Przejdź do zawartości

Mieczysław Mozdyniewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Mozdyniewicz
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1896
Zbyszyce, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

26 października 1975
Słupsk, Polska

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

12 Dywizja Piechoty
17 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka dyplomowanych oficerów Sztabu Generalnego II Rzeczypospolitej
Multimedia w Wikimedia Commons
Oficerowie polscy w niewoli niemieckiej. Oflag Colditz. Od prawej: płk Antoni Durski-Trzaska, płk Mieczysław Mozdyniewicz, adm. Józef Unrug, gen. Tadeusz Piskor, płk Władysław Smolarski, kmdr Marian Majewski

Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz[1] (ur. 13 marca 1896 w Zbyszycach, zm. 26 października 1975 w Słupsku) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, Prezes Zarządu Okręgu Tarnopol Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 marca 1896 roku w Zbyszycach, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii[3], w rodzinie Juliana i Katarzyny[4]. Ukończył kurs podoficerski przy organizacji „Strzelec” (1913, pseud. Kmiotek). W czerwcu 1914 ukończył szkołę średnią w Krakowie i dwa miesiące później został zmobilizowany przez Związek Strzelecki.

16 sierpnia 1914 roku podjął służbę w 2 pułku piechoty Legionów, od 28 września t.r. jako podchorąży. Uczestniczył w walkach tego pułku, w maju 1915 został awansowany na podporucznika. Był kilkakrotnie ranny. Kolejne awanse uzyskał w kwietniu 1916 – porucznika i w sierpniu 1917 – kapitana. W sierpniu 1917 zakończył służbę w 2 pułku piechoty, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i objął stanowisko dowódcy kompanii w Szkole Podchorążych. W sierpniu 1918 przydzielono go do sztabu 2 pułku piechoty (późniejszego 8 pułku piechoty Legionów) w Warszawie. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.

W listopadzie 1918 został dowódcą batalionu w Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 przeniesiony do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem Józefa Hallera. Dowodził tam V Batalionem, potem 6 pułkiem strzelców polskich (późniejszym 48 Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych). W grudniu 1919 powrócił z armią Hallera do Polski.

2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. Służył jako oficer operacyjny w sztabie 1 Armii, a w lipcu i sierpniu tego roku był szefem sztabu Grupy Operacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego. W sierpniu 1920 awansowany na majora. Od października do grudnia tego roku był szefem sztabu w Brześciu. Od stycznia 1921 roku kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej, jako słuchacz I Kursu Normalnego. We wrześniu 1921 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 72 pułku piechoty w Radomiu[5][6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisku kierownika referatu dyslokacyjnego[7][8][3]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej, za co został na krótko zawieszony w czynnościach służbowych i przebywał w areszcie domowym. 11 października 1926 roku został przeniesiony z dyspozycji szefa Sztabu Generalnego do 57 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9]. 6 sierpnia 1927 roku ogłoszono jego przeniesienie do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy pułku[10]. 24 grudnia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pułkiem dowodził ponad osiem lat, do listopada 1935 roku[11]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu na stanowisko I dowódcy piechoty dywizyjnej. W drugiej połowie lat 30. był członkiem zarządu oddziału Związku Oficerów Rezerwy RP[12]. Był członkiem tarnopolskiego okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[13].

W lipcu 1939 roku otrzymał przydział mobilizacyjny na stanowisko dowódcy rezerwowej 55 Dywizji Piechoty. W sierpniu 1939 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Dowodził dywizją w czasie walk nad Bzurą. 17 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w siedmiu obozach, w tym w Oflag X C Lübeck, gdzie był zastępcą konspiracyjnego komendanta obozu gen. Tadeusza Piskora[14], w Colditz i Doessel pełniąc funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej (zatwierdzony przez Komendę Główną Armii Krajowej). Po wkroczeniu wojsk sowieckich kierował rozładowaniem obozu w Doessel. W lipcu 1946 powrócił do Polski. Pracował poza wojskiem do emerytury w 1967. Zmarł 26 października 1975 roku w Słupsku[4]. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Słupsku (sektor 8-7-22)[15].

W 2005 jego imieniem zostało nazwane jedno z rond w Słupsku[16].

11 marca 2019 roku prezydent RP Andrzej Duda mianował go pośmiertnie na stopień generała brygady[17].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia ze „Mieczysław” na „Mieczysław Stanisław”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 22, 26 stycznia 1934. 
  2. ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 82.
  3. ↑ a b Strzałkowski 1990 ↓, s. 797.
  4. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 80, 331, 401.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 292, 344.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 334.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.
  11. ↑ Z Wielkopolski. Jarocin. Pożegnanie pułk. dypl. Mozdyniewicza. „Nowy Kurier”, s. 7, Nr 269 z 21 listopada 1935. 
  12. ↑ Zamek zbarazki odbudowują oficerowie rezerwy. „Wschód”. Nr 6, s. 2, 20 marca 1936. 
  13. ↑ Drogi rozwoju tarnopolskiego L. O. P. P.. „Wschód”, s. 9, Nr 8 z 10 kwietnia 1936. 
  14. ↑ Jerzy Izdebski. Generał Tadeusz Piskor (1887-1951). „Łambinowicki Rocznik Muzealny”, s. 15, 32 z 2009. ISSN 0137-5199. 
  15. ↑ Cmentarze komunalne w Słupsku - wyszukiwarka osób pochowanych [online], slupsk.grobonet.com [dostęp 2020-06-29].
  16. ↑ Rondo im. Mieczysława Mozdyniewicza w Słupsku.
  17. ↑ M.P. z 2019 r. poz. 693
  18. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921 roku, s. 1465.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  22. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Mozdyniewicz&oldid=74373740”