Barbara Kostrzewska

Barbara Kostrzewska
Maria
	; Barbara Kostrzewska w „Dziewczęciu z Holandii”
Data i miejsce urodzenia	21 października 1915 ; Jodłowa
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1986 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	śpiewaczka, reżyserka teatralna, łączniczka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Barbara Kostrzewska z domu Trznadel^[1] (ur. 21 października 1915 w Jodłowej, zm. 14 listopada 1986 w Warszawie^[2]^[3]) – polska śpiewaczka (sopran liryczno-koloraturowy), reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru.

Życiorys

Córka Mariana. Ukończyła gimnazjum w Krakowie, następnie seminarium nauczycielskie i rozpoczęła studia w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie, po jego ukończeniu otrzymała tytuł nauczyciela muzyki i śpiewu dla szkół średnich. Wyszła za mąż za adwokata Stanisława Kostrzewskiego, syna burmistrza Przemyśla Józefa^[4]. Zamieszkała w Przemyślu, występowała na scenie Teatru Fredreum. Równocześnie pracowała w seminarium nauczycielskim oraz jeździła na lekcje śpiewu do Lwowa u Augusta Dianniego. Pierwszy występ miał miejsce we Lwowie i był transmitowany przez lokalną rozgłośnię radiową. Wkrótce wystąpiła podczas lwowskich Targów Wschodnich. Następnie pojechała do Warszawy na organizowane przesłuchania wstępne do Teatru Wielkiego, otrzymała angaż z rąk ówczesnego dyrektora Adama Dołżyckiego^[5].

Debiutowała w 1937 w warszawskim Teatrze Wielkim, śpiewając partie Micaeli w Carmen i Małgorzaty w Fauście. W filmie miała zadebiutować w anonsowanej w sierpniu 1939 do realizacji produkcji Kwiaciarka w reżyserii Konrada Toma^[6].

W czasie wojny występowała w repertuarze operetkowym i rewiowym w jawnych teatrach Warszawy i Krakowa, równocześnie należała do Armii Krajowej (ps. „Maria”), gdzie była łączniczką i sanitariuszką. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim.

Po wojnie była solistką Opery Śląskiej w Bytomiu (1946–1949), Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu (do 1954) i Opery Narodowej w Warszawie (do 1957). Zagrała rolę Pauliny Rivoli w filmie Warszawska premiera (1951). Następnie była kierownikiem artystycznym i solistką Teatru Muzycznego Spółdzielczego w Warszawie (do 1959), Teatru Muzycznego w Lublinie (do 1966), gdzie występowała także jako solistka i dyrektorem Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu (do 1979).

Po przejściu na emeryturę wróciła do Warszawy, jednak nadal poświęcała się pracy zawodowej. W ostatnich lata życia zajmowała się reżyserowaniem oraz pracą pedagogiczną. Była jedną z ostatnich primadonn w starym stylu.

Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 154c-4-7)^[7].

Spektakle teatralne (wybór)

Manewry jesienne
1937 – Carmen (Opera Warszawska)
1937 – Faust (Opera Warszawska)
1937 – Słońce Meksyku (Teatr Wielki w Warszawie)
1937 – Ptasznik z Tyrolu
1938 – Książę Szirasu (Teatr Malickiej)
1939 – Dziewczę z Holandii (Teatr Wielki w Warszawie)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (31 stycznia 1953)^[8]

Przypisy

↑ Jan Mazanka: Zakończono projekt. staszowski.eu, 2014-11-12. [dostęp 2014-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-23)].
↑ Józef Kański: „Słowik Warszawy” Barbara Kostrzewska. W: Józef Kański: Mistrzowie sceny operowej. Wyd. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1988, s. 271–272-30. ISBN 83-224-1774-8.
↑ Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy : leksykon polskiej rozrywki 1944–1989 : artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9.
↑ „Powiat staszowski”. Nr 57, s. 41, grudzień 2014. Staszów. ISSN 1641-8212. (pol.).
↑ Wacław Panek, Barbara Kostrzewska i jej uśmiech
↑ Film polski. „Kurjer Poranny”. Nr 235, s. 8, 26 sierpnia 1939.
↑ Cmentarz Stare Powązki: FRANCISZKA SERKOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-02] .
↑ M.P. z 1953 r. nr 15, poz. 206 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

Bibliografia

Józef Kański: „Słowik Warszawy” Barbara Kostrzewska. W: Józef Kański: Mistrzowie sceny operowej. Wyd. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1988, s. 271–272-30. ISBN 83-224-1774-8.
Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy : leksykon polskiej rozrywki 1944–1989 : artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9.
Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik, 1977.

Linki zewnętrzne

Barbara Kostrzewska w bazie IMDb (ang.)
Barbara Kostrzewska w bazie Filmweb
Barbara Kostrzewska w bazie filmpolski.pl
Barbara Kostrzewska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
Barbara Kostrzewska na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”

[1] Jan Mazanka: Zakończono projekt. staszowski.eu, 2014-11-12. [dostęp 2014-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-23)].

[2] Józef Kański: „Słowik Warszawy” Barbara Kostrzewska. W: Józef Kański: Mistrzowie sceny operowej. Wyd. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1988, s. 271–272-30. ISBN 83-224-1774-8.

[3] Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy : leksykon polskiej rozrywki 1944–1989 : artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9.

[4] „Powiat staszowski”. Nr 57, s. 41, grudzień 2014. Staszów. ISSN 1641-8212. (pol.).

[5] Wacław Panek, Barbara Kostrzewska i jej uśmiech

[6] Film polski. „Kurjer Poranny”. Nr 235, s. 8, 26 sierpnia 1939.

[7] Cmentarz Stare Powązki: FRANCISZKA SERKOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-02] .

[8] M.P. z 1953 r. nr 15, poz. 206 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]