Pałac w Rzepińcach
49°00′56″N 25°26′24″E/49,015556 25,440000| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Inwestor |
Wolańscy |
| Ukończenie budowy |
1818 |
| Ważniejsze przebudowy |
druga poł. XIX w. |
| Zniszczono |
1939–1945 |
| Pierwszy właściciel |
Wolańscy |
| Kolejni właściciele |
Maurycy Wolański (1884–1932) |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 49°00′56″N 25°26′24″E/49,015556 25,440000
| |
Pałac w Rzepińcach – piętrowy klasycystyczny pałac wybudowany w 1818 z wykorzystaniem murów wcześniejszego pałacu zniszczonego w 1808 przez armię carską[1]; przebudowany w drugiej połowie XIX w. Rezydencję otaczał park o powierzchni 30 ha założony na początku XVIII w. Rodzina Wolańskich była właścicielem majątku w Rzeplińcach od końca XVII w. do lat 20. XX w. Pałac stanowił ich siedzibę rodową. Ostatnim właścicielem obiektu był Maurycy Wolański (1884–1932). Obecnie pałac nie istnieje[2].
Do I wojny światowej w pałacu znajdowały się cenne zbiory malarstwa, militariów, srebra i tkanin, w tym portret Władysława Wolańskiego na koniu z XVII w. autorstwa nieznanego malarza (zaginął podczas walk polsko-ukraińskich w 1918 r.) oraz Jana Karola Chodkiewicza, hetmana wielkiego litewskiego z ostatnich lat jego życia[1] oraz obrazy Juliusza Kossaka, który kilkukrotnie gościł w Rzeplińcach i malował konie ze stadniny Wolańskich[2].
10 września 1936 hr. Natalia z Dzieduszyckich Wolańska przekazała pałac na rzecz lwowskiego seminarium jako dom wypoczynkowy dla kleryków archidiecezji lwowskiej. Wymagał on jednak po wojnie gruntownego remontu. Budynek otrzymał nazwę „Wolanów” na cześć ofiarodawczyni, a jego uroczyste otwarcie nastąpiło 8 lipca 1937. Ostatnia grupa kleryków wyjechała stamtąd 26 sierpnia 1939[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 168–174, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ a b Grzegorz Rąkowski: Podole Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Pruszków: Rewasz, 2005, s. 275. ISBN 83-89188-46-5.
- ↑ Grzegorz Chajko. Wakacje z przeszłości. „Kurier Galicyjski”. 13 (209), s. 23, 2014.
