Hoff (ur. 1932 w Katowicach) – polska projektantka mody.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1954, jeszcze jako studentka, podjęła stałą współpracę z tygodnikiem „Przekrój”, gdzie zatrudnił ją ówczesny redaktor naczelny, Marian Eile. W tygodniku, w którym pracowała do 2002, miała swoją rubrykę "Moda", w której publikowała felietony oraz projekty. Współpracowała również z tygodnikiem „Szpilki” oraz miesięcznikiem „Kobieta i Styl”. Przygotowywała felietony na temat mody dla radia i telewizji, pisała także teksty dla kabaretu Pod Egidą.
W latach 70. zaczęła projektować kolekcje odzieży, które były produkowane na masową skalę (Chciałam nie tylko podpowiadać Polsce, jak się ma ubierać, ale sama tę Polskę ubierać[1]). Założyła firmę „Hoffland”, która na stałe współpracowała m.in. z Domami Towarowymi „Centrum”, późniejszą Galerią Centrum. Współpracę zakończono w 2007. Hoffland działał poza systemem centralnie sterowanego handlu.
Autorka kostiumów do filmów Przekładaniec Andrzeja Wajdy oraz Gra Jerzego Kawalerowicza. Projektowała stroje m.in. dla Haliny Frąckowiak, zespołu Breakout[2]. Opublikowała książkę – zbiór felietonów Cierpienia starej Werterowej (Warszawa, Czytelnik, 1978).
Pierwszy projekt, który Hoff opublikowała w „Przekroju”, to tzw. trumniaki. Hoff wymyśliła, by z białych tenisówek wyciąć środkową część z dziurkami i sznurówkami, obszyć czarną tasiemką i pomalować tuszem do rysunków technicznych. Dzięki temu Polki mogły nosić niedostępne w polskich sklepach czarne baleriny[3].
Jej kolekcje znalazły uznanie rzeszy Polek. W pierwszym dniu sprzedaży premierowej kolekcji Hofflandu, w której przeważał kolorowy sztruks i mini, przed sklep przyszedł tłum ludzi. Przez pierwsze 13 lat Barbara Hoff swoje kolekcje przygotowywała za darmo. Żyła z pensji dziennikarki „Przekroju”. Dopiero potem została zatrudniona na pół etatu w DT „Centrum”.
Odznaczona Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2021)[4].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W 1958 poślubiła Leopolda Tyrmanda. Świadkami na ich ślubie byli: przyjaciółka Barbary Maryna Kobzdejowa oraz Jacek Woźniakowski z „Tygodnika Powszechnego”. Początkowo mieszkali w Krakowie, potem przeprowadzili się do Warszawy na ul. Dobrą. Rozwiedli się, kontaktując się jedynie przez prawników – Tyrmand był już wówczas na emigracji w USA.
Drugim mężem Barbary Hoff jest fotograf Robert Kulesza.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Włodzimierz Kalicki Polityczny fason kiecki Barbary Hoff, Gazeta Wyborcza, 29.01.2007
- ↑ Barbara Hoff, Barbara Hoff : Polskie projekty ; Polscy projektanci, Gdynia 2019, ISBN 978-83-949989-7-4, OCLC 1204627400 [dostęp 2023-02-19].
- ↑ Judyta Fibiger, Political Dress, Culture.pl
- ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis [online], MKiDN [dostęp 2023-04-07].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Włodzimierz Kalicki, Polityczny fason kiecki Barbary Hoff Gazeta Wyborcza, Wysokie Obcasy, 29.01.2007
- Anita Błaszczak, Ciuchy dla ludzi, Rzeczpospolita, 18.06.2001
- Leopold Tyrmand, ''Życie towarzyskie i uczuciowe'' [online], swiatksiazki.pl [zarchiwizowane z adresu 2007-10-10].
- Andrzej Klominek, Życie w Przekroju, Warszawa: „Most”, 1995, ISBN 83-85611-34-7, OCLC 833964260.