Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/156

szłego lata, widział Wokulski na morzu Czarnem, unieruchomiony, z powodu zepsucia się machin.
 „Leciał jak ptak i nagle utknął; zabrakło w nim motoru. Spytałem się wówczas: a może i ja kiedyś stanę w biegu? — no i stanąłem. Jakieżto pospolite sprężyny wywołują ruch w świecie: trochę węgla ożywia okręt, trochę serca — człowieka“...
 W tej chwili, żółtawy, zawczesny motyl przeleciał mu nad głową, w stronę miasta.
 „Ciekawym zkąd on się wziął? — myślał Wokulski. — Natura miewa kaprysy i — analogie — dodał. — Motyle istnieją także w rodzaju ludzkim: piękna barwa, latanie nad powierzchnią życia, karmienie się słodyczami, bez których giną — oto ich zajęcie. A ty robaku nurtuj ziemię i przerabiaj ją na grunt zdolny do siewu. Oni bawią się, ty pracuj; dla nich istnieje wolna przestrzeń i światło, a ty ciesz się jednym tylko przywilejem: zrastania się, jeżeli cię rozdepcze ktoś nieuważny.
 I tobieżto wzdychać do motyla, głupi?... I dziwić się, że ma wstręt do ciebie?... Jakiż łącznik może istnieć między mną i nią?...
 No, gąsienica jest także podobna do robaka, póki nie zostanie motylem. Ach, więc to ty masz zostać motylem, kupcze galanteryjny?... Dlaczegożby nie? Ciągłe doskonalenie się jest prawem świata, a ileżto kupieckich rodów w Anglii zostało lordowskiemi mościami?
 W Anglii!... Tam jeszcze istnieje epoka twór-