Wincenty Kałuski

Wincenty Kałuski
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1885 ; Korolówka
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; USRR, ZSRR
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Błękitna Armia; Wojsko Polskie
Jednostki	36 pułk piechoty k.k. Landwehry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; II wojna światowa
Późniejsza praca	urzędnik
	Odznaczenia

Wincenty Kałuski h. Rogala (ur. 5 kwietnia 1885 w Korolówce, zm. 1940 w Kijowie) – doktor praw, urzędnik, major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Stanisława i Joanny z Obodzińskich. Ukończył Państwowe Gimnazjum w Buczaczu zdając maturę z odznaczeniem. Absolwent studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Uzyskał stopień doktora praw w 1912. Odbył służbę wojskową w c. i k. armii, służył we Lwowie, uzyskał stopień starszego sierżanta aspiranta oficerskiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został powołany do 36 pułku piechoty k.k. Landwehry. Walczył na froncie wschodnim, od 1915 na froncie południowym, gdzie w październiku 1918 trafił do niewoli. Na przełomie 1918/1919 wstąpił do Armii Polskiej we Włoszech, po czym trafił do Armii Polskiej we Francji.

W maju 1919 powrócił do Polski. Latem tego roku uczestniczył w odsieczy Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Później uczestniczył w wyzwalaniu Podola. 2 stycznia 1920 został zdemobilizowany. W lipcu 1920 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Następnie pracował w administracji. Został kierownikiem wydziału urzędów wojewódzkich w Białymstoku i Kielcach. Od 1934 do 1939 został inspektorem ministerialnym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1918–1939). Publikował prace z zakresu prawa administracyjnego.

Jego żoną była Ludwika Gantelau, którą poznał we Francji w 1919. Zamieszkiwał przy Alei Wojska Polskiego w Warszawie 30/3.

Po wybuchu II wojny światowej prowadził akcję przewożenia akt z Warszawy w kierunku wschodnim. 17 września 1939 wraz z rodziną dojechał do miejscowości Józefin k. Kiwerc. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w więzieniu w Łucku, skąd do końca kwietnia nadsyłał listy do żony. Następnie został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został prawdopodobnie zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/2-39 oznaczony numerem 1211)^[1]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Publikacje

Prawo łowieckie: z dołączeniem tekstów obowiązujących rozporządzeń (1928)
Postępowanie administracyjne: podręcznik systematyczny z dołączeniem tekstu obowiązującego rozporządzenia oraz wzorów podań i załatwień (1929)
Postępowanie przymusowe w administracji (egzekucja administracyjna): podręcznik systematyczny z dołączeniem tekstów obowiązujących przepisów (1932)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[2]
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)^[3]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Wojskowy Karola z Mieczami (Austro-Węgry)
Srebrny Medal Waleczności II klasy (Austro-Węgry)
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z Mieczami (Austro-Węgry)
Medal Rannych (Austro-Węgry)
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)

Zobacz też

Przypisy

↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 38. [dostęp 2014-10-27].
↑ M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu administracji państwowej”.

Bibliografia

Wincenty Kałuski. kaluski.pl. [dostęp 2014-12-07].
Wincenty Kałuski – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2014-12-07].

[1] Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 38. [dostęp 2014-10-27].

[2] M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi na polu administracji państwowej”.

[3] M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu administracji państwowej”.

[1]

[2]

[3]