Pianowo-Daczki
Wygląd
Na mapach: 52°37′15″N 20°49′16″E/52,620833 20,821111
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Sołectwo |
Pianowo |
Wysokość |
144 m n.p.m. |
Liczba ludności (2023) |
167<[2] |
Strefa numeracyjna |
23 |
Kod pocztowy |
05-190[3] |
Tablice rejestracyjne |
WND |
SIMC |
0120431[4] |
Położenie na mapie gminy Nasielsk | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
Położenie na mapie powiatu nowodworskiego | |
52°37′15″N 20°49′16″E/52,620833 20,821111[1] |
Pianowo-Daczki – wieś sołecka[5] w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie nowodworskim, w gminie Nasielsk[4][6].
Administracyjne Pianowo-Bargły i Pianowo-Daczki tworzą sołectwo Pianowo[5].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0120448 | Pianowo-Folwark | część wsi |
0120454 | Pianowo-Pątki | kolonia |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Historia Pianowa ściśle związana jest z dziejami miasta Nasielsk (wzmianka w Falsyfikacie Mogileńskim z 1065 roku). W literaturze ziemie pianowskie można odszukać w opowiadaniu "Rozdziobią nas kruki, wrony" - Stefana Żeromskiego, gdzie tematem jest wątek powstania styczniowego - ukazanie śmierci powstańca na ziemiach pod Nasielskiem.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 99151
- ↑ Raport o stanie gminy Nasielsk w 2023. Liczba mieszkańców w dn. 31.12.2023 s. 9
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 910 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b BIP gminy, sołectwa
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Pijanowo 1, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 123 .