Wetlina (rzeka)
 Wetlina w rezerwacie Sine Wiry | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Rzeka | |
| Źródło | |
| Miejsce | Przełęcz Wyżna |
| Wysokość |
ok. 840 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Solinka |
| Miejsce | |
| Wysokość |
ok. 480 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie powiatu leskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Wetlina (Wetlinka) – rzeka w Bieszczadach Zachodnich; prawy, największy dopływ Solinki.
Wetlina ma źródła pod Przełęczą Wyżną (ok. 840 m n.p.m.), w górnym odcinku (powyżej wsi Wetlina) płynie przez Bieszczadzki Park Narodowy, a dalej przez Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy. W dolnym biegu, aż do ujścia, objęta jest rezerwatem Sine Wiry. Odcinek od źródła do ujścia Górnej Solinki bywa nazywany Wetlinka; niektóre źródła nazwę tę rozszerzają nawet na całą rzekę.
Od źródła płynie na zachód pomiędzy pasmami Połoniny Wetlińskiej oraz Działu. Następnie wpływa do miejscowości Wetlina, gdzie z lewej strony wpada do niej Górna Solinka. Skręca na północny zachód i przepływa przez wsie: Wetlina, gdzie w części zwanej Stare Sioło tworzy kilkumetrowy wodospad, oraz Smerek, oddzielając swą doliną pasmo graniczne od masywu Połoniny Wetlińskiej i Smereka. Potem zmienia kierunek na północny, wpływając pomiędzy masyw Smereka i opadający z niego na północ grzbiet Siwarnej, a grupę Falowej i Czereniny. Płynie tak przez Kalnicę, nieistniejące już: Jaworzec, Ług a także Zawój i osiąga rezerwat Sine Wiry. Niegdyś istniało tutaj Szmaragdowe Jeziorko powstałe w 1980 r. w wyniku zejścia osuwiska ze stoku Połomy, obecnie już zamulone[1][2]. Skręcając ostatecznie na zachód, uchodzi do Solinki w pobliżu miejscowości Polanki (ok. 480 m n.p.m.). Wetlina, w miejscu ujścia prowadzi więcej wody, jednak ze względu na charakter koryta przyjmuje się Solinkę za ciek główny.
W widłach Wetlinki i jej dopływu – potoku Kalnica stwierdzono występowanie rzadkiego w Polsce gatunku paproci nerecznica grzebieniasta[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hydrografia Bieszczadów [online], bieszczady.pl, 29 stycznia 2003 [zarchiwizowane z adresu 2016-12-28].
- ↑ www.twojebieszczady.pl
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.